องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 482

กลับชายแดนทางตอนเหนือไปกินข้าวก่อนแล้วค่อยมา?

ทันใดนั้นทหารของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนก็ตกตะลึง และในขณะเดียวกันก็รู้สึกสิ้นหวังเล็กน้อย

ยัง...จะมาอยู่อีก?

รังแกกันมากเกินไปแล้ว!

ทหารของกองทัพพิทักษ์อุดรเองก็ตกตะลึงเช่นกัน จากนั้นเหล่าทหารก็ส่งเสียงคำรามกันอย่างฮึกเหิม!

“ถูกต้องแล้วเจ้าพวกเด็กน้อย พวกข้าจะกลับไปกินข้าวกันก่อนแล้วค่อยมา!”

“ฮ่า ๆ ๆ! รอเลยเจ้าพวกเด็กน้อย แคว้นของพวกเจ้าจะต้องถูกทำลายในวันหน้าแน่!”

“ถูกต้อง ตราบใดที่ท่านจอมทัพอยู่ที่นี่ พวกเจ้าจะต้องยอมจำนนก้มศีรษะให้แน่นอน!”

“สะใจ! การต่อสู้ครั้งนี้ข้ารู้สึกสะใจมาก!”

“...”

“พวกมันเป็นพวกเด็กน้อย ส่วนพวกเราก็คือคนแก่...ทำไมรู้สึกเหมือนกำลังด่าตัวเองอยู่เลยล่ะ”

“...”

ความหมายของเด็กน้อยสามารถใช้เรียกลูกหรือเด็กได้ แต่พื้นบ้านของราชวงศ์อู่ส่วนมากแล้วจะใช้เรียกลูกของสัตว์

หลี่จุ่นเห็นปฏิกิริยาของเหล่าทหาร และค่อย ๆ เผยรอยยิ้มที่มุมปาก

ให้พวกเขาถอยทัพกะทันหันในขณะที่กำลังฆ่าอย่างเมามัน แน่นอนว่าต้องมีทหารบางส่วนไม่เต็มใจทำเช่นนั้น

นั่นจึงทำให้พวกเขารู้สึกไม่มั่นใจและกังวลว่าอีกฝ่ายจะคิดว่าพวกเขากลัวจึงต้องถอนกำลังทหาร!

นี่เป็นเหตุผลที่หลี่จุ่นให้ใครสักคนไปตะโกนแบบนั้น

จุดประสงค์คือเพื่อเน้นย้ำให้เห็นถึงความเย่อหยิ่งและความมั่นใจในตนเอง!

ไม่ใช่เพราะกลัวพวกเจ้า แต่เพราะใกล้จะถึงเวลาอาหารแล้ว จึงต้องกลับบ้านไปกินข้าวก่อนแล้วถึงค่อยมา

ดู!

มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาได้เลยเต๊ะท่าเต็มที่!

มีใครเขารบกันครึ่งเดียวก็ต้องกลับบ้านไปกินข้าวแล้วค่อยมารบใหม่บ้าง

ใครที่สามารถทำเช่นนี้ได้

หลี่จุ่นบอกพวกเขา

มีเพียงข้าเท่านั้นกองทัพพิทักษ์อุดร!

…

ห่างจากเทือกเขาเฮยสงหลายรอยลี้

กองทัพขนาดใหญ่เดินทางข้ามสันเขาและเคลื่อนตัวลงใต้อย่างรวดเร็ว!

กองทัพนี้คือทัพแคว้นเยียนซึ่งบัญชาการโดยซือหม่าชิงอวิ๋น!

กองทัพอันยิ่งใหญ่เกรียงไกรนับแสนคนกำลังมุ่งหน้าไปทางใต้

แน่นอน!

“ขอรับ ท่านอา!”

“ดี ออกคำสั่งให้กองทัพเร่งเดินทัพ!” ซือหม่าชิงหยุนกล่าว

สุดท้ายเขาก็ยังคงยิ้มอยู่

ในที่สุด!

ก็ถึงเทือกเขาเฮยสงแล้ว!

แต่ตอนนี้ดวงอาทิตย์ก็ตกแล้วเช่นกัน

ซือหม่าเหย่พูดอย่างดีใจ “ท่านอา มีทางใหญ่อยู่ข้างหน้า ตราบใดที่เราอยู่บนทางใหญ่ กองทัพเราจะได้เดินทัพได้เร็วขึ้น เราจะต้องไปถึงเมืองเฟิงหั่วก่อนรุ่งสางอย่างแน่นอน!"

ซือหม่าชิงอวิ๋นพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและกล่าว “ส่งคำสั่งไป ทัพแคว้นเยียนของเราจะถึงเมืองเฟิงหั่วก่อนรุ่งสาง!”

พูดจบ เขาก็สะบัดแส้แล้วขี่ม้าศึกไปที่ด้านหน้ากองทัพ!

ตู้ม!

แต่ทว่า!

จู่ ๆ ซือหม่าชิงอวิ๋นก็รู้สึกว่าม้าที่อยู่ข้างล่างเขาได้เหวี่ยงเขากระเด็นออกไป ร่างทั้งร่างบินขึ้นไปในอากาศ!

เช่นเดียวกับเขา ผู้ร่วมขบวนทุกคนสะดุดและกระเด็นออกไป!

ไม่ มันมีกับดัก!

ความคิดนี้แวบขึ้นมาในใจของซือหม่าชิงอวิ๋นก่อนที่เขาจะตกลงพื้น