องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 517

กุนซือถอนหายใจ มองแม่น้ำต้าเฉิน ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“แต่ก็ยินยอมไปเถิด”

เจิ้นเป่ยอ๋องมองกุนซือของตนเองทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“กุนซือมิต้องเป็นกังวลจนเกินไป ตอนนี้ท่านนั้นเองก็ไม่ใช่คนเรื่องมาก เขานั่งอยู่ในวัง ทว่ารู้สถานการณ์ในใต้หล้าอย่างแจ่มชัด กุมสถานการณ์การรบอยู่ในมือ คิดว่าเขาคงโยกย้ายกองทหารส่วนหนึ่งขึ้นเหนือไปช่วยเมืองเฟิงหั่วแน่...ข้าเพียงแค่ต้องคุ้มกันด่านเหิงกู่แห่งนี้ก็พอแล้ว”

นัยน์ตาของกุนซือหดตัว พลันพยักหน้าหน่อย ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ขอรับ ท่านจอมทัพ ข้าน้อยกังวลมากเกินไปเอง”

“รายงาน!”

ในขณะนี้เอง ทหารส่งสารก็มารายงาน “ท่านจอมทัพ ทัพแคว้นจ้าวมีการเคลื่อนไหวผิดปกติ เกรงว่าจะเริ่มข้ามแม่น้ำแล้วขอรับ!”

อะไรนะ?

พวกเจิ้นเป่ยอ๋องทั้งสองคนสีหน้าเปลี่ยน รีบลุกขึ้นแล้วเดินออกจากกระโจม ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“แพร่คำสั่งลงไปที่ทัพใหญ่ เตรียมรับหน้าศัตรู!”

“ขอรับ!” ทหารส่งสารหมุนตัวแล้ววิ่งไปอย่างรวดเร็ว

หากทัพแคว้นจ้าวจะข้ามแม่น้ำ เช่นนั้นเกรงว่าสงครามรอบด้านกำลังจะเริ่มแล้ว ตอนนี้ต้องดูว่าสนามรบที่สามโจวชิงนั่นจะเลือกอยู่พื้นที่ทางเหนือ หรือเลือกที่ด่านเฟิงเป่ย?!

…

ห่างจากด่านเฟิงเป่ยทางซีเป่ยแปดสิบกว่าลี้ ทัพใหญ่แคว้นฉู่ตั้งทัพประจำการอยู่ โจวชิงแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นฉู่ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยตอหนวดกำลังดูแผนที่เดินทัพ สีหน้าขึงขังเป็นอย่างมาก

ก่อนหน้านี้เกือบจะเผชิญหน้ากับทัพใหญ่ของเหยียนอ๋อง แม้สุดท้ายจะช่วยฮูเถี่ยถูกลับไปทางเหนือได้สำเร็จ แต่โจวชิงเองก็ได้เห็นถึงความเก่งกาจแห่งทัพใหญ่ของเหยียนอ๋องแล้ว

เพิ่งมาตระหนักได้ว่าก่อนหน้านี้ประเมินจอมทัพแห่งราชวงศ์อู่ทั้งสองท่านนี้ต่ำเกินไปหน่อย อีกฝ่ายเยี่ยมยอดสุด ๆ

แม้เขาโจวชิงจะยกทัพจับศึกในสนามรบทะเลหลายอยู่หลายปี ชำนาญการในเส้นทางสายนี้ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเหยียนอ๋องก็ไม่ได้เอาลงได้ง่าย ๆ ขนาดนั้น

นี่เป็นกระดูกที่ยากจะเคี้ยวชิ้นหนึ่ง

“ท่านแม่ทัพใหญ่ มีข่าวส่งกลับมาขอรับ ทัพแคว้นจ้าวเตรียมจะข้ามแม่น้ำวันนี้!”

รองแม่ทัพหลินหู่ผู้มีความสามารถรีบรายงานทันทีหลังจากได้รับข่าวจากนกพิราบสื่อสาร

นัยน์ตาของโจวชิงประกายความสงสัย เขามองแผนที่เดินทัพ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ทัพแคว้นจ้าวข้ามแม่น้ำ? เช่นนั้นข้าเองก็ถึงเวลาเลือกสถานที่ทำศึกแล้วเช่นกัน!”

รองแม่ทัพหลินหู่รีบเอ่ยขึ้นว่า “ท่านแม่ทัพใหญ่ ครานี้ข้าน้อยคิดว่าท่านน่าจะขึ้นทางเหนือ ไปรวมกับทัพใหญ่ของซือหม่าชิงอวิ๋นเลยก็ได้ โจมตีชายแดนทางตอนเหนือให้แตกภายในรวดเดียว จากนั้นก็เคลื่อนทัพใหญ่ลงใต้ แล้วเอาเมืองหลวงของราชวงศ์อู่มาเลย!”

โจวชิงเงียบไปครู่หนึ่ง ทว่ากลับส่ายหน้าแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“หากข้าก็ขึ้นเหนือไปด้วยอีก เช่นนั้นทัพใหญ่ของเหยียนอ๋องก็มีแนวโน้มว่าจะขึ้นเหนือด้วยเช่นกัน ถึงเวลานั้นสถานการณ์ก็จะวุ่นวาย ยากจะเปิดศึก...”

“ทัพของข้ายังคงโจมตีด่านเฟิงเป่ยต่อไป ยื้อทัพใหญ่ของเหยียนอ๋องเอาไว้ แล้วให้ฮูเถี่ยถูและซือหม่าชิงอวิ๋นที่อยู่พื้นที่ทางเหนือรีบเผด็จศึกเมืองเฟิงหั่วโดยเร็ว!”

ชะงักไปครู่หนึ่ง ใบหน้าของโจวชิงก็ปรากฏความมั่นใจและความต้องการศึกขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยว่า

“และยิ่งไปกว่านั้น ไม่แน่ว่าทัพใหญ่หนึ่งแสนนายของเราจะโจมตีด่านเฟิงเป่ยไม่ได้! หากด่านเฟิงเป่ยสูญเสียการป้องกัน ทัพใหญ่แคว้นฉู่ของเราโรมรุกบุกตะลุย ก็จะได้ครอบครองเมืองหลวงแคว้นอู่เลย!”

หลินหู่ครุ่นคิด พลันเอ่ยขึ้นมาว่า “ท่านแม่ทัพใหญ่วางแผนอย่างรอบคอบและคิดการณ์ไกล ข้าน้อยเลื่อมใส!”

มือใหญ่ของโจวชิงโบกทีหนึ่ง กอ่นจะเอ่ยขึ้นว่า

“เจ้าโง่หรืออย่างไร ทัพศัตรูมาจากทางด้านนั้น เกรงว่าทัพใหญ่ของแม่ทัพพันจะท่าไม่ดีแล้ว!”

“ใช่แล้ว ข้าเกรงว่าแม่ทัพพันจะหายไปแล้ว...เรา เราเองก็ถอยกันเถอะ!”

“ใช่ ท่านแม่ทัพ เราถอยกันเถิด!”

“...”

ทัพเยียนสองพันนายที่ดักซุ่มโจมตีอยู่ในที่ลับได้ยินเสียงตะโกนฆ่าสะเทือนฟ้าด้านนอก ทั้งเมืองหน้าด่านราวกับถูกเสียงคำรามฉีกเป็นชิ้น ๆ กลัวจนในใจเกิดความคิดอยากถอยขึ้นมาในทันใด

นี่จะสู้อย่างไร?

สู้ไม่ได้หรอก!

หากสู้ก็เท่ากับรนหาที่ตาย!

แม่ทัพผู้นำท่านนั้นเองก็เป็นผู้นำที่ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดในยามวิกฤติเช่นกัน เมื่อเห็นทางที่เดิมทีแม่ทัพพันควรมา ผู้ที่มากลับเป็นทัพศัตรู ก็เข้าใจในทันทีว่าเกรงว่าแม่ทัพพันจะพลาดท่าแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย พวกเขาจะอ้อยอิ่งอยู่ไมได้!

“ถอย!”

เขาออกคำสั่งในทันใด

กองพลทหารสองพันนายนี้ ล่าถอยด้วยความรวดเร็ว ซอกซอนเข้าไปในป่าหลังเมืองหน้าด่าน รีบเผ่นด้วยความรวดเร็ว

แต่ทว่า!

พวกเขายังไม่ทันได้หนีออกจากบ้าน ก็เห็นแม่ทัพใหญ่ผู้หนึ่งขี่ม้า ในมือถือทวนเงิน¹ นำหน่วยหน้าไม้กองหนึ่งมาดักรอพวกเขาอยู่ด้านหน้าด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความแสยะยิ้ม!

¹ ทวน อาวุธชนิดหนึ่ง มีด้ามกลมยาว ส่วนปลาย ติดโลหะปลายแหลมคล้ายหอก แต่เรียวเล็กกว่า