องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 463

ตอนนี้ !

จางฟ่างและหลิวเซิ่งอยากด่าหลินชิงว่าคนทรยศเสียเหลือเกิน แต่ก็ไม่กล้า

หลี่จุ่นไม่ใช่คนที่ล่วงเกินได้ง่าย ๆ เห็นต่างกันเล็กน้อยก็จะประหารพวกเขา......ตอนนี้จึงไม่กล้าส่งเสียงอีก !

ต่อสู้ในสนามรบมาหลายปี ทำให้พวกเขารู้คุณค่าของชีวิตเป็นอย่างดี !

“อ้อ ?”

หลี่จุ่นแสดงสีหน้าสนอกสนใจขึ้นมาทันที เขามองดูหลิงชิงด้วยท่าทีหยอกล้อ แล้วจู่ ๆ ก็พูดขึ้นว่า :

“ที่หลินกุนซือพูดมาคือความจริงหรือ ?”

“ทุกอย่างที่ข้าน้อยพูดเป็นความจริง ข้าน้อยยินดีติดตามข้างกายจอมทัพ !” หลิงชิงพูดเสียงดัง

หลี่จุ่นหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า : “เจ้าแน่ใจหรือ ? เจ้าควรรู้ไว้ว่า หากเจ้าอยู่ในกองทัพ รอให้ท่านอาเจิ้นเป่ยอ๋องเสด็จกลับมา เจ้าก็จะกลับไปอยู่ข้างกายของเขาได้ ไม่ต้องเป็นห่วงว่าข้าจะสังหารเจ้าด้วยเรื่องส่วนตัวจริง ๆ”

จู่ ๆ เจ้าหมอนี่ก็แปรพักตร์ ต้องมีอะไรแน่ ๆ

หลินชิงท่าทีแน่วแน่ ยืนกรานหนักแน่นว่า :

“บัณฑิตอย่างข้าน้อย โชคดีที่ได้รับการชื่นชมจากเจิ้นเป่ยอ๋อง เข้าร่วมในค่ายทหาร อย่างไรก็ตาม ข้าน้อยทำเพื่อรับใช้ชาติบ้านเมือง ดังนั้น จอมทัพโปรดให้โอกาสข้าน้อยสักครั้ง ให้ข้าน้อยได้ความสามารถของตนเองออกมา !”

คำพูดนี้สะเทือนใจหลี่จุ่นเล็กน้อย ทำให้จิตใจของเขาสั่นไหวทันที หลังจากครุ่นคิดดุแล้วก็พูดออกมาว่า :

“ได้ หากเจ้ายินดีจริง ๆ ข้าก็จะให้โอกาสเจ้า ! แต่ข้าขอเตือนไว้ก่อนว่า หากในช่วงสำคัญ เจ้ามีใจคิดเป็นอื่นจนทำให้พลาดโอกาสในการรบ ข้าก็จะประหารเจ้าทันที เจ้าเข้าใจชัดเจนหรือยัง ?”

หลิงชิงพยักหน้าอย่างแรง แล้วพูดว่า : “จอมทัพโปรดวางใจ คำสั่งทางทหารยิ่งใหญ่ดุจภูผา คำสั่งของจอมทัพ ข้าน้อยต้องทำตามอย่างไม่มีเงื่อนไขแน่นอน !”

“ดีมาก !”

หลี่จุ่นพยักหน้าอย่างพึงพอใจยิ่ง จากนั้นก็โบกมือ แล้วพูดว่า :

“พาตัวแม่ทัพทั้งสองออกไป หากไม่ได้รับคำสั่งจากข้า ห้ามก้าวออกจากค่ายทหารแม้เพียงครึ่งก้าว หากกล้าขัดขืน ให้ประหารตามกฎหมายทหารทันที !”

“รับทราบ !”

ทหารเจ็ดแปดนายรีบเดินเข้ามาในทันที ปลดอาวุธและเครื่องแต่งกายทหารของทั้งสองออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็พาพวกเขาออกจากกระโจมจอมทัพ !

ทั้งสองแสดงสีหน้าไม่พอใจ เจ็บปวดราวกับสูญเสียพ่อแม่ไป

แต่ชั่วดีก็ยังรักษาชีวิตไว้ได้

รอให้ท่านจอมทัพกลับมาเมื่อไร จะต้องทวงคืนความยุติธรรมในวันนี้แน่นอน !

หลิงจางทั้งสองถูกพาตัวไป หลิงชิงถอนหายใจอย่างแรง

อาหยวนเองก็รู้สึกโล่งใจเช่นกัน

นางกลัวจริง ๆ ว่าหลี่จุ่นจะฆ่าสองคนนี้ทันที

หลี่จุ่นหันมองคนทั้งสองที่แสดงทีท่าโล่งใจ นิ่งเงียบไปสักพัก แล้วกล่าวอธิบายว่า :

“ไม่ต้องถึงขั้นนั้น ข้าไม่มีทางฆ่าพวกเขาจริง ๆ หรอก อย่างไรเสีย พวกเขามีผลงานที่ปกป้องชายแดน ราชสำนักไม่มีทางสังหารขุนนางที่มีผลงานง่าย ๆ แต่ตอนนี้ข้าเป็นผู้รับผิดชอบชายแดนทางตอนเหนือ หากปล่อยให้พวกเขาทั้งสองสร้างปัญหา นั่นก็จะไม่เป็นผลดีต่อสถานการณ์การรบอย่างยิ่ง ชายแดนตอนเหนือต้องสูญเสียการป้องกัน ดังนั้น ข้าจึงจำต้องลงมือฆ่า !”

หลิงชิงได้ยินดังนั้นก็อกสั่นขวัญหาย กัดฟันพูดขึ้นว่า :

“จอมทัพ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ? การรบครั้งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร ? ชายแดนทางตอนเหนือสงบสุขมาตลอด ทำไมจู่ ๆ ถึงเกิดสงครามขึ้นได้ ?”

หลี่จุ่นหันมองเขา แล้วพูดขึ้นเบา ๆ ว่า :

“ตอนนี้ข้ายังเชื่อใจเจ้าไม่ได้ ดังนั้นจึงไม่อาจบอกเจ้าได้”

นางสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนที่หลี่จุ่นมีต่อตนเอง

เขากำลังปกป้องนาง

อาหยวนรู้สึกอบอุ่นใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

หลี่จุ่นแสดงท่าทีหยอกล้อ แววตาลึกซึ้ง

หลิงชิงคิดอะไรอยู่ เขาย่อมรู้ดี

แต่เขาก็ยังยืนยันคำเดิม หากก่อนออกศึก ขอเพียงชายผู้นี้ไม่เล่นลูกไม้จนทำให้พลาดโอกาสในการรบ เขาเองก็จะไม่ถือสา

ส่วนเขาอยากสืบรู้ข่าวอะไรจากตนเพื่อนำไปบอกแก่เจิ้นเป่ยอ๋องนั้น ตนไม่ได้ใส่ใจนัก

อย่างไรเสีย

ทำไมจู่ ๆ พวกของหลี่เจิ้งและจี้จงชิง จึงได้ยึดอำนาจทางทหารจากจิ้นเป่ยอ๋องในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ จนกระทั่งถึงตอนนี้เขาเองก็ยังคิดไม่ออก

แล้วทำไมหลิงชิงจะลองเป็นหมากให้เขาเดินดูสักหน่อยไม่ได้ล่ะ

ใช้เรื่องนี้เพื่อดูว่าเจิ้นเป่ยอ๋องจะมีปฏิกิริยาอย่างไรกันแน่ ?

ไม่แน่ว่าเขาอาจสรุปอะไรบางอย่างออกมาได้

ด้วยเหตุนี้ การที่เก็บหลิงชิงเอาไว้ ไม่ใช่เพราะเห็นเขาเป็นคนเก่งเท่านั้น แต่ที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือ ต้องการใช้เขาเป็นหมากในการหยั่งเชิงเจิ้นเป่ยอ๋อง !

ครุ่นคิดดูแล้ว หลี่จุ่นก็พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม :

“อาหยวน เจ้าจงบอกคนของลัทธิเทียนซานผู้นั้นว่า ให้ช่วยแอบจับตาดูพวกของหลินชิงทั้งสาม หากมีการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติแม้เพียงเล็กน้อย ให้รีบรายงานทันที ขอเพียงเขารู้ข่าวกรองบางอย่างที่เป็นประโยชน์ จากพวกเขาทั้งสามได้ ข่าวกรองหนึ่งข่าวจะมอบสุราหลงไถให้เขาหนึ่งไห”