องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 520

ทัพใหญ่เคลื่อนทัพกลับมาพร้อมชัยชนะ เหล่าประชาในเมืองเฟิงหั่วออกมาต้อนรับขนาบสองข้างถนน

ทว่าหลี่จุ่นกลับให้ขบวนศพของเหล่าทหารผู้สละชีพเดินก่อน ทำให้เหล่าประชาเศร้าโศกกันยกใหญ่

เมื่อกลับมาถึงค่าย ก็ได้กลิ่นหอมของเนื้อมาแต่ไกล กลิ่นหอมกรุ่นรับหน้ามาเตะจมูก ทำให้เหล่าทหารดีใจโหวกเหวกเสียงดังขึ้นมาในทันใด

นี่ไม่ง่ายเลยที่จะได้กินเนื้อ

วันนี้เป็นลาภปากแล้ว!

หลี่จุ่นพลันเอ่ยขึ้นว่า “เหล่าสหาย วันนี้กินเนื้อคำโต ๆ ดื่มสุราอึกใหญ่ ๆ สนุกให้เต็มที่เท่านั้น!”

“ขอรับ!”

“ฮ่า ๆ ๆ ช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ!”

“ปากข้าใกล้จะไม่รู้รสชาติอยู่แล้ว วันนี้ข้าจะกินให้หนำใจเลย!”

“...”

พวกเขาสู้จนได้รับชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ ใช้เนื้อกวางมาตบรางวัลให้พวกเขา ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าดีใจแค่ไหน

เมื่อเห็นว่าบนใบหน้าของเหล่าทหารเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และสีหน้าแห่งการรอคอยที่อดรนทนไม่ไหวแล้ว ในใจของหลี่จุ่นเองก็ดีใจสุด ๆ เช่นกัน

เมื่อกลับถึงกระโจมจอมทัพ หลี่จุ่นก็ถอดเสื้อเกราะบนตัวออก พลันทำเสียงซี๊ดด้วยความเจ็บปวดทีหนึ่ง ก่อนจะทำสีหน้าตกตะลึง

ก่อนหน้านี้เขาถูกฟันไปทีหนึ่งตอนอยู่ที่เมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยน บนร่างกายมีเลือดไหลออกมา ตอนนั้นให้อาหยวนปิดบังเอาไว้ หลังเสร็จเรื่องก็จัดการอย่างง่าย ๆ นิดหน่อย

ทว่าโคลงเคลงอยู่บนหลังม้ามาตลอดทั้งทาง เมื่อถอดเสื้อเกราะออกในตอนนี้ ความเจ็บปวดรุนแรงก็แผ่ซ่านขึ้นมาในทันใด

“ท่านเบาหน่อย!”

บนใบหน้าของอาหยวนเต็มไปด้วยความปวดใจ น้ำเสียงค่อนข้างมีความหมายในเชิงตำหนิ

นางรีบดึงเสื้อผ้าบนตัวเขาออก ก่อนจะจัดการอย่างง่าย ๆ โชคดีที่แผลไม่ลึก แต่ว่าตอนนี้เลือดออกอีกแล้ว

อาหยวนรีบหยิบผ้าขาวและยาดองออกมา แล้วเช็ดแผลให้เขา ก่อนจะพันแผลให้เขา

นางสวมเสื้อผ้าให้เขาไป พลางเอ่ยตำหนิไปด้วยว่า

“ตอนกลับมาเหตุใดท่านต้องอวดเก่งด้วย? รบชนะแล้ว ท่านไม่จำเป็นต้องขี่ม้ากลับมา ท่านดูแผลนี่สิปริหมดแล้ว”

หลี่จุ่นฟังความเป็นห่วงในคำพูดของนางออก ในใจซาบซึ้งเป็นอย่างมาก แต่ก็เป็นความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกด้วยเช่นกัน รู้สึกว่าอาหยวนไม่เหมือนนางในเมื่อก่อนเลยสักนิด

“เหล่าสหายรบชนะ ต่างดีใจกันทั้งนั้น หากเห็นว่าข้าบาดเจ็บ พวกเขาเองก็จะไม่กล้าดีใจ ข้าจะทำให้พวกเขาเสียอารมณ์ได้อย่างไร” หลี่จุ่นหัวเราะพลางเอ่ยอธิบาย

สีหน้าของอาหยวนอึ้งไปเล็กน้อย นัยน์ตาอ่อนโยนอย่างสุดซึ้งลงไปในทันใด มองหลี่จุ่น ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยว่า

“ตอนนี้ท่านเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนแล้ว ท่านในเมื่อก่อนไม่ได้นึกถึงคนอื่นขนาดนั้น”

หลี่จุ่นพลันอึ้งไป

หลี่จุ่นเตรียมจะขยับปากแล้ว

“อะแฮ่ม ๆ”

ในช่วงเวลานี้เอง จู่ ๆ เสียงไอเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา ทำลายบรรยากาศนี้ไปเลย อาหยวนลุกขึ้นในฉับพลันราวกับถูกไฟดูด แล้วหยิบยาดองกับผ้าขาวเดินก้มหน้าออกจากกระโจมจอมทัพไปด้วยความรวดเร็ว

แน่นอนว่าผู้ที่ยืนอยู่หน้าประตูกระโจมจอมทัพก็คือจี้จงชิงชายชราผู้นั้น

เมื่อเห็นอาหยวนเดินก้มหน้าแดงระเรื่อออกไป จี้จงชิงก็หัวเราะหึ ๆ พลางเอ่ยขึ้นว่า

“ข้าไม่ได้ขัดจังหวะพวกท่านใช่หรือไม่?”

โดยเฉพาะหลี่จุ่นที่ผิวหน้าหนา ในตอนนี้ก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงอยู่หน่อย ๆ เขาดูไม่สบอารมณ์เล็กน้อย เขาเอ่ยขึ้นว่า

“ดึกดื่นปานนี้ท่านอัครมหาเสนาบดีจี้มาทำไมหรือ?”

โชคดีที่ชายชราผู้นี้มาได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะทำเรื่องที่ทำให้อาหยวนต้องอิหลักอิเหลื่อออกไปก็ได้

สมควรตาย!

ใครใช้ให้ในทัพนี่มีแต่เหล่าชายฉกรรจ์เล่า มีแต่อาหยวนที่เป็นสตรีที่มีน้ำมีนวลอยู่เพียงผู้เดียว นี่ชวนให้คนทำพลาดได้ง่ายจะตายไป

จี้จงชิงนั่งลงตรงหน้าหลี่จุ่น เอ่ยขึ้นอย่างตรงไปตรงมา

“ท่านรู้ได้อย่างไร ว่าผู้หญิงคนนั้นคือไทเฮาที่ว่าราชการหลังม่านแห่งแคว้นเฟิงเฉวี่ยนผู้นั้น?”