องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 478

พอซือหม่าเหย่ได้ยินก็ถามขึ้นทันที

“ท่านอา แต่ถ้าจี้จงชิงรู้ว่ามีเราอยู่ อย่างนั้นก็ต้องรู้ว่าพวกเราจะทำอะไร...”

ซือหม่าชิงอวิ๋นพลันหัวเราะ เอ่ย

“ฉะนั้น ที่พวกเราจะสู้ด้วยก็คือเวลา! ถึงจี้จงชิงจะป้องกันไว้แล้ว แต่แค่พวกเราเร็วพอ เช่นนั้นก็ต้องโจมตีเมืองเฟิงหั่วสำเร็จก่อนที่เขาจะกลับมาแน่ ข้าก็อยากจะรู้นัก ถึงตอนนั้นตาแก่เจ้าเล่ห์จี้จงชิงจะยังหัวเราะออกอีกหรือไม่”

ซือหม่าเหย่นัยน์ตาหดเล็ก จากนั้นก็ฉายแววฮึกเหิมก่อนจะพูดว่า

“ท่านอาร้ายกาจนัก เพิ่งเรียนรู้ก็ใช้งานได้ทันทีจริง ๆ!”

ซือหม่าชิงอวิ๋นอิ่มเอมกับการสอพลอของหลานชายมาก มือใหญ่โบกและเปล่งเสียงอย่างผยอง

“ถ่ายทอดคำสั่งทัพใหญ่ เตรียมตัวทันที อีกหนึ่งเค่อทัพใหญ่เคลื่อนพลลงใต้ทั้งคืน บุกโจมตีเมืองเฟิงหั่วชายแดนเหนือราชวงศ์อู่!”

“ขอรับ!”

ซือหม่าเหย่ไปถ่ายทอดคำสั่งด้วยใบหน้าตื่นเต้นทันที

พอซือหม่าชิงอวิ๋นเห็นหลานชายออกไปไกลแล้ว ก็มองแผนที่ตรงหน้าด้วยความมั่นใจและหัวเราะเอ่ย

“จี้จงชิงเจ้าเล่ห์ เจ้านึกว่าข้ากลัวว่าเจ้ามีการเตรียมตัว คิดว่าข้าต้องไม่กล้าเอาอย่างเจ้าแน่ ก็เลยกล้ายกทัพไปโจมตีเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนละสิ แต่ข้าจะเอาอย่างเจ้านั่นแหละ ลงใต้ทั้งคืน! ข้าก็จะดูสิว่าถ้าข้าได้เมืองเฟิงหั่วแล้ว เจ้ายังจะยิ้มออกหรือไม่ ฮ่า ๆ ๆ”

ทัพใหญ่ของซือหม่าชิงอวิ๋นค่อนข้างใกล้ ดังนั้นจึงรู้ข่าวเป็นคนแรกว่ากองทัพพิทักษ์อุดรโจมตีเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน

พอถึงครึ่งคืนหลัง เมืองหลวงราชวงศ์อู่ หลี่เจิ้งถูกปลุกขึ้นจากความฝัน

“ไท่ฟู่ มีเรื่องอันใดหรือ”

หวังเหลียนพาเสิ่นคั่วมาเข้าเฝ้าอยู่ข้างนอกในยามวิกาล

แม้หลี่เจิ้งจะไม่ชอบที่ตัวเองถูกรบกวนยามหลับฝัน แต่เวลานี้กำลังอยู่ในสถานการณ์เฝ้าระวังการรบ

น้อยนักที่เสิ่นคั่วจะมาในยามวิกาล จะต้องเกิดเรื่องแน่

หลี่เจิ้งให้หวังเหลียนพาเสิ่นคั่วเข้ามาทันที

เสิ่นคั่วคุกเข่าคำนับเลย จากนั้นก็รายงาน

“ฝ่าบาท กระหม่อมเพิ่งได้รับข่าวจากทางตอนเหนือ จอมทัพคนใหม่หลี่จุ่นแห่งกองทัพพิทักษ์อุดรนำกำลังพลแปดหมื่นบุกขึ้นเหนือ โจมตีเมืองหลวงแคว้นเฟิงเฉวี่ยนนานแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

“อะไรนะ!”

หลี่เจิ้งสะดุ้งจนลุกขึ้นพรวด ดวงตาเบิกโพลง ไม่กล้าเชื่อหูตัวเองเลย!

หลี่จุ่นนำพลแปดหมื่นตีเมืองหลวงแคว้นเฟิงเฉวี่ยนหรือ!

นี่ นี่ สงครามทำอย่างนี้ได้ด้วยหรือ!

จากนั้นก็พลันตอบสนอง เนื้อตัวเย็นวาบ!

นี่จะบ้าไปแล้วหรือ!

หวังเหลียนก็แทบทรุดลงไปเดี๋ยวนั้นเหมือนกัน

“ไท่ฟู่ เจ้า เจ้าว่า ข้าเลือกคนผิดหรือไม่”

เสิ่นคั่วคิดแล้วจึงตอบ “ฝ่าบาท ไม่จำเป็นต้องร้อนพระทัยพ่ะย่ะค่ะ! ในเมื่ออัครเสนาบดีจี้ไม่ได้ห้ามปรามการกระทำของจิ่งอ๋อง คาดว่าต้องได้รับการเห็นชอบจากอัครเสนาบดีจี้แล้วแน่ และในเมื่ออัครเสนาบดีจี้เห็นชอบ ก็น่าจะ...ไม่มีปัญหาพ่ะย่ะค่ะ”

ถึงจะพูดอย่างนี้ แต่เสิ่นคั่วก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน

ต้องรู้นะ เจ้าหลี่จุ่นนี่ร้ายกาจ ไม่แน่ว่าตาเฒ่าจี้จงชิงจะไม่ใช่คู่ต่อของเจ้าลูกเต่านั่น แถมยังจะถูกอีกฝ่ายกุมอยู่ในมือแล้ว

ถ้าเป็นอย่างนั้น...ให้ตายก็ห้ามไม่ได้

“นี่ นี่ นี่...”

หลี่เจิ้งพูด ‘นี่’ ติดกันสามครั้ง จากนั้นก็พูดอย่างหัวเสีย

“ข้าวางใจไม่ลง! เจ้าเด็กนี่ ทำไมถึงกล้าวู่วามอย่างนี้นะ! เหลวไหลจริง ๆ เหลวไหล!”

เสิ่นคั่วเงียบ

พูดในใจว่า เหลวไหลพระองค์ก็ทรงเลือกเอง จะโทษผู้ใดได้เล่า

หลี่เจิ้งเดินไปเดินมาด้วยความหงุดหงิด คืนนี้คงนอนไม่หลับแล้ว

พอนึกถึงว่าหลี่จุ่นใจกล้าบ้าบิ่นอย่างนี้ มีกำลังคนแปดหมื่นก็กล้าตีเมืองหลวงแคว้นอื่น หลี่เจิ้งรู้สึกปวดหัวตุบ...

เขาชักจะเสียใจแล้วสิ!

เจ้าเด็กนี่ อาจจะเชื่อถือไม่ได้อย่างที่เขาคิดอย่างนั้น!