องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 461

เมื่อส่งจี้จงชิงกลับไปแล้ว หลี่จุ่นก็เรียกคนเข้ามาทันที จากนั้นก็สั่งว่า :

“ไปเรียกตัวหลินกุนซือ แม่ทัพจาง และแม่ทัพหลิวมา ข้ามีเรื่องจะสั่ง”

“รับทราบ !”

ทหารที่รอรับคำสั่งอยู่นอกกระโจมก็ออกเดินทางทันที”

อาหยวนถามขึ้นว่า : “ท่านคิดจะทำอย่างไร ?”

นางนัดแนะกับคนในที่ลับผู้นั้นเรียบร้อยแล้ว สามารถลงมือได้ตลอดเวลา

สีหน้าของหลี่จุ่นดูสงบนิ่งลงเล็กน้อย แล้วพูดว่า : “เรื่องที่ข้าจะทำหลังจากนี้สำคัญมาก ทุกคนจำเป็นต้องเชื่อฟังข้า ทุกคำสั่งของข้า พวกเขาต้องปฏิบัติอย่างไม่มีข้อแม้ !”

หลี่จุ่นแสดงสีหน้าจริงจังที่เห็นได้ยากยิ่ง อาหยวนเห็นแล้วก็รู้สึกตกตะลึงในใจ

เป็นครั้งแรกที่นางเห็นหลี่จุ่นจริงจังเช่นนี้

หลี่จุ่นพูดต่อว่า : “พวกเขาทั้งสามเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเจิ้นเป่ยอ๋อง อีกทั้งยังเป็นคนสนิทที่เจิ้นเป่ยอ๋องทิ้งเอาไว้ที่นี่ ไม่มีทางที่จะเชื่อฟังข้าอย่างแน่นอน ดังนั้นครั้งนี้ข้าจะให้โอกาสพวกเขาเป็นครั้งสุดท้าย หากพวกเขายืนกรานว่าจะไม่ยอมจำนนต่อข้าเช่นนี้ เช่นนั้นก็อย่าโทษว่าข้า......ลงมืออย่างไร้ความปรานี !”

อาหยวนได้ก็ผงะไปเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า : “ท่านจะทำอะไร ข้าก็จะข้างท่านทั้งนั้น”

หลี่จุ่นหันมองอาหยวน แล้วพูดขึ้นด้วยสีหน้าอ่อนโยน : “วางใจเถอะ เรื่องที่ข้าต้องการจะทำ จะต้องสำเร็จอย่างแน่นอน !”

ผ่านไป

เวลาผ่านไปหนึ่งเค่อ

พวกของหลินชิงทั้งสามขอเข้าพบอยู่ด้านนอกกระโจม !

“เข้ามาได้ !”

หลี่จุ่นให้ทั้งสามเข้ามาทันที

จากนั้นเขาก็เดินไปด้านหน้าแผนที่ ยืนเอามือไพล่หลัง หันหลังให้กับพวกเขา

ตอนนี้หลี่จุ่นดูน่าเกรงขามเป็นอย่างยิ่ง ดูแล้วเกิดความรู้สึกที่น่าประหลาดใจ

ดูไปแล้วเหมือนกับจอมทัพที่ต่อสู้มาอย่างยาวนานในสนามรบจริง ๆ !

ตอนที่พวกของหลินชิงทั้งสามเดินเข้ามา แวบแรกยังคิดว่ามองเห็นเจิ้นเป่ยอ๋อง !

ตอนนี้ มุมมองด้านหลังของหลี่จุ่นดูราวกับเป็นมุมมองด้านหลังของเจิ้นเป่ยอ๋อง ปรากฏภาพคู่ขึ้นในสมองของพวกเขาทันที

“คารวะจอมทัพ !”

ทั้งสามเหม่อลอยเล็กน้อย แต่ก็ทำความเคารพอย่างจริงจังทันที

หลี่จุ่นยังคงหันหลังให้กับพวกเขา ราวกับกำลังดูแผนที่ พักใหญ่ก็ยังไม่ขานรับพวกเขา

ทั้งสามอดไม่ได้ที่จะหันมองหน้ากัน ไม่รู้ว่าหลี่จุ่นกำลังเล่นลูกไม้อะไรอยู่ แต่ก็รู้สึกตื่นตระหนกอยู่ในใจอย่างบอกไม่ถูก

หลิงชิงทนไม่ไหว จึงกัดฟันถามขึ้นว่า : “จอมทัพ ไม่ทราบว่าท่านเรียกพวกเราทั้งสามมาพบ มีเรื่องอันใดจะสั่งหรือ ?”

“หลินกุนซือ !”

ตอนนี้เอง หลี่จุ่นถึงค่อย ๆ หันหลังกลับมา สีหน้าจริงจังอย่างที่เห็นได้ยากยิ่ง และพูดขึ้นเบา ๆ ว่า :

“มีบางอย่างที่ข้าจะพูดอย่างไม่อ้อมค้อม เจ้ากับท่านแม่ทัพทั้งสองล้วนเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของท่านอาเจิ้นเป่ยอ๋อง ข้ารู้ว่าพวกเจ้าจงรักภักดีต่อท่านอาของข้าเป็นอย่างยิ่ง แต่ตอนนี้ข้าต้องการให้พวกเจ้าจงรักภักดีต่อข้า ข้าต้องการความช่วยเหลือจากพวกเจ้า”

พวกของหลิงชิงทั้งสามสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากทันที

แววตาของหลี่จุ่นยากจะคาดเดา เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า :

“เจ้าบอกว่ายินดีทำตามคำสั่งของข้า เช่นนั้นหากตอนนี้ข้าให้เจ้านำกำลังทหารสามหมื่นนาย มุ่งหน้าขึ้นไปทางเหนือ โจมตีเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน เจ้าจะยินดีหรือไม่ ?”

หลิงเซิ่งหน้าถอดสี จากนั้นก็ขมวดคิ้วทันที แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง : “ท่านอ๋องทำเช่นนี้ ก็ไม่ต่างอะไรกับส่งข้าน้อยไปตาย......ข้าน้อยไม่อาจรับปากได้ !”

“ดีมาก”

หลี่จุ่นค่อย ๆ พยักหน้า หันมองจางฟ่างแล้วพูดว่า :

“ดี แม่ทัพจางล่ะ ? หากตอนนี้ข้าสั่งให้เจ้านำกำลังทหารสามหมื่นนาย ขึ้นเหนือไปพร้อมกับแม่ทัพหลิว โจมตีเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน ท่านจะยินดีหรือไม่ ?”

สีหน้าของจางฟ่างก็เปลี่ยนไปเช่นกัน ครุ่นคิดดูแล้วก็ส่ายหน้า แล้วพูดว่า :

“เรียนจอมทัพ ไม่ต้องพูดถึงว่าข้าน้อยจะยินดีหรือไม่ ลำพังแค่ทำเช่นนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับส่งกองทัพพิทักษ์อุดรไปตาย คำสั่งที่ผิดพลาดเช่นนี้......ข้าน้อยไม่มีทางเชื่อฟังเด็ดขาด !”

หลินชิงตกตะลึงเล็กน้อย

ทำไมหลี่จุ่นต้องเอาเรื่องสมมติเช่นนี้มาทดสอบพวกเขาทั้งสองด้วย ?

หากเปลี่ยนเป็นตนเองก็ไม่มีทางรับปากเช่นกัน......

อย่างไรเสีย อาศัยแค่ทหารหกหมื่นนายโจมตีเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน ก็ไม่ต่างอะไรกับเอาไข่กระทบหิน !

“ดีมาก !”

หลี่จุ่นได้คำตอบที่ต้องการแล้ว จึงตะโกนเรียกเสียงดังทันที :

“ทหาร ! มีแม่ทัพฝ่าฝืนคำสั่ง ให้ประหารชีวิตตามกฎหมายทหารของราชวงศ์อู่ทันที !”