องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 459

ท้ายที่สุดก็ลงชื่อในสัญญาสำเร็จ

จ้าวเสี่ยนเดินจากไปด้วยใบหน้าที่พอใจ

เพียงแต่ท้ายที่สุดในใจก็ยังหดหู่อยู่เล็กน้อย

เดิมทีเขาคิดว่าหลี่เหวินจวินไปแล้ว นังหนูคนนี้จะจัดการได้ง่ายหน่อย

แต่ไม่นึกเลยว่านังหนูคนนี้ จะพูดยากกว่าหลี่เหวินจวินเสียอีก

อย่างน้อยหลี่เหวินจวินก็ไม่พูดอย่างชัดเจนขนาดนี้ อย่างน้อยก็ยังมีทางหนีทีไล่ แต่นังหนูคนนี้ต่างออกไป

นังหนูคนนี้ในด้านธุรกิจตรงไปตรงมาเป็นอย่างมาก ไม่ให้คนหาทางหนีทีไล่ ช่องว่างในการสู้รบปรบมือเลยแม้แต่น้อย

สมแล้วที่เป็นลูกสาวของหวังโส่วหนิง ช่างจัดการได้ยากจริงๆ

แต่ว่าแม้ในใจของจ้าวเสี่ยนจะนึกเสียใจอยู่บ้าง แต่ในท้ายที่สุดก็ยังพอใจ

เพราะหวังเยียนหรันพูดถูกแล้ว!

แม้จะเป็นเพียงแค่ครึ่งส่วน แต่ก็สามารถนำกำไรมาให้ตนได้มากพอ และมากกว่าสลักดอกไม้ก่อนหน้านี้อยู่มากโข

เช่นนั้นเหตุใดจะไม่เอาล่ะ?

มีเงินให้ทำก็ดีอยู่แล้ว ทุกอย่างล้วนราบรื่น

เมื่อเดินไปส่งจ้าวเสี่ยนเสร็จ หวังเยียนหรันเองก็รู้สึกถึงความสำเร็จเป็นอย่างมาก นับว่าตัวเองเจรจาธุรกิจเงินก้อนโตได้สำเร็จ และยังประหยัดเงินให้หลี่จุ่นไปได้ไม่น้อย นี่เป็นเรื่องที่ดีมากเรื่องหนึ่ง!

เมื่อนึกถึงหลี่จุ่น จู่ๆ หวังเยียนหรันก็รู้สึกว่าในใจมีความรู้สึกเศร้าสลดอยู่เล็กน้อย

วันนั้นพี่เฟยเอ๋อร์ไปถามเสิ่นไท่ฟู่จนได้ข่าวมา บอกว่าหลี่จุ่นถูกส่งขึ้นเหนือไปร่วมกับกองทัพที่ชายแดนแล้ว ตอนนี้น่าจะอยู่ที่ชายแดนทางตอนเหนือ

และไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง

ไม่รู้ว่าถูกรังแกหรือเปล่า ได้นอนหลับเต็มตื่นหรือเปล่า ได้กินของดีหรือเปล่า...

เมื่อนึกถึงว่าหลี่จุ่นถูกส่งไปร่วมกับกองทัพที่ชายแดน ในใจหวังเยียนหรันก็เป็นทุกข์อย่างมาก

ทีแรกนางกับจ้าวเฟยเอ๋อร์เกิดความคิดว่าจะขึ้นเหนือ แต่ต่อมาก็นึกได้ว่าไม่ว่าจะเป็นร้านเต้าหู้หรือสุราหลงไถ ไหนจะหนังสือนิยายล้วนเป็นสิ่งที่หลี่จุ่นทุ่มเท

พวกนางปัดความคิดที่จะขึ้นเหนือทิ้งไป และดำเนินธุรกิจอย่างสงบจิตสงบใจ

เนื่องจากหลี่จุ่นเคยรับปากว่าจะกลับมา

ฉะนั้นพวกนางจะอยู่ที่นี่คอยดูแลรักษาทั้งหมดของเขา รอเขากลับมา

“จริงสิ วันนี้เป็นวันที่ต้องไปจวนจิ่งอ๋อง”

หวังเยียนหรันพลันนึกได้ขึ้นมา วันนี้เป็นวันที่นางกับจ้าวเฟยเอ๋อร์นัดกันไปทำความสะอาดจวนจิ่งอ๋องด้วยกัน

บังเอิญที่จู่ๆ กั๋วจิ้วก็มา ด้วยเหตุนี้จึงเสียเวลาไปครึ่งวันแล้ว

ตอนนี้จ้าวเฟยเอ๋อร์อาจจะรออยู่นานแล้ว

“เสี่ยวจู รีบไปเร็วเข้า”

หวังเยียนหรันรีบเรียกเสี่ยวจูมา ก่อนจะเรียกรถม้าด้วยความรวดเร็ว แล้วรีบไปยังจวนจิ่งอ๋อง

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ

เมื่อทั้งสองคนมาถึงประตูจวนจิ่งอ๋อง สิ่งแรกที่เห็นก็คือรถม้าของจ้าวเฟยเอ๋อร์จอดอยู่ข้างๆ

จ้าวเฟยเอ๋อร์มาแล้ว

ทั้งสองคนรีบเข้าไป

เมื่อเข้าไปก็เห็นจ้าวเฟยเอ๋อร์กำลังสั่งให้สองสามคนทำความสะอาด

เขาชอบอาหารที่ตัวนางทำมากๆ ต้องไม่ได้กินของดีเป็นแน่ ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้างแล้ว

ในใจทั้งสองสาวต่างเศร้าซึม

แต่ทว่าถึงอย่างไรความสามารถในการควบคุมอารมณ์ตนเองของหวังเยียนหรันก็ดีมากๆ นางรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านพี่ ข้าจะบอกท่านให้นะ เจียงเฟิงผู้นั้นอำมหิตยิ่งนัก!”

“เจียงเฟิงหรือ? เจ้าหมายถึงใต้เท้าเจียงเฟิงรองเจ้ากรมโยธานั่นน่ะหรือ?”

จ้าวเฟยเอ๋อร์อึ้ง ก่อนจะรีบเอ่ยถามขึ้นว่า “เหตุใดใต้เท้าเจียงถึงได้มายั่วโมโหน้องเยียนหรันของเราได้เล่า?”

“หึ!”

ใบหน้าของเยียนหรันเต็มไปด้วยความเดือดดาลขึ้นมาในฉับพลัน ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ไม่นึกเลยว่าเจียงเฟิงผู้นั้นจะไปพูดที่หอเหวินชวีอย่างโจ่งแจ้งว่าความอัจฉริยะด้านบทกลอนของหลี่จุ่นถึงจุดจบแล้ว ต่อไปคงเขียนบทกลอนดีๆ ออกมาไม่ได้แล้ว! ท่านว่ามันน่าโมโหหรือไม่?! น่ารังเกียจยิ่งนัก! ”

เมื่อจ้าวเฟยเอ๋อร์ได้ยิน ก็พลันขมวดคิ้วขึ้นมาในทันใด

มีคนกำลังพูดให้ร้ายและดูหมิ่นหลี่หลาง!

นี่ไม่ได้เด็ดขาด!

“แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้หลี่จุ่นไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นเขาคงได้ประพันธ์กลอนตรงนั้นเลยเป็นแน่ แล้วบอกเจียงเฟิงนั่นว่า เขามีความสามารถด้านบทกลอนที่ยากจะพานพบ!” หวังเยียนหรันเอ่ยขึ้นอย่างเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ

ประพันธ์กลอนต่อหน้าทุกคน?

จ้าวเฟยเอ๋อร์อึ้งไปโดยพลัน ทันใดนั้นก็คลี่ยิ้มออกมา ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“กลอนน่ะ หลี่หลางยังมีผลงานกลอนที่ยังไม่ได้เผยแพร่ไปข้างนอกด้วยนะ”

“ราชวงศ์อู่มีหญิงงาม” ที่หลี่จุ่นแต่งให้ตัวนางนั่นอย่างไร นอกจากหวังเยียนหรันแล้ว ก็ยังไม่มีผู้ใดรู้