องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 400

หลินชิงไม่ใช่คนโง่

เขาเดาว่ากลุ่มคนเมื่อครู่ไม่ใช่ทหารของเขา แต่อาจเป็นนักฆ่าปลอมตัวมา และเป้าหมายของพวกเขาก็คือหลี่จุ่น

เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้เกิดจากหลี่จุ่น

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม จะต้องมีคนทรยศในหมู่บริวารของเขาแน่นอน ไม่เช่นนั้นโจรกลุ่มนี้คงไม่มีทางปรากฏตัวกลางเมืองได้ ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขายังมีจำนวนมากด้วย

“ท่านอ๋องวางใจเถอะ เมื่อข้าน้อยหลินกลับถึงค่ายทหาร จะให้คำอธิบายกับท่านอ๋องอย่างแน่นอน” หลินชิงพูดเสียงต่ำ

หลี่จุ่นกลืนน้ำลายก่อนจะพูดว่า “ท่านกุนซือ พวกเราจะกลับไปได้หรือไม่”

นักฆ่าที่อยู่ตรงหน้านี้น่าจะเป็นหัวหน้าของนักฆ่ากลุ่มนี้และมีวรยุทธ์เก่งกาจมากแน่

“ท่านจิ่งอ๋อง กล่าวคำสั่งเสียของท่านเถิด หรือว่าจะให้ข้าน้อยส่งท่านขึ้นสวรรค์ปะเดี๋ยวนี้เลย” นักฆ่าคนนั้นพูด

หลี่จุ่นเลียริมฝีปาก แล้วถามว่า “คำสั่งเสียอันใดก็ได้ใช่หรือไม่”

“ขอรับ เชิญท่านจิ่งอ๋องพูดเถิด” อีกฝ่ายพยักหน้า

หลี่จุ่นครุ่นคิดชั่วขณะก่อนจะถามว่า “คำสั่งเสียของข้าก็คือถูกเจ้าฆ่าแล้วฟื้นคืนชีพได้”

หลินชิง “...”

นักฆ่า “...”

คำสั่งเสียนี้มันยากสำหรับคนทำไปหน่อยนะ

นักฆ่าคนนั้นนิ่งเงียบชั่วครู่ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ในเมื่อท่านจิ่งอ๋องไม่มีคำสั่งเสียอันใด งั้นก็ตายเสียเถอะ”

เขาพุ่งเข้ามาหมายจะฆ่าทันทีที่พูดจบ

ในเวลานี้อาหยวนกำลังถูกกลุ่มนักฆ่ารุมโจมตีและยุ่งอยู่กับการต่อสู้กับพวกเขา จึงไม่สามารถดูแลหลี่จุ่นได้เลย

เมื่อเห็นนักฆ่ากำลังจะใช้ดาบฟันหลี่จุ่น ทันใดนั้นพลันมีเงาหนึ่งกระโดดลงมาจากหลังคาข้างๆ และยืนขวางระหว่างนักฆ่าและหลี่จุ่นทันที

เพียงชั่วพริบตา บุคคลที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน สวมชุดดำและสวมผ้าคลุมหน้าเช่นกันก็เริ่มต่อสู้อย่างดุเดือดกับหัวหน้าของกลุ่มนักฆ่า

เมื่อหลี่จุ่นเห็นดังนั้นก็ถอนหายด้วยความโล่งอกทันที

คนที่เจียงเยว่ฉานฝากฝังเขาไว้ ยอดฝีมือที่คอยคุ้มครองเขาในเงามืดได้ปรากฏตัวขึ้นแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว

เขารีบดึงหลินชิงที่แทบจะเดินไม่ไหวพลางพูดว่า

“ท่านกุนซือ รีบไปเร็ว พวกนักฆ่ากำลังปะทะกันเอง เรารีบไปหากำลังเสริมกันเถอะ”

ปะทะกันเองหรือ

หลินชิงตกตะลึงไปชั่วขณะ รู้สึกว่ามันทะแม่งๆ เหตุใดจู่ๆ นักฆ่าพวกนี้ถึงปะทะกันเองล่ะ

แต่ตอนนี้ช่างมันก่อนเถอะ แล้วรีบพาหลี่จุ่นวิ่งไปทางประตูเมืองอย่างรวดเร็ว

“ท่านจิ่งอ๋อง”

ทั้งสองคนเพิ่งวิ่งไปไม่นานก็พบกับจี้จงชิง หลิวเซิ่ง และจางฟ่าง พวกเขามาพร้อมกับคนกลุ่มหนึ่ง ดูเหมือนจะมาตามเสียง

“ท่านกุนซือ”

หลิวเซิ่งและจางฟ่างรีบตะโกนเรียกทันที

“แม่ทัพทั้งสอง ทางนั้นมีนักฆ่า รีบไปฆ่าพวกมัน” เมื่อหลินชิงเห็นพวกเขาก็โล่งใจทันที จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เพียงแต่เหตุใดจึงมีคนมาตามฆ่าหลี่จุ่นล่ะ

ช่างน่าประหลาดใจเสียจริง

อีกอย่าง เรื่องนี้ต้องไม่ง่ายแน่ โจรกลุ่มนั้นแอบแฝงตัวเข้ามาในเมืองโดยไร้วี่แวว จะต้องมีคนในคอยช่วยเหลืออยู่แน่ๆ

เมืองเฟิงหั่วแห่งนี้เป็นเมืองชายแดนที่สำคัญ แต่กลับมีคนที่ไม่ใช่คนของกองทัพพิทักษ์อุดรเข้ามาปะปนอยู่ด้วย นี่เป็นเรื่องที่ร้ายแรงมาก

หลินชิงรู้สึกกลุ้มใจขึ้นมา

หลังจากที่หลินชิงนำหลี่จุ่นและจี้จงชิงมาถึงค่ายทหารและจัดเตรียมกระโจนชั่วคราวให้พวกเขาแล้วก็พูดว่า

“คืนนี้รบกวนท่านอ๋องและท่านอัครมหาเสนาบดีพักพิงที่นี่ชั่วคราวไปก่อน วันพรุ่งข้าน้อยหลินจะจัดเตรียมที่พักให้เป็นอย่างดี”

หลี่จุ่นรีบพูดว่า “รบกวนท่านกุนซือแล้ว”

จี้จงชิงก็พยักหน้า

หลินชิงสั่งให้องครักษ์เฝ้ายามอยู่หน้ากระโจมก่อนจะจากไปอย่างรวดเร็ว

เกิดเรื่องใหญ่ปานนี้ เกรงว่าคืนนี้หลินชิงคงนอนไม่หลับ

หลี่จุ่นรู้สึกเป็นห่วงความปลอดภัยของอาหยวน นักฆ่ามากมายปานนั้น ไม่รู้ว่าอาหยวนจะเป็นอย่างไรแล้วบ้าง

แต่ถึงจะเป็นห่วงอย่างไรก็ไร้หนทาง เมื่อนึกได้ว่าหลิวเซิ่งและจางฟ่างพาคนไปแล้ว อาหยวนคงจะไม่เป็นไร

ผ่านไปสักพัก จี้จงชิงและหลี่จุ่นก็นั่งลงตรงข้ามกัน จี้จงชิงขมวดคิ้วแน่นและถามเสียงเบาว่า

“มีอันใดคืบหน้าบ้างหรือไม่”