องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 462

อะไรนะ ?

ประหารชีวิตทันที ?

ทันทีที่หลี่จุ่นพูดออกมา ก็สร้างความตกใจทันที !

แม้แต่อาหยวนที่รู้ความจริงของเหตุการณ์ ก็ยังมีสีหน้าตกตะลึง นางรู้ดีว่าหลี่จุ่นต้องลงมือ แต่คิดไม่ถึงว่าจะฆ่าคนโดยตรงเช่นนี้ !

นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กนะ !

อย่างไรเสีย พวกเขาก็เป็นคนสนิทของเจิ้นเป่ยอ๋อง เป็นรองแม่ทัพของเจิ้นเป่ยอ๋อง แล้วเจิ้นเป่ยอ๋องจะยอมให้ฆ่าพวกเขาง่าย ๆ ได้อย่างไร ?

ต้องมาเอาเรื่องกับหลี่จุ่นอย่างแน่นอน !

เพราะเหตุนี้ จะฆ่าไม่ได้เด็ดขาด !

อาหยวนตื่นตระหนกขึ้นมาจริง ๆ

หลิงชิงเองก็มองตาถลึง ไม่กล้าเชื่อหูของตนเอง จ้องมองหลี่จุ่นด้วยความตะลึง สงสัยว่าหูของตนเองมีปัญหาหรือไม่

ส่วนจางฟ่างและหลิวเซิ่งทั้งสอง ต่างตกตะลึงไปชั่วขณะ

แค่อ้าปากก็พูดว่าจะประหารพวกเขา แม้แต่คนใจกล้าอย่างเขาทั้งสอง ตอนนี้ในใจก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา !

พวกเขาตระหนักได้ถึงเจตนาฆ่าที่แท้จริงบนตัวของหลี่จุ่นได้ในทันที !

“จอมทัพ !”

เมื่อได้ยินเสียงของหลี่จุ่น ในเวลาเพียงชั่วครู่ ก็มีทหารถือดาบเจ็ดแปดคนหลั่งไหลเข้ามาจากด้านนอก

สีหน้าดุร้าย !

ทหารเหล่านี้ล้วนมาจากติ้งหย่วนจวิน ด้วยเหตุนี้ หากจะให้พวกเขาฆ่าพวกหลิวจางทั้งสอง พวกเขาไม่มีทางใจอ่อนอย่างแน่นอน !

ทันทีที่ยกดาบฟันลงมา ต้องมีหัวคนกลิ้งอยู่บนพื้นแน่นอน !

“จอมทัพ มีอะไรค่อยพูดค่อยจากันดี ๆ !”

หลิงชิงตะโกนเสียงดังออกมาทันที

หลี่จุ่นสีหน้าเคร่งขรึม แววตาเย็นชา พูดเบา ๆ ว่า :

“หรือหลินกุนซือไม่เคยรู้มาก่อนว่า ฝ่าฝืนคำสั่งมีโทษเช่นไร ? หลินกุนซือเป็นกุนซือมาตั้งหลายปี หรือแค่กฎหมายทหารเล็กน้อยเช่นนี้ก็ไม่รู้ ?”

“ท่านแม่ทัพโปรดลงมือด้วยความปรานีด้วย เขาทั้งสองไม่ได้มีเจตนาจะฝ่าฝืนคำสั่งอย่างแน่นอน !” หลินชิงกัดฟันพูดทันที

แต่ทว่า !

หลี่จุ่นส่ายหน้าแล้วพูดว่า : “พวกเจ้าไม่สิโรราบต่อข้าก็ไม่เป็นไร ข้าแค่ทำตามคำสั่งของข้าก็พอแล้ว แต่ทว่า เมื่อครู่เจ้าเองก็ได้ยินแล้วว่า พวกเขาทั้งสองขัดคำสั่งของผู้บังคับบัญชาอย่างเปิดเผย ควรจะลงโทษอย่างไรดีล่ะ ? ฝ่าฝืนคำสั่งทหารต่อหน้าข้า จะต้องประหารชีวิต !”

ตอนนี้หลี่จุ่นสีหน้าเคร่งขรึม มีไอสังหารอยู่รอบตัว

ราวกับไม่มีโอกาสให้กลับตัวได้แม้แต่น้อยจริง ๆ !

หลินชิงได้ยินดังนั้น ย่อมแสดงสีหน้าไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง

หากผิดพลาด อาจฆ่าพวกเขาขึ้นมาจริง ๆ

ตอนนี้ ทั้งสองเองก็ตกใจจนนิ่งงั้นไปแล้ว

“อ้อ ?”

สีหน้าของหลี่จุ่นยังคงเหมือนเดิม เพียงแต่แสดงความสงสัยของตนเองออกมา แล้วพูดว่า :

“เจ้าทั้งสามรู้ไหมว่า โอกาสในการรบหลุดลอยไปได้ในแวบเดียว ? หากเมื่อครู่คือสนามรบ ตอนนี้คนที่ตายคงไม่ใช่แค่พวกเจ้าเท่านั้น แต่เหล่าทหารทั้งหมดคงต้องตายตามไปด้วย เพราะความลังเลและการฝ่าฝืนคำสั่งของพวกเจ้า !”

พวกของหลิงชิงทั้งสามไม่กล้าพูดอะไร !

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หลี่จุ่นก็พูดขึ้นว่า : “ในเมื่อก่อนหน้านี้ คนที่พวกเจ้าติดตามคือท่านอาเจิ้นเป่ยอ๋อง ตอนนี้หากพวกเจ้าไม่อาจเชื่อฟังคำสั่งข้าด้วยใจจริงได้ ข้าก็ไม่อาจใช้งานพวกเจ้าได้เช่นกัน......ต่อไปพวกเจ้าก็อยู่ในกองทัพเถอะนะ หากไม่ได้รับคำสั่งจากข้า ห้ามออกจากค่ายทหารแม้แต่ก้าวเดียว หากฝ่าฝืนจะถูกประหารทันที !”

ทันทีที่คำพูดนี้ดังออกมา หลิงชิงก็แสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างที่สุดออกมาทันที !

ส่วนจางฟ่างกับหลิงเซิ่งกลับหน้าซีด ขวัญหนีดีฝ่อ !

เมื่อก่อนพวกเขากักขังหลี่จุ่น ตอนนี้ถึงตาหลี่จุ่นกักขังพวกเขาบ้างแล้ว !

กงเกวียนกำเกวียน สวรรค์ไม่เคยละเว้นใคร !

หลิงชิงจะเต็มใจเช่นนี้ได้อย่างไร จึงรีบเอ่ยปากขอร้องทันที :

“จอมทัพโปรดปรานีด้วย ข้าน้อยยินดีติดตามข้างกายจอมทัพ ยอมสละชีพเพื่อจอมทัพ !”