องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 519

ผ่านไปไม่นาน

ทัพใหญ่ของหลี่จุ่นก็เคลื่อนทัพกลับใต้ไปรวมกับทัพใหญ่ของจี้จงชิงพร้อมชัยชนะ

จี้จงชิงรีบขึ้นหน้ามา ประสานมือคารวะพลางเอ่ยขึ้นอย่างยิ้มร่า

“ท่านจอมทัพกรีธาทัพออกรบ สังหารศัตรูไปมากกว่าสี่หมื่นคน ทำให้จักรพรรดิแคว้นศัตรูกลัวจนทิ้งเมืองแล้วหนีไป ช่างเป็นวีรกรรมอันยิ่งใหญ่เกรียงไกรจริง ๆ!”

“ฝ่าบาทได้ยินวีรกรรมก่อนหน้านี้ของท่านจอมทัพ จึงให้คนส่งกวางตัวเป็น ๆ มาหนึ่งหมื่นตัวแล้ว ให้ท่านจอมทัพกับเหล่าทหารได้ร่วมกันฉลอง! ข้าขอยินดีกับท่านจอมทัพในที่นี้ด้วย! คิดว่าเมื่อผลลัพธ์ของการทำศึกในวันนี้แพร่กลับไปยังเมืองหลวง ฝ่าบาทจะยิ่งมีพระพักตร์มังกรดีใจเป็นแน่!”

ก่อนหน้านี้จงจื่อหนิงบอกเขาหมดแล้ว

ไม่พูดไม่ได้ จี้จงชิงยิ่งรู้สึกถึงความตกตะลึงอย่างไร้ที่เปรียบอีกครั้งตรงนั้นไปเลย!

ยามรุ่งอรุณก็ตีเมือง จากนั้นก็บุกเข้าไปในวังหลวง ทำเอาจักรพรรดิแคว้นเฟิงเฉวี่ยนกลัวจนหนีออกไป สังหารศัตรูไปสี่หมื่นคน...เรื่องนี้ ทำให้คนคาดไม่ถึงสุด ๆ!

อย่างน้อย หากให้เขาจี้จงชิงนำทัพ เกรงว่าแม้แต่ประตูเมืองของเขาก็ไม่ได้แตะ

ในใจเขาเลื่อมใสเป็นอย่างมาก

หลี่จุ่นผู้นี้ช่างเป็นบุคคนที่น่ากลัวที่สุดคนหนึ่งจริง ๆ!

มีความสามารถในการควบคุมด้านทหารเช่นนี้ ทั้งการวางแผนกลยุทธ์เช่นนี้ ช่างชวนให้คนชื่นชมและเลื่อมใสจริง ๆ!

ในวินาทีนี้ เมื่อได้ยินคำสรรเสริญเยินยอของจี้จงชิง หลี่จุ่นก็หรี่ตา พูดในใจว่าชายชราผู้นี้ราวกับประจบประแจงเป็นแล้ว

แต่ว่าสีหน้าของหลี่จุ่นไร้อารมณ์เล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“อืม เช่นนั้นก็ต้องรบกวนท่านอัครมหาเสนาบดีจี้ช่วยขอบคุณฝ่าบาทที่พระราชทานรางวัลให้แทนข้าด้วย!”

“ได้ขอรับ!” จี้จงชิงยิ้ม

ในขณะนี้เอง เขาก็ชำเลืองมองทัวทัวที่สวมเครื่องแต่งกายนางกำนัลของราชวงศ์แคว้นเฟิงเฉวี่ยน ที่อยู่ข้าง ๆ อาหยวน สีหน้าตกตะลึงเล็กน้อย

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ หลี่จุ่นเจ้าหมอนี่หนีไม่พ้นเรื่องผู้หญิงจริง ๆ!

ไม่นึกเลยว่าแม้แต่นางกำนัลของคนอื่นก็ล่อลวงมาด้วย!

ในขณะนี้เอง!

ทัวทัวเองก็ลอบมองประเมินจี้จงชิงเช่นกัน

ชื่อเสียงอันยิ่งใหญ่ของจี้จงชิงในตำหนักใหญ่แห่งวังหลวงแคว้นเฟิงเฉวี่ยนในช่วงเวลานี้ เรียกได้ว่าน่าตกตะลึงราวกับลมพายุฝน

คนผู้นี้ชวนให้คนหวาดกลัวอย่างไร้ที่เปรียบ ทำให้กลุ่มขุนนางแทบจะกัดฟัน

ที่แท้ผู้ที่อยู่ตรงหน้านี้ก็คืออัครมหาเสนาบดีแห่งราชวงศ์อู่ที่ชื่อเสียงดังกระฉ่อนไปทั่วใต้หล้าผู้นั้นหรือ?

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ ท่าทางคิดลึกซึ้งและละเอียดรอบคอบนั่น ชวนให้คนเห็นแล้วก็ต้องหวาดกลัวสุด ๆ จริง ๆ

แต่ว่าทัวทัวมองออกว่าจี้จงชิงผู้นี้...ราวกับ ยอมอยู่ใต้อำนาจของหลี่จุ่นจอมทัพคนใหม่แห่งกองทัพพิทักษ์อุดรจริง ๆ!

ในใจนางเคร่งเครียด

นี่ดูท่าจะแย่อยู่นิดหน่อยนะ

ดูท่าการคาดการณ์ของนางจะถูกต้องจริง ๆ ด้วย!

ผู้ควบคุมชายแดนทางตอนเหนือที่แท้จริง ไม่ใช่จี้จงชิงที่คิดลึกซึ้งและละเอียดรอบคอบผู้นี้ แต่เป็นจอมทัพคนใหม่แห่งชายแดนทางตอนเหนือที่อายุไม่เกินสิบเจ็ดผู้นี้ต่างหาก!

ฉะนั้นเดิมทีพวกเขาล้วนผิดแล้ว ทุกคนล้วนผิดทั้งหมด...

ต้องส่งข่าวนี้กลับไปยังแคว้นเฟิงเฉวี่ยน ต้องเตือนซือหม่าชิงอวิ๋น กระทั่งแม้แต่โจวชิง!

เยี่ยมไปเลย!

พวกจี้จงชิงฟังจนตกตะลึงไปตาม ๆ กัน

จี้จงชิงพูดในใจว่า เจ้าหมอนี่สมแล้วที่เป็นพ่อค้า ทำการค้าเก่งจริง ๆ

เชลยเหล่านั้นสีหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึงไปในทันใด

นี่...

โหดเหี้ยมเกินไปหน่อยหรือเปล่า

ม้าศึกของพวกเขาข้ามแม่น้ำมาไม่ใช่เรื่องง่าย ทั้งหมดก็ไม่ใช่น้อย ๆ นี่เจ้าอยากได้ตั้งห้าร้อยตัว นี่มันอยากให้แม่ทัพพันตายชัด ๆ มิใช่หรือ?

หลี่จุ่นพูดต่อว่า “ส่วนทหารนับพันที่เหลืออยู่นี้ ให้แม่ทัพใหญ่ของพวกเจ้าเอารถรบสองพันคันหรือไม่ก็ม้าศึกหนึ่งพันตัวมาแลก หากไม่ตกลง ข้าจะให้พวกเจ้าไปเข้าร่วมกับทัพทาส”

“ขอรับ ๆ ๆ พวกข้าจะนำกลับไปบอกอย่างแน่นอน!”

เชลยเหล่านั้นรีบพยักหน้า

หลี่จุ่นพูดต่อ “อืม และไปบอกแม่ทัพใหญ่ของพวกเจ้าให้แจ้งฮูเถี่ยถูด้วย บอกว่าไทเฮาของพวกเขาอยู่ในมือข้า หากคิดจะให้นางกลับไป ก็ให้ฮูเถี่ยถูเอาม้าศึกหนึ่งพันตัวมาแลก”

หืม?!!

ไทเฮาที่ว่าราชการหลังม่านแห่งแคว้นเฟิงเฉวี่ยนผู้นั้นน่ะหรือ?

อยู่ไหนเล่า?

พวกจี้จงชิงนัยน์ตาหดตัวลงไปโดยพลัน ไม่กล้าเชื่อหูตัวเอง!

นางกำนัลทัวทัวที่อยู่บนหลังม้าข้าง ๆ ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความตกตะลึงไปในฉับพลัน มองหลี่จุ่นอย่างตกใจจนพูดไม่ออก!