องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 638

ครั้นเมื่อได้ยินคำสั่งจากทหารส่งสารแล้ว

หลินชิงก็ถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่ายทันที

“ท่านจอมทัพจะให้แยกย้ายกันเดินทางหรือ ?”

เขาเหลือบมองดูทางข้าง ๆ ก็เห็นว่ามีทางแยก นั่นเป็นทางที่จะตรงไปยังทิศพายัพ

ได้ยินว่าก่อนหน้านี้ที่หลี่จุ่นพาทัพไปบุกตีเขาเฟิงโหยวก็ใช้เส้นทางนี้ หรือครั้งนี้หลี่จุ่นก็คิดจะไปเขาเฟิงโหยวอีก ?

สีหน้าของหลินชิงนั้นตกตะลึงไปเล็กน้อย พลันก็ได้ยินหน่วยสอดแนมผู้นั้นเอ่ยตอบพลางพยักหน้า

“เรียนท่านกุนซือ ใช่ขอรับ !”

หนีกู่รีบแจ้งแก่เถี่ยกู่ทันที ครั้นเมื่อเถี่ยกู่ได้ยินก็มิได้แสดงท่าทีอันใด

เขาไม่รู้จักหลี่จุ่นมากนัก รู้เพียงแต่ว่าผู้บัญชาการคนใหม่ของกองทัพเจิ้นเป่ยคนนี้เป็นที่เคารพของทหารในกองทัพเจิ้นเป่ยมาก ทั้งกองทัพต่างก็สนับสนุนเขาอย่างสุดกำลัง ทำให้เขาเชื่อว่าคนผู้นี้ต้องมีฝีมือดีอยู่แน่นอน

เพราะคนที่เถี่ยกู่หวาดกลัวคือจี้จงชิงต่างหาก

เขาเดาว่าจี้จงชิงน่าจะเป็นคนคอยคิดกลยุทธ์อยู่เบื้องหลังให้กับผู้บัญชาการใหม่คนนี้ เพราะเหตุนี้เขาจึงคิดว่าคนที่น่ากลัว น่าหวาดหวั่นที่สุดน่าจะเป็นจี้จงชิงมากกว่า

หลินชิงพยักหน้าตอบรับ

“ได้ แจ้งแก่ท่านจอมทัพด้วย พวกข้ายินดีทำตามคำสั่ง !”

ทหารส่งสารผู้นั้นรีบขี่ม้ากลับออกไปทันทีเพื่อรายงานแก่หลี่จุ่น

หลี่จุ่นพาเจ้าอ้วนหลิวและทหารหน่วยมือระเบิดสามร้อยนายและทหารม้าสองพันนายตรงไปยังทางแยกนั้นทันที

เจ้าอ้วนหลิวเห็นดังนั้นก็ถามด้วยความสงสัยขึ้นมา

“พี่จุ่น นี่เราจะไปไหนกันหรือ ?”

สีหน้าของหลี่จุ่นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเอ่ยติดตลก

“เจ้าอ้วนเอ๋ย พี่จุ่นของเจ้าเคยบอกกับเจ้าก่อนจะพาเจ้ามาที่นี่แล้วว่าจะให้เจ้าได้สร้างผลงาน ได้มีตำแหน่งราชการ... ครั้งนี้ข้าก็จะทำตามที่เคยรับปากอย่างไรเล่า !”

เจ้าอ้วนหลิวได้ยินแล้วถึงกับตื่นเต้น ท่าทีดูกระตือรือร้นขึ้นมาทันที

แต่เขาก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าหลี่จุ่นจะพาพวกเขาไปทำอะไร

แต่หลี่จุ่นกลับเอาแต่หัวเราะในลำคอ

ไม่บอกเจ้าอ้วนหลิวว่าจะไปทำอะไร หากแต่บอกเพียงแค่ว่า

สีหน้าแต่ละคนก็เปลี่ยนไปในทันที ในใจราวกับชักกระตุกขึ้นมาแรง ๆ หนึ่งที

ทว่า พวกเขาไม่เห็นแม่ทัพม้าขาวที่ชวนให้คนหวาดกลัวผู้นั้นอยู่ด้วย คนส่วนใหญ่จึงค่อยโล่งใจไปได้เปลาะหนึ่ง

“โชคดีจริง ๆ แม่ทัพใหญ่ขี่ม้าขาวผู้นั้นไม่ได้มาด้วย เช่นนั้นก็ไม่เป็นไรแล้ว !”

“นั่นสิ แม่ทัพใหญ่ขี่ม้าขาวผู้นั้นน่ากลัวชะมัด ตอนนั้นเกือบจะแทงเข้ามาที่หัวของข้าแล้ว ยังดีที่ข้าไหวตัวทัน...”

“แล้วเหตุใดเจ้าถึงเกือบถูกแทงเล่า ?”

“ก็เป็นเพราะว่าแม่ทัพใหญ่ผู้นั้นให้ข้าดูรูปวาดหนึ่ง ข้ารู้สึกว่าภาพนั้นงดงามนัก ถึงกับตะลึงงันไปทันที เขานึกว่าข้าจับผู้หญิงที่สวยราวกับเซียนในรูปคนนั้นไป เลยคิดจะแทงข้า...”

“บังเอิญจริง ข้าก็เหมือนกัน...”

“โอ้โฮ ข้าก็ด้วย แม่ทัพผู้นั้นน่ากลัวจริง ๆ !”

“ใช่ ยังดีที่ไม่ใช่แม่ทัพคนนั้น คนที่นำอยู่ด้านล่างนั้นดูยังเป็นวัยรุ่นอยู่เลย... ไม่สิ เด็กกว่านั้นอีก นี่... คงยังไม่ถึงยี่สิบหรอกกระมัง ?”

“ดู ๆ แล้ว ดูยังไงก็เป็นเด็กหนุ่มชัด ๆ ... โอ๊ย นี่อยู่ไกลไปหน่อยเลยเห็นได้ไม่ชัด แต่หน้าตานี่หล่อเหลางดงามดีแท้ ! พอให้เฝิงเหล่าซาน... ให้เฝิงเหล่าซานได้เล่นให้หนำใจสักหลายเดือนเลยละ !”

“.......”