องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 682

ลูกศรอันน่าสะพรึงกลัวถูกยิงต่อเนื่องหลายระรอก ทำให้ทหารของกองทัพเยียนบาดเจ็บและตายกันระนาว อีกทั้งเสียงร้องครวญครางก็ดังระงมไปทั่วสารทิศ

ในที่สุดลูกศรที่พุ่งลงมาราวกับสายฝนก็หยุดลง ซือหม่าชิงอวิ๋นโกรธแค้นสุดขีดและตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวว่า

“บุก โจมตีเมือง”

จากนั้นกองทัพเยียนขนาดมหึมาก็ใช้อาวุธพังประตูเมืองขนาดใหญ่เพื่อเข้าโจมตีทันที

ผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีประตูเมืองก็ถูกพังลง จากนั้นกองทัพเยียนก็ทะลักเข้าไปราวกับสายน้ำไหล...

ทว่า

พวกเขากลับตกลงไปในหลุมขนาดใหญ่ทันที

เพราะหยางเฟิงได้ขุดหลุมขนาดใหญ่ไว้ล่วงหน้าที่หลังประตูทางเข้าเมือง ในหลุมนั้นเต็มไปด้วยน้ำและหนามแหลมมีดคม

กองทัพเยียนวิ่งกรูกันเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้าด้วยความโกรธแค้น ประกอบกับความมืดมิดมองไม่เห็นอะไร อีกทั้งคนข้างหลังดันคนข้างหน้าจนไม่ทันตั้งตัว ทำให้ทหารม้าอย่างน้อยสองพันนายตกลงไปในหลุมพราง...

เสียงร้องโหยหวนดังระงมไปทั่วในทันใด

ราวกับนรกบนดิน

เหล่าทหารของกองทัพเยียนที่ไม่ถูกหนามแหลมมีดคมแทงตายรีบกระเสือกกระสนปีนขึ้นจากหลุมทันที ทว่า หยางเฟิงได้ส่งคนไปซุ่มอยู่ที่มุมกำแพงเมืองล่วงหน้า พวกเขายิงธนูไฟใส่หลุมจนไฟลุกโชนไปทั่วทั้งหลุม

ทั้งหลุมกลายเป็นทะเลเพลิงในชั่วพริบตา

เพราะบนผิวน้ำนั้นมีน้ำมันผสมอยู่ด้วย

“หา!?”

“ช่วยด้วย!”

“รีบช่วยข้าด้วย ข้าจะตายแล้ว”

“อ้า!”

“...”

คนที่ถูกเผาทั้งเป็นร้องโหยหวนในทันใด แต่เปลวไฟลุกโชนจนไม่สามารถเข้าใกล้ได้ ไม่มีผู้ใดคว้าเอาสหายของตนขึ้นมาได้ ทำได้เพียงมองดูอย่างร้อนรนและรู้สึกเคียดแค้นชิงชังเป็นอย่างยิ่ง จนแทบอยากจะฆ่ากองทัพพิทักษ์อุดรให้หมดสิ้น

เมื่อข่าวดังมาถึงหูของซือหม่าชิงอวิ๋น เขาก็โกรธจัดจนไฟลุกโชนในใจทันทีและต้องการจับจี้จงชิงมาฆ่าทิ้งซะเดี๋ยวนี้เลย

มีกับดักอีกแล้ว...

ซือหม่าเหย่ทำได้เพียงเปลี่ยนไปยังที่อีกแห่งด้วยความจำเป็น

ที่แห่งนี้มีกับดักไม่มากนัก ใช้เวลาสักพักก็ตรวจดูจนหมด

แต่คาดไม่ถึงเลยว่าที่แห่งนี้ก็ถูกขุดหลุมเล็กๆ ไว้มากมาย อำพรางไว้อย่างแนบเนียนจนไม่สามารถสังเกตเห็นได้เลย ทันทีที่พวกเขาตั้งกองประจำการ ทหารก็ตกลงไปในหลุมพรางและถูกหนามแหลมแทงตายทีละคน...

ตั้งแต่เช้าจรดค่ำพบหลุมพรางไปแล้วมากกว่าห้าสิบแห่ง ทหารบาดเจ็บและตายไปแล้วหลายสิบนาย แม้ไม่ถึงกับสูญเสียคนจำนวนมาก แต่ทุกคนก็กลัวว่าตนจะเป็นคนต่อไปที่เหยียบกับดัก กระนั้นเหล่าทหารจึงลาดตระเวนด้วยความหวาดกลัวและไม่กล้าเดินไปไกลนัก

ทำเอาหลายคนหวาดผวาและเสียขวัญ

ยิ่งไปกว่านั้นก็คือเมื่อครู่ซือหม่าเหย่ต้องการไปปลดทุกข์ แต่กลับเกือบคนผลักตกหลุมพราง โชคดีที่ร่างตนติดเกวียน ไม่เช่นนั้นตอนที่นี้ตนก็คงถูกแทงตายไปแล้วเช่นกัน

กระนั้นจึงไม่ต้องเอ่ยเลยว่าความแค้นในใจของซือหม่าเหย่มีมากเพียงใด

เขาแทบอยากจะนำกองทัพเยียนห้าหมื่นนายข้ามวันข้ามคืนไปสู้กับกองทัพของหลินชิงและเถี่ยกู่สักตั้ง เอาให้เห็นดำเห็นแดงกันไปเลยว่าท้ายที่สุดใครจะเป็นผู้ชนะ แต่โชคดีที่สติปัญญาอันเล็กน้อยหยุดยั้งเขาไว้ได้สำเร็จ

ทว่า ตอนที่นี้เขารังเกียจเดียดฉันท์กับดักเป็นอย่างยิ่ง

แม้แต่ปลดทุกข์ก็ไม่อยากที่จะปลดลงหลุมแล้ว

สองอาหลานถูกกับดักทรมานจนเกลียดจี้จงชิงเข้ากระดูกดำ แทบอยากจะหั่นกองทัพพิทักษ์อุดรเป็นพันๆ ชิ้น