องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 432

หลินชิงเริ่มเลือกม้า

ในเมื่อหลี่จุ่นอนุญาตแล้วก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจอันใด

หลินชิงมองดูม้าพวกนั้นอย่างละเอียดและสังเกตหลายๆ ด้าน ผ่านไปสักพักถึงชี้ไปที่ม้าพันธุ์ดีตัวสีน้ำตาลแทนและพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“เจ้าไปจูงม้าตัวนั้นออกมา”

จากนั้นก็มีคนเข้าไปจูงม้าตัวนั้นออกมาทันที

เมื่อหลี่จุ่นเห็นม้าตัวนั้นก็หรี่ตาลงเล็กน้อย

ม้าตัวนี้เป็นม้าที่เก่งที่สุดในนี้เหรอ

อืม เป็นม้าตัวผู้

หลินชิงแสดงสีหน้าพึงพอใจถึงขีดสุด แล้วรีบหันหน้ามามองหลี่จุ่นและพูดว่า

“เชิญท่านอ๋องขอรับ”

ตามหลักวิชาดูม้าของเขาแล้ว ม้าตัวนี้เป็นม้าที่วิ่งได้เร็วที่สุด มีน้อยครั้งที่เขาจะพลาดท่าเสียที กระนั้นจึงไม่น่าจะผิดพลาดได้

หลี่จุ่นพยักหน้า แล้วหันไปมองอาหยวนที่อยู่ข้างๆ อาหยวนเองก็กำลังคอยสังเกตอยู่ เมื่อเห็นหลี่จุ่นมองมาจึงค่อยๆ ชี้ไปที่ม้าสีดำตัวหนึ่งพลางพูดว่า

“ท่านอ๋อง ข้าคิดว่าม้าตัวนี้ดีมากเจ้าค่ะ”

หลี่จุ่นพยักหน้า จากนั้นหันไปมองหลินชิงที่อยู่อีกด้านและชี้ให้เขาดูพลางพูดว่า “ท่านกุนซือ ท่านคิดว่าม้าตัวนี้ของข้าผู้แซ่หลี่เป็นอย่างไรบ้าง”

หลินชิงตกตะลึงในทันที จางฟ่างและหลิวเซิ่งก็ตกตะลึงเช่นกัน เหล่าทหารที่อยู่ด้านหลังต่างก็แสดงสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย

นี่เป็นแนวทางอันใดกัน

ให้ท่านกุนซือช่วยเลือกอย่างนั้นหรือ

ในเวลานี้ เมื่อหลินชิงเห็นหลี่จุ่นมองตนด้วยสีหน้าจริงจังก็อ้าปากค้างทันทีและรู้สึกเกินความคาดหมาย แล้วพูดว่า

“ม้าตัวนี้ไม่เลวเลยขอรับ พูดตามตรง ม้าตัวนี้ของท่านอ๋องแม้จะด้อยกว่าม้าที่ข้าน้อยเลือกเล็กน้อย แต่ก็ถือว่าไม่ต่างกันเลยขอรับ”

มันเกินความคาดหมายของเขาจริงๆ คาดไม่ถึงเลยว่าหลี่จุ่นจะถูกใจม้าดีๆ ตั้งแต่แรกเห็น เขาตั้งใจที่จะเลือกม้าตัวนี้เป็นตัวที่สอง แต่ตอนนี้ไม่มีโอกาสเสียแล้ว

หลี่จุ่นพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะถามว่า “นั่นก็หมายความว่าข้าผู้แซ่หลี่และท่านกุนซือได้เลือกม้าสองตัวที่เก่งที่สุดในนี้ออกมาแล้วใช่หรือไม่”

หลินชิงพยักหน้าอย่างปฏิเสธไม่ได้ก่อนจะพูดว่า “ถูกต้องแล้วขอรับ”

หลี่จุ่นพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าผู้แซ่หลี่ก็คิดเช่นนั้น”

เมื่ออาหยวนได้ยินเช่นนี้ก็โล่งใจในทันที

นางรู้เพียงเล็กน้อยเท่านั้นและมักจะมองผิดพลาดหลายครั้ง แต่อย่างน้อยตอนนี้นางก็เลือกม้าพันธุ์ดีมากได้หนึ่งตัวแล้ว

อย่างน้อยก็ได้รับการยอมรับจากหลินชิง หลินชิงน่าจะเก่งวิชาดูม้ามาก

หลี่จุ่นสั่งให้คนจูงม้าสีดำตัวนั้นออกมา

“ท่านอ๋องอย่าลำบากเลยขอรับ...” หลินชิงยิ้มเฝือน

เขาเริ่มเลือกม้าอีกครั้ง แน่นอนว่าม้าของตนต้องเป็นม้าที่คัดเลือกมาอย่างพิถีพิถัน แต่ทว่า หลังจากที่เขาให้คนจูงม้าออกมา เขาก็มองเห็นสายตาพินิจพิจารณาของเหล่าทหารที่ยืนอยู่ด้านหลัง เขาจึงต้องฝืนใจยกม้าที่เลือกมาอย่างดีให้หลี่จุ่น

สมควรตายจริงๆ

ไอ้ชั่วช้าหลี่จุ่น ช่างกล้าคิดบัญชีกับเขาอย่างโจ่งแจ้ง

หากม้าที่เขาเลือกนั้นแข่งแพ้ เหล่าทหารจะต้องคิดว่าเขาจงใจทำเช่นนั้นแน่นอนและทำให้ท่านอ๋องผิดหวัง บวกกับที่เขาได้เลือกม้าที่ดีที่สุดไปก่อนแล้ว เช่นนั้นภาพลักษณ์ของเขาในใจของเหล่าทหารก็จะดูแย่ลงถึงขีดสุด แล้วจะยังเป็นกุนซือต่อไปในภายภาคหน้าได้อย่างไร

กระนั้นจึงต้องเลือกม้าตัวนี้ให้ดีและต้องดีกว่าม้าของเขา

โชคดีที่เขามีม้าที่เก่งที่สุดอยู่ อย่างมากก็แพ้แค่รอบเดียวจะเป็นไรไป

“ขอบใจท่านกุนซือจริงๆ”

เมื่อหลี่จุ่นเห็นหลินชิงมีสีหน้าปวดใจก็แอบยิ้มเยาะเย้ยในใจทันที จากนั้นกล่าวขอบคุณอย่างเป็นมิตรยิ่ง

“ท่านอ๋องถ่อมตัวเกินไปแล้วขอรับ...”

สายตาของหลินชิงค่อนข้างซับซ้อน จากนั้นก็เลือกม้าให้ตัวเองต่อโดยไม่ต่อความยาวสาวความยืด

ครั้งนี้เขาใช้เวลาเลือกค่อนข้างนาน ในที่สุดดูเหมือนเขาจะมองเห็นม้าตัวหนึ่งที่ไม่เลวเลยทีเดียว ท่าทีของเขาค่อยๆ ผ่อนคลายลง จากนั้นให้คนไปจูงม้าออกมา

ม้าตัวนี้น่าจะไม่ด้อยไปกว่าม้าตัวนั้นของหลี่จุ่น