องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 647

หลี่จุ่นนำทหารม้าสองพันนายและทัพใหญ่หนึ่งหมื่นนาย เดินบากมุ่งหน้าไปยังทางเหนือ

หลังจากมาถึงยังเมืองหลวงของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนก็หยุดพักอยู่ครึ่งวัน เมื่อเติมน้ำเติมอาหารเรียบร้อยแล้ว ก็ออกเดินทางต่อ

มุ่งหน้าไปยังเทือกเขาชิงเฟิง

“ดูท่าแล้วท่านจอมทัพผู้นี้จะพาพวกเรามาตีทัพแคว้นเยียนจริง ๆ...”

ผู้นำใหญ่ขมวดคิ้วเข้าหากันโดยพลัน แล้วกระซิบกระซาบกับผู้นำรองที่อยู่ข้างตน

ผู้นำรองผู้มีกล้ามเนื้อลูกหนูก้อนโตกลับเอ่ยขึ้นว่า

“ข้าไม่ได้จริงจังมานานแล้ว หากจะไปตีทัพแคว้นเยียนจริง ๆ ข้าเองก็ยินดี ถึงอย่างไรตอนนี้ก็หนีไม่รอดอยู่แล้ว”

เมื่อผู้นำใหญ่ได้ยิน ก็พลันครุ่นคิดขึ้นมาในทันใด

เหตุใดเมื่อตนนึกถึงในใจกลับเต็มไปด้วยความคับแค้น ทว่าน้องรองของตนผู้นี้กลับไม่ยึดติดถึงเพียงนี้?

พี่ใหญ่ของตนผู้นี้ทำได้ล้มเหลวอยู่เล็กน้อยใช่หรือไม่?

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ผู้นำใหญ่ก็รีบเอ่ยขึ้นอย่างขึงขัง

“น้องรองเจ้าพูดถูก ทัพแคว้นเยียนไอ้กระจอกพวกนี้มีอะไรให้ต้องกลัวกัน? บังเอิญยิ่งนัก หลังจากต่อสู้กับกองทัพพิทักษ์อุดรคราก่อนข้าเองก็ไม่ได้จริงจังมาตั้งนานแล้ว ได้ซ้อมมือหน่อยก็ดี ไม่อย่างนั้นคงได้ลืมไปหมดแล้วว่าก่อนหน้านี้ตัวเองทำอะไร”

ผู้นำรองรีบหัวเราะพลางเอ่ยขึ้นว่า “สมแล้วที่เป็นพี่ใหญ่ ติดตามพี่ใหญ่ไม่ผิดแน่อย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ”

ในใจของผู้นำใหญ่ถูกพูดชมจนสบายใจขึ้นมาโดยพลัน เขาลอบพยักหน้า ทว่าสีหน้ากลับเต็มไปด้วยความไม่แยแส ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“เอาละ สหายของพวกเราทั้งหลาย ครั้งนี้ต้องฆ่าอีกฝ่ายอย่าให้เหลือแม้แต่เกราะ!”

“พี่ใหญ่ พี่รอง พวกพี่กำลังพูดเรื่องอะไรน่ะ?” ผู้นำสี่ผู้ซึ่งมีรอยแผลเป็นบนใบหน้าขยับขึ้นมา ก่อนจะกระซิบถาม

ผู้นำรองรีบเอ่ยขึ้นว่า “พี่ใหญ่บอกว่าจะพาพวกเราไปตีทัพแคว้นเยียน!”

“จริงหรือ พี่ใหญ่?”

สีหน้าของผู้นำสี่มีความหวาดหวั่นอยู่เล็กน้อย ก่อนจะรีบพูดว่า

“แต่ข้าได้ยินว่าทัพแคว้นเยียนนั่นเป็นทัพใหญ่แสนกว่าคนเชียวนะ...เกรงว่าคนของเราที่มีเพียงแค่นี้คงไม่พอที่จะฟันเขาตัวต่อตัวในดาบเดียว ถุยน้ำลายแค่ทีเดียวก็ทำให้พวกเราจมน้ำลายตายได้แล้ว...”

สีหน้าของผู้นำใหญ่ปั้นยากขึ้นมาเล็กน้อยในทันใด

หลี่จุ่นขี่ม้าอยู่ด้านหน้า หม่าหยวนฮั่นกับเจ้าอ้วนหลิวแยกกันขนาบสองข้างเขา

เบื้องหน้ามีหน่วยสอดแนมมุ่งหน้าเข้ามาด้วยความรวดเร็ว เมื่อเข้ามาใกล้ก็เอ่ยรายงานอย่างนอบน้อม

สองสามคนแอบคิดอยู่ในใจ

“พวกเจ้าคิดว่าข้าจะส่งพวกเจ้าไปตายอย่างนั้นหรือ?” หลี่จุ่นนั่งอยู่บนตอไม้ตอหนึ่ง เขามองทั้งสองสามคนที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะยิ้มเล็กน้อยและเอ่ยขึ้น

จูเหล่าซานที่เชี่ยวชาญกับการปรับตัวไปตามสถานการณ์ชิงเอ่ยขึ้นก่อนว่า “ท่านจอมทัพ พวกเราไม่บังอาจ!”

“ไม่บังอาจ!”

ผู้นำสามเองก็พลันเอ่ยปากขึ้นมา แต่ก็ยังถูกจูเหล่าซานชิงตัดหน้าไปก่อน

ผู้นำห้าพลันรู้สึกเสียใจแทนพี่สามของตน

ตอนนี้จูเหล่าซานกระเด้งขึ้นกระเด้งลง ต่อไปหากพี่สาวต้องการแสดงต่อหน้าท่านจอมทัพก็ยากโขแล้ว นอกเสียจากพลีกายของตัวเอง...

แต่ว่าท่านจอมทัพเขาเองจะงาบพี่สามไปแบบนี้ไม่ได้ หากเขางาบไปเยอะเกินไปจะรู้สึกคลื่นไส้ได้เช่นกัน

หากพี่สามอยู่ยากตัวเองก็ต้องอยู่ยากเช่นกัน ผู้นำห้าเองก็จะเป็นกังวลเพราะตัวเองขึ้นมา

หลี่จุ่นกวาดตามองทั้งสองคนที่เอ่ยปาก และมองผู้นำใหญ่ที่มองหน้ากันอย่างสับสนทีหนึ่ง ก่อนจะเอยขึ้นว่า

“วางใจเถอะ แม้จะให้พวกเจ้าไปตาย แต่ด้วยความสามารถของพวกเจ้าแล้วก็ไม่อาจฆ่าได้กี่คน หากเพื่อวัตถุประสงค์นี้ ทีแรกข้าคงไม่เก็บพวกเจ้าเอาไว้หรอก เพราะไร้ประโยชน์ ที่ข้าให้พวกเจ้ามา เพราะจะใช้เรื่องอื่น”