องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 472

ทัพใหญ่ของหลี่จุ่นถึงเทือกเขาเฮยสงในที่สุด มุ่งหน้าไปยังด่านเฮยเฟิง!

ริ้วขบวนทัพใหญ่ดั่งมังกร เคลื่อนพลด้วยความรวดเร็ว

ความเร็วในการเดินทางน่าทึ่ง!

หลี่จุ่นขี่ม้าเดินทาง เมื่อถึงช่วงสำคัญยังจะหยุดคุยสัพเพเหระกับเสิ่นเลี่ยด้วย

ทัพใหญ่ผ่านเทือกเขาเฮยสงอย่างรวดเร็ว เข้าใกล้ด่านเฮยเฟิงทุกที

“รายงาน!”

หน่วยสอดแนมกลับมา รายงานอยู่ข้างหน้าทันที “ทัพเฟิงอวี่จัดระเบียบรัดกุมเตรียมยกทัพแล้ว ขอเพียงท่านจอมทัพออกคำสั่งก็โจมตีได้ทันทีขอรับ!”

หลี่จุ่นพยักหน้า นัยน์ตาขยับเล็กน้อย

มองด่านเฮยเฟิงที่อยู่ห่างเพียงไม่กี่ลี้แวบหนึ่ง ตอนนี้ตะวันยังไม่ตกดิน การลาดตระเวนของอีกฝ่ายยังไม่ทันกลับไปรายงาน เขาจึงสั่งออกไปว่า

“บอกทัพเฟิงอวี่ อีกสองเค่อ ใช้พลุสัญญาณนำ แล้วล้อมโจมตีสามทาง ก่อนตะวันตกดินต้องยึดด่านเฮยเฟิงให้ได้!”

“ขอรับ” หน่วยสอดแนมรับคำสั่งเดี๋ยวนั้นและจากไปอย่างรวดเร็ว

หลี่จุ่นพูดต่อ “ถ่ายทอดคำสั่งทัพใหญ่ เร่งเดินทางเต็มกำลัง ต้องถึงด่านเฮยเฟิงในอีกหนึ่งเค่อ!”

“จอมทัพมีคำสั่ง เร่งเดินทางเต็มกำลัง บุกโจมตีในอีกหนึ่งเค่อ!”

“จอมทัพมีคำสั่ง เร่งเดินทางเต็มกำลัง!”

ทหารถ่ายทอดคำสั่งถ่ายทอดคำสั่งออกไปทันที ทัพใหญ่เดินทางอย่างเร่งด่วน

บรรยากาศตึงเครียดและตื่นเต้นอย่างผิดปกติ!

ประมาณหนึ่งเค่อให้หลัง

ในที่สุดหลี่จุ่นก็เห็นด่านเฮยเฟิงพร้อมได้ยินเสียงแตร!

เห็นควันหมาป่าลุกโชน!

กองทัพของศัตรูรู้ว่าทัพใหญ่โจมตีแล้ว!

หลี่จุ่นโบกมือหยุดการเคลื่อนทัพทันที และออกคำสั่งว่า

“หยุดทัพและจัดระเบียบ เตรียมตัวบุกโจมตี!”

“ขอรับ!”

“ผู้บังคับกองพันทัพหน้ากองเจี่ยอยู่ที่ใด!”

“ข้าน้อยอยู่นี่ขอรับ!”

“นำคนของเจ้าผ่าไม้ทำเครื่องมือโจมตีเมืองทันที!”

“ขอรับ!”

“ผู้บังคับกองพันทัพหน้ากองอี่อยู่ที่ใด”

“ข้าน้อยอยู่นี่ขอรับ!”

“ผลักสิ่งที่อยู่ใต้กำแพงข้างหน้า เปิดทางด้านหน้าทันที!”

“ขอรับ!”

“ผู้บังคับกองพันทัพหน้ากองปิ่งอยู่ที่ใด”

“ข้าน้อยอยู่นี่ขอรับ!”

“ตั้งกระโจมบัญชาการชั่วคราวเดี๋ยวนี้!”

“ขอรับ!”

หลี่จุ่นสั่งการทีละอย่างอย่างมีแบบแผน

หนึ่งจิบถ้วยชาให้หลัง

หลี่จุ่นยืนอยู่ในกระโจมชั่วคราว กางแผนที่เดินทัพดูร่วมกับเสิ่นเลี่ย

หลี่จุ่นศึกษาอย่างละเอียดครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ย

“บุก!”

“บุก!”

“บุก!”

เสียงคำรามดังเซ็งแซ่ในกองทัพ ทหารทั้งหมดออกโจมตีสุดกำลัง!

ชั่วขณะ เสียงห้ำหั่นดังกึกก้องแผ่นฟ้า!

หลี่จุ่นนั่งควบคุมบัญชาการอยู่ในกระโจมชั่วคราว รอเพียงผลลัพธ์

เสิ่นเลี่ยเห็นแล้วรู้สึกทึ่ง หลี่จุ่นในเวลานี้ราวกับเทพ!

จี้จงชิงและหลินชิงที่อยู่ทางตะวันออกและตะวันตกได้รับสัญญาณจากพลุสัญญาณทันที สั่งกองทัพบุกโจมตีพลัน!

มหาสงครามเกริกก้องชั่วเฮือกลมหายใจ!

หลี่จุ่นให้เวลาพวกเราโจมตีด่านเฮยเฟิงแค่หนึ่งชั่วยาม สังหารศัตรูสี่พันนาย!

นี่ไม่ง่ายเลย!

แต่!

หาเรื่องเจ้านั่นไม่ได้ ถ้ายึดไม่ได้ไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับพวกเขา ต่อให้เป็นจี้จงชิงยังรู้สึกหวั่นเกรงหลี่จุ่นประมาณหนึ่งแบบไม่มีสาเหตุ

ไม่กล้าละเลยแม้แต่น้อย

“ท่านจอมทัพมีคำสั่ง ยึดด่านเฮยเฟิงในครึ่งชั่วยาม มิเช่นนั้นทัพหน้าก็เอาหัวกลับไปพบท่านจอมทัพ!”

“ขอรับ!”

“บุก!”

“บุกไปสุดแรงเกิดเลย!”

“...”