องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 518

“ท่านจอมทัพ! ในเมืองหน้าด้านไม่มีใครเลยขอรับ!”

ทหารส่งสารขี่ม้ากลับมา รีบรายงานด้วยความรวดเร็ว

ในเมืองหน้าด่านไม่มีใครดักซุ่มโจมตี?

หลี่จุ่นอึ้งไปในทันใด

ไม่มีทางกระมัง!

ด่านเฮยเฟิงนี้เป็นที่ที่เหมาะกับการซุ่มโจมตีเป็นอย่างมาก เช่นนั้นหากทัพแคว้นเยียนไม่ดักซุ่มโจมตีอยู่ที่นี่ ก็ไม่มีเหตุผลให้ต้องถอยแล้วไปไปดักซุ่มโจมตีที่เทือกเขาเฮยสงแทน

เทือกเขาเฮยสงซุ่มโจมตีได้ยาก ที่นั่นภูมิประเทศค่อนข้างราบเรียบ หลังซุ่มโจมตีเจอทัพใหญ่นับหมื่นของเขา อีกฝ่ายจะหนีอย่างไร?

หรือว่าจะพินาศไปด้วยกันกับตัวเขา?

ก็ไม่น่าใช่กระมัง!

อย่างน้อยจี้จงชิงก็จะนำกำลังพลสองหมื่นนายมาสนับสนุนตัวเขา ขอแค่ไม่ใช่คนโง่ ก็คงไม่มีทางซุ่มโจมตีเขาใกล้กับทัพใหญ่ของจี้จงชิง นั่นมีแต่จะรนหาที่ตายเท่านั้น

เมื่อได้ยินว่าในเมืองหน้าด่านไร้ทัพของศัตรู อาหยวนและนางกำนัลทัวทัวก็ประหลาดใจขึ้นมาเล็กน้อยโดยพลัน

โดยเฉพาะทัวทัวขมวดคิ้วนิดหน่อย

ในใจแอบพร่ำบ่นขึ้นมา

หรือว่านางคิดผิด?

อันที่จริงจอมทัพคนใหม่ของกองทัพพิทักษ์อุดรผู้นี้เป็นผู้ที่ข้างนอกสุกใส แต่ข้างในเป็นโพรง ซึ่งก็คือหุ่นเชิดที่จี้จงชิงวางเอาไว้ด้านหน้า?

ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ละก็ ช่างน่าเสียดายจริง ๆ

ถึงอย่างไร ตาคนนี้ก็หน้าตาดีขนาดนั้น หากไม่มีความสามารถอะไรเลย ก็แอบราคาตกอยู่เล็กน้อย

“แพร่คำสั่งลงไปทัพใหญ่ เข้าไปเมืองหน้าด่าน!”

หลี่จุ่นไม่ได้คิดอะไรมากมาย รีบให้ทัพใหญ่เข้าเมืองหน้าด่านไปในทันที

ในเมื่อในเมืองหน้าด่านไร้ทัพของศัตรู เช่นนั้นเขาก็ต้องใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไร้กังวล ตอนนี้เขายังไม่อยากต่อสู้

ทัพใหญ่เพิ่มความเร็วเคลื่อนทัพไปข้างหน้า ถึงเมืองหน้าด่านด้วยความรวดเร็ว

ข้างในทัพใหญ่เกือบสี่หมื่นนายรออยู่แล้ว

เมื่อเห็นหลี่จุ่น ก็รีบรับหน้าด้วยการกึ่งคุกเข่าลง!

“ยินดีต้อนรับท่านจอมทัพ!”

“ยินดีต้อนรับท่านจอมทัพ!”

“...”

ฉากที่ยิ่งใหญ่สง่างาม ทำให้คนตกตะลึง

ทัวทัวขี่อยู่บนหลังม้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ไม่สิ ตาคนนี้ไม่ได้ธรรมดาขนาดนั้น ที่ได้รับการต้อนรับของเหล่าทหารขนาดนี้ ไม่ใช่เพราะเขาคือจอมทัพ แต่เพราะเขาได้ใจคนอย่างลึกซึ้ง ถูกเหล่าทหารสนับสนุน!

คนที่คุกเข่าต้อนรับเหล่านี้ ทำออกมาจากหัวใจ

ทว่าเหตุใดเขาจึงตัดสินสถานการณ์ในเมืองหน้าด่านผิดล่ะ?

ในระหว่างที่ทัพใหญ่เข้าเมืองมาอย่างสมบูรณ์แบบ จู่ ๆ ก็มีเสียงเกือกม้าดังสนั่นขึ้นมาที่ประตูเมืองฝั่งตรงข้าม

ทัวทัวที่ขี่ม้าเคียงข้างอาหยวน จู่ ๆ ในใจก็เกิดความคิดที่กล้าหาญขึ้นมาความคิดหนึ่ง

คำพูดของจงจื่อหนึ่งเมื่อครู่ยังคงสะท้อนอยู่ในหัวของนาง

ท่านอัครมหาเสนาบดีให้จอมพลกลับไปตัดสินใจ!

ตัดสินใจ?

จัดการแม่ทัพฝ่ายศัตรูที่ถูกจับกุมเอาไว้คนหนึ่ง จี้จงชิงตัดสินใจเองก็ได้ไม่ใช่เหรอ?

เหตุใดยังต้องให้ตาคนนี้กลับไปตัดสินใจด้วยเล่า?

ที่สำคัญคือ ที่จงจื่อหนิงพูดคือให้เขากลับไปตัดสินใจ แต่ไม่ใช่กลับไปร่วมตัดสินใจ!

นี่หมายความว่าอย่างไร?

หรือว่า...อันที่จริงแล้วผู้บัญชาการชายแดนทางตอนเหนือของราชวงศ์อู่ที่แท้จริงจะไม่ใช่จี้จงชิงที่ทุกคนคิด แต่เป็นตาหมอนี่?

นี่เป็นไปไม่ได้กระมัง...

ในใจของทัวทัวเกิดคลื่นโหมซัดสาดอย่างบ้าคลั่งขึ้นมา ถูกการคาดการณ์นี้ของตัวเองทำให้ตกใจ แต่หากเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง เช่นนั้นก็น่ากลัวเกินไปแล้ว

ผู้ที่ทุกคนต่างคิดว่าน่ากลัวผู้นั้น อันที่จริงไม่ใช่คนนั้นอย่างที่คิด นั่นต้องเป็นภัยพิบัติอย่างหนึ่งโดยไม่ต้องสงสัย

โดยเฉพาะในช่วงเวลาเคลื่อนทัพทำศึก อารมณ์เพียงชั่ววูบก็อาจจะทำลายชีวิตของเหล่าทหารและแม่ทัพทั้งหลายได้!

อันที่จริงแล้วตาคนนี้ต่างหากที่เป็นผู้คุมชายแดนทางตอนเหนือตัวจริงอย่างนั้นหรือ?

สีหน้าของทัวทัวเปลี่ยนเป็นขึงขังขึ้นมาเล็กน้อย