องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 681

ที่เมืองเฟิงหั่ว

กองทัพหนึ่งแสนนายของซือหม่าชิงอวิ๋นบุกโจมตีเมืองกลางดึกทันทีที่มาถึง จี้จงชิงที่อยู่บนกำแพงเมืองสะดุ้งตกใจและรีบสั่งให้คนปิดประตูเมืองในทันที จากนั้นวิ่งหนี

ชิบหาย!

หรือว่าซือหม่าชิงอวิ๋นจะอ่านใจตนไม่ออก?

เหตุใดจึงบุกโจมตีเมืองเอาซะดื้อๆ ล่ะ

ใบหน้าแก่ของจี้จงชิงมีสีหน้าไม่สู้ดีมาก รีบพาองครักษ์ของตนถอยกลับและมุ่งหน้าไปทางทิศใต้ตามแผนเดิมทันที

ไม่รู้ว่าหลี่จุ่นมีแผนการอันใดกันแน่ อย่างไรก็ตามเขาพยายามทำเต็มที่แล้ว

ที่เหลือก็ปล่อยให้หยางเฟิงจัดการไปเถอะ อย่างไรเสียหลี่จุ่นก็ได้สั่งหยางเฟิงไว้แล้ว เพียงแต่เขาไม่รู้รายละเอียดมากนัก

แต่ยามคับขันเช่นนี้ถอยก่อนก็ถูกแล้ว

จี้จงชิงพาไอ้เด็กโชคร้ายเฟิ้งเฉวี่ยนอ๋องมุ่งหน้าไปทางทิศใต้

ส่วนมือระเบิดกว่าเจ็ดร้อยคนของหยางเฟิงและนักโทษที่ถูกเนรเทศในเมืองได้เริ่มขัดขวางกองทัพของซือหม่าชิงอวิ๋นไม่ให้บุกโจมตีเมืองตามแผนที่หลี่จุ่นวางไว้

แน่นอนว่าย่อมไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะขัดขวางไว้ได้ เพราะนั่นไม่ใช่กองทัพหนึ่งพันนาย แต่เป็นกองทัพหนึ่งแสนนาย

กระนั้นจึงไม่อาจขัดขวางได้ง่ายๆ

จำเป็นต้องใช้หน้าไม้กลและระเบิดช่วย

หน้าไม้กลในค่ายทหารได้ติดตั้งไว้ล่วงหน้าแล้ว หลังจากที่ซือหม่าชิงอวิ๋นออกคำสั่งให้โจมตีเมือง หยางเฟิงที่อยู่ในค่ายทหารก็ออกคำสั่งตามทันที ทันใดนั้น หน้าไม้กลกว่าพันคันก็ยิงลูกศรขนาดใหญ่ออกไปนอกเมืองอย่างถี่ยิบในคราวเดียวจนเกิดเสียงดังครึกโครม

เสียงดังวืดฉึกๆ ติดต่อกันเป็นชุด

ในเวลานี้ กองทัพเยียนกำลังจดจ่ออยู่หน้าประตูเมือง

สะพานชักนั้นถูกยกขึ้นลง เผยให้เห็นคูเมืองที่เต็มไปด้วยหนามแหลมมีดคมที่ปักอยู่ แม้แต่กองทัพนับแสนนายก็ไม่สามารถเข้าโจมตีได้ในชั่วขณะหนึ่ง จำเป็นต้องพังสะพานชักลงมาเสียก่อน

ผู้มีวรยุทธ์เก่งกล้าในกองทัพอาสาออกโรงโดยใช้วิชาตัวเบาเหินเวหาไปตัดเชือกสะพานชัก แต่กลับถูกมือหน้าไม้ที่อยู่บนกำแพงเมืองยิงตกลงมาหลายครั้ง เมื่อซือหม่าชิงอวิ๋นเห็นแล้วก็โกรธจัดจึงสั่งให้ทหารยิงธนูใส่กำแพงเมืองและใช้โอกาสนี้สั่งให้คนตัดสะพานชักลงสำเร็จ

จากนั้นซือหม่าชิงอวิ๋นก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “โจมตีเมือง”

“บุก!”

“ฆ่ามัน!”

“บุกเข้าไปฆ่า!”

“...”

ทันใดนั้นเสียงตะโกนฆ่าก็ดังก้องฟ้าและกึกก้องไปทั่วดินแดนทางเหนือ

ทว่า

ในขณะนั้นเอง ลูกศรอันน่าสะพรึงกลัวที่ถูกยิงออกมาจากหน้าไม้กลก็ตกลงมาจากฟากฟ้าอย่างถี่ยิบ เกิดเสียงดังครึกโครม

ราวกับเสียงคำรามของเสือดังกังวานในอากาศ

ทันใดนั้น เหล่าทหารในกองทัพต่างหน้าถอดสีทันที

“ระวัง!”

“รีบหลบเร็ว!”

“รีบถอยก่อน!”

“มีลูกศร”

“ถอนกำลัง รีบถอนกำลัง”

“รีบถอนกำลังเร็วเข้า”

“...”

เหล่าแม่ทัพตะโกนร้อง

ฟื้ดๆๆ

ทว่า

ในเวลานี้เอง ลูกศรระรอกถัดมาพุ่งกระชูดมาอย่างรวดเร็วและปักลงบนพื้นทันทีและทะลุผ่านร่างทหารของกองทัพเยียนทีละคน

ทันใดนั้น หมอกเลือดฟุ้งกระจายและเสียงโหยหวยด้วยความเจ็บปวดก็ดังระงมอีกครั้ง

ลูกศรนี้ยิงต่อเนื่องติดๆ แทบไม่เว้นช่องว่างเลย

ซือหม่าชิงอวิ๋นหรี่ตาลงและตะโกนด้วยความโกรธทันที

“ไอ้ชั่วจี้ ข้าจะฆ่าเจ้า!”

นี่คือหน้าไม้ที่ดัดแปลงเป็นหน้าไม้กล

ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนหรือบรรจุใหม่ มันคือหน้าไม้กลอันน่าสะพรึงกลัวที่เว้นช่วงเพียงเล็กน้อยก็สามารถยิงต่อเนื่องได้

ไม่น่าเชื่อเลยว่าหน้าไม้กลของอีกฝ่ายจะเป็นเช่นนี้

เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้

กองทัพพิทักษ์อุดรสร้างอาวุธร้ายแรงเช่นนี้ได้อย่างไรกัน