องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 439

คนกลุ่มนี้อัดอั้นมานานแล้ว

ใช่แล้ว

กลุ่มคนที่กำลังโห่ร้องไชโยอยู่ในขณะนี้ นั่นก็คือกลุ่มคนที่เห็นหลี่จุ่นฆ่าไก่ด้วยตาตัวเองในวันนั้น

สองวันมานี้ พวกเขาต่างถูกต่อต้าน กระทั่งถูกด่าถึงบรรพบุรุษ กล่าวหาพวกเขาว่าเป็นคนทรยศเพราะเข้าข้างหลี่จุ่น ต้องการให้เขาเป็นผู้บัญชาการคนใหม่ของชายแดนทางตอนเหนือ ดังนั้นจึงกุเรื่องหลอกลวงเช่นนี้ขึ้นมา

พวกเขาขมขื่นเพราะพูดออกมาไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อหลี่จุ่นแพ้แข่งม้าในรอบแรก นั่นเป็นการยืนยันความจริงที่ว่าเขาเป็นคนไม่เอาถ่านในทันที และยังเป็นการยืนยันโดยตรงว่าพวกเขาเป็นคนทรยศ

พวกเขากลัดกลุ้มใจเป็นอย่างยิ่ง

ทว่า

หลี่จุ่นพลันตัดสินใจที่จะเสี่ยงโดยการให้ม้าตัวเดียววิ่งสามรอบจนเอาชนะท่านกุนซือได้และได้รับชัยชนะในการแข่งม้า ในที่สุดพวกเขาก็สามารถตะโกนโห่ร้องออกมาดังๆ ได้แล้ว

โห่ร้องว่าท่านอ๋องไม่ใช่คนที่ไม่เอาถ่าน

นี่คือความจริง แต่ที่พวกเขาพูดว่าหลี่จุ่นไม่ใช่คนไม่เอาถ่าน ไม่ใช่เพราะเข้าข้างเขา แต่เพราะเขาไม่ใช่คนไม่เอาถ่านจริงๆ

นี่คือความจริง

“พวกเจ้าเห็นหรือยัง ท่านกุนซือแพ้แล้ว ท่านอ๋องเป็นผู้ชนะ”

“ท่านกุนซือเก่งในเรื่องแข่งม้าปานนี้ แทบจะไม่เคยแพ้มาก่อน แต่บัดนี้เขากลับแพ้ให้กับท่านอ๋อง คนเช่นนี้จะไม่เอาถ่านได้อย่างไร เขาไม่ใช่”

“เขาไม่ใช่คนไม่เอาถ่าน”

“นี่คือความจริง”

“...”

คนกลุ่มนี้ตะโกนโห่ร้องเสียงดังเพื่อระบายความรู้สึกที่อัดอั้นที่อยู่ในใจออกมา และยังฉวยโอกาสนี้ชี้หน้าด่าทอคนที่บังอาจต่อต้านพวกเขา ชี้หน้าด่าแม่พวกเขา ด่าจนพวกเขาหน้าเครียด...

แต่คนที่โดนด่าเป็นคนผิดอยู่แล้วจึงไม่กล้าตอบโต้อันใดเลย...ทำได้แค่จ้องตาเขม็ง

เมื่อเห็นสมมาพาควรแล้ว คนของหน่วยทหารม้าก็รู้ว่าในที่สุดโอกาสก็มาถึง กระนั้นจึงรีบโห่ร้องตามคนที่โห่ร้องให้หลี่จุ่น

“ถูกต้องแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่ท่านอ๋องจะไม่เอาถ่าน”

“เหตุใดพวกเจ้าทหารม้าก็พูดเช่นนี้ ดูเหมือนพวกเจ้าไม่เคยไปดูท่านอ๋องคนนั้นฆ่าไก่มาก่อนใช่หรือไม่”

“ใช่แล้ว... เหตุใดพวกเจ้าจึงเข้ามาสอดแทรกด้วยเล่า”

“ไม่ พวกข้าพูดความจริง ท่านอ๋องไม่ใช่คนไม่เอาถ่านอย่างแน่นอน เพราะหากไม่เอาถ่าน ท่านอ๋องคงไม่สามารถชนะการแข่งม้าครั้งนี้ได้”

“นี่...”

“ช่วยพูดให้กระจ่างที”

หน่วยทหารม้ามองทุกคนแล้วพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ ว่า “เพราะท่านอ๋องสามารถดูออกว่าม้าหนึ่งตัวสามารถวิ่งได้สามรอบโดยไร้ปัญหา นี่แหละคือข้อพิสูจน์”

“อะไรนะ”

“หมายความว่าอย่างไร”

ทุกคนต่างตกตะลึง

คนของหน่วยทหารม้ารีบอธิบายว่า “พวกเราเป็นทหารม้า ม้าศึกเป็นเสมือนพี่น้องร่วมเป็นร่วมตายของเรา ฉะนั้นพวกเราจึงคุ้นเคยกับม้าศึกอย่างมาก ม้าศึกทั้งหมดในกองทัพพิทักษ์อุดรของเราไม่นับว่าวิ่งได้วันละพันลี้ แต่วิ่งได้วันละสามสี่ร้อยลี้ก็ยังมีเรงเหลือเฟือ การวิ่งเร็วสองสามลี้เช่นนี้ (หนึ่งลี้เท่ากับห้าร้อยเมตร) ไม่นับว่าเป็นปัญหาใหญ่โตอันใด”

“ลู่วิ่งแข่งนี้มีความยาวเพียงหนึ่งจั้งเท่านั้น สำหรับม้าศึกแล้ว เป็นเพียงการวิ่งเหยาะๆ หนึ่งรอบเท่านั้น ฉะนั้นไม่ต้องพูดม้าหนึ่งตัววิ่งสามรอบ แม้แต่ห้ารอบก็ยังสามารถคงสภาพที่ดีที่สุดไว้ได้”

“นั่นก็หมายความว่า ท่านอ๋องมีความคุ้นเคยกับความอดทนของม้าศึก ฉะนั้นจึงตัดสินว่าม้าหนึ่งตัวสามารถวิ่งสามรอบได้”

“ถูกต้องแล้ว เป็นจริงดังที่กล่าวมา ท่านอ๋องไม่ได้คาดเดามั่วซั่ว หากเดามั่วก็คงไม่สามารถเดาวิธีการเช่นนี้ได้”

“ท่านกุนซือ ท่านทำดีแล้วจริงๆ”

หลี่จุ่นมองหลินชิงพลางหัวเราะฮ่าๆ

รู้สึกโล่งอกและสบายใจยิ่งนัก

ในเวลานี้ เหล่าทหารที่อยู่ข้างล่างต่างก็กำลังถกเถียงกันอย่างอื้ออึง กระทั่งหลายคนยังตะโกนว่า “ท่านอ๋องไม่ใช่คนไม่เอาถ่าน”

ดูจากปฏิกิริยานี้แล้ว เป็นจริงดังที่เขาคาดเดาไว้ว่า

ถ้าเขาแพ้การแข่งม้าครั้งนี้ก็ไม่มีผลกระทบอะไร แต่ชนะแล้วก็มีแต่ได้กับได้

เจ้าดูสิ ท่านกุนซือแข่งม้าเก่งปานนั้นยังแพ้ แล้วท่านอ๋องจะเก่งเพียงใด

หลินชิงมีสีหน้านิ่งงัน แต่ในขณะนี้จำเป็นต้องฝืนยิ้มออกมาและพูดว่า

“ท่านอ๋องช่างมีฝีมือเหนือชั้น... ข้าน้อยหลินชื่นชมจริงๆ”

เมื่อนึกถึงที่เขาพูดก่อนหน้านี้ว่าตัวเองไม่เก่ง เพียงแต่แข่งม้าเก่งเท่านั้น และยังบอกอีกว่าการแข่งม้าเป็นเพียงเรื่องเล็กๆ เท่านั้น... ทันใดนั้น ใบหน้าของเขาก็แดงเหมือนตูดลิง

อับอายขายหน้ามากจริงๆ

ราวกับโดนตบกกหูแรงๆ

ส่วนจางฟ่างและหลิวเซิ่ง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสองคนนี้ ในเวลานี้พวกเขารู้สึกไม่ดีเอามากๆ

ตําน้ำพริกละลายแม่น้ำจริงๆ

หลิวเซิ่งโกรธมากที่สุด ตะโกนด่าแม่โดยไม่เก็บอาการเลยสักนิด จากนั้นตะโกนออกมาว่า

“ท่านอ๋อง ข้าจะหาเด็กสองคนมาประลองศิลปะการต่อสู้หมัดมวยกับท่านปะเดี๋ยวนี้”