องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 683

ซือหม่าชิงอวิ๋นถอนทัพเป็นการชั่วคราวก่อนรุ่งสาง

เพราะข้างในมีกับดักมากเกินไปจึงบุกเข้าโจมตีไม่ได้

นอกจากหยางเฟิงจะใช้กับดักแล้ว ยังได้ทำการทิ้งระเบิดครั้งสุดท้าย ซึ่งฆ่าทหารม้าหลายพันนายตายทันที ซือหม่าชิงอวิ๋นตกใจจนต้องออกคำสั่งให้ถอนกำลัง

เนื่องจากแรงระเบิดน่ากลัวเกินไปและเหล่าทหารก็โจมตีทั้งคืนจึงเหนื่อยล้าอ่อนแรงอย่างยิ่ง

ประตูเมืองถูกปิดทันทีที่ซือหม่าชิงอวิ๋นถอนกำลัง แต่ซือหม่าชิงอวิ๋นได้ส่งมือธนูคอยเฝ้าสะพานชักนั้นไว้ ท้ายที่สุดก็ไม่สามารถปิดได้

ประตูเมืองไม่มีความสำคัญอันใดแล้ว อย่างไรเสียพวกเขาก็ต้องปีนกำแพงเมืองอยู่ดี

เพราะหลุมขนาดใหญ่ที่ประตูเมืองได้ปิดกั้นเส้นทางเข้าโจมตีเมืองเสียแล้ว จึงไม่สามารถเข้าโจมตีผ่านทางนั้นได้

ยามเที่ยง เมื่อหลี่จุ่นที่อยู่บนเขาเฟิงโหยวได้ทราบข่าวซือหม่าชิงอวิ๋นโจมตีเมืองข้ามวันข้ามคืนก็แสดงสีหน้าฉงนในทันที

คิดไม่ถึงเลยว่าซือหม่าชิงอวิ๋นจะโจมตีเมืองเร็วเช่นนี้

ซึ่งความเร็วนี้อยู่เหนือความคาดหมายของเขา

เห็นทีจี้จงชิงจะทำให้ซือหม่าชิงอวิ๋นโกรธแค้นไม่น้อย ซือหม่าชิงอวิ๋นจึงอดไม่ได้ที่จะโจมตีเมืองก่อนเวลาอันควร

ในเวลาเดียวกัน หลี่จุ่นก็รู้สึกเสียดายที่คราก่อนไม่สามารถระเบิดซือหม่าชิงอวิ๋นให้ตายได้

มิเช่นนั้นคงขจัดปัญหาได้ไม่น้อย

“พี่จุ่น พวกเราทุกคนพร้อมแล้ว”

หลิวซานเคาะประตูก่อนจะเข้ามารายงาน

หลี่จุ่นพยักหน้าและรีบเดินออกไปพร้อมกับเขาทันที

จากนั้นพาหลิวซานและหม่าหยวนฮั่นลงเขา เมื่อหลี่จุ่นเห็นทหารม้าหนึ่งพันนายที่ประกอบด้วยทหารม้าและมือระเบิดเตรียมพร้อมอยู่ที่ตีนเขาก็ลอบพยักหน้าในทันที

จากนั้นหลี่จุ่นสั่งให้หลิวซานและแม่ทัพคนสำคัญหลายคนก้าวมาข้างหน้าก่อนจะหยิบแผนที่ออกมาและพูดว่า

“ข้าต้องการให้พวกเจ้าทำเพียงเรื่องเดียว นั่นคือนำห่อระเบิดที่ข้าทำขึ้นให้พวกเจ้าไประเบิดเส้นทางที่มุ่งไปสู่แคว้นฉู่ให้ถล่มและปิดเส้นทางนั้นไว้เพื่อไม่ให้กองทัพของโจวชิงถอยทัพกลับจากที่นี่ได้”

หลี่จุ่นชี้ไปยังช่องแคบเทือกเขาเทียนชาน

ทุกคนต่างตกตะลึงทันทีที่สิ้นเสียงนี้

โดยเฉพาะหม่าหยวนฮั่น เขาอ้าปากค้างก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า

“หากท่านระเบิดที่แห่งนั้น เกรงว่าเจ้าลัทธิคงไม่ยินยอม”

“หา? เพราะเหตุใดกัน”

หลี่จุ่นตะลึงงันในทันที

หากเจียงเยว่ฉานไม่ยินยอม เช่นนั้นก็ทำไม่สำเร็จแน่

ทว่า ทันใดนั้นเขาก็พลันนึกถึงจุดประสงค์ในการก่อตั้งลัทธิเทียนซานบวกกับสถานะของตนในตอนที่นี้จึงเข้าใจในทันที ด้วยสถานะของตนเจียงเยว่ฉานย่อมให้เกียรติแน่นอน

“ดี พวกเจ้าฟังข้าให้ดีว่าควรวางระเบิดอย่างไร”

หลี่จุ่นรีบสั่งรายละเอียดทันที

หลังจากอธิบายจบก็ถามว่า “มีปัญหาอันใดหรือไม่”

เจ้าอ้วนหลิวถามอย่างกังวลเล็กน้อยว่า “พี่จุ่น หากระเบิดไม่พอที่จะระเบิดให้ถล่มจะทำเช่นไร”

หลี่จุ่นพูดด้วยรอยยิ้มว่า “วางใจเถอะ ห่อระเบิดที่ข้าทำขึ้นได้ใช้ดินปืนไปหมดแล้ว เพียงแค่ช่องเขานั้นไม่ใหญ่โตจนน่ากลัวก็พอระเบิดจนถล่มได้ ตราบใดที่ที่วางระเบิดไม่เกิดปัญหาก็จะปิดกั้นเส้นทางทั้งหมดได้อย่างแน่นอน”

หม่าหยวนฮั่นพูดว่า “เส้นทางนั้นกว้างประมาณยี่สิบกว่าจั้ง”

เจ้าอ้วนหลิวพยักหน้า

ยี่สิบกว่าจั้ง (ราวๆ หกสิบเจ็ดสิบเมตร) เช่นนั้นก็ไม่ใหญ่จริงๆ

เขาพูดว่า “ดี เดี๋ยวข้าจะดูว่าควรวางกับดักอย่างไรดี”

หลี่จุ่นหัวเราะในทันที

ไม่เลว ไอ้หมอนี้เริ่มมีความคิดเดียวกับตนแล้ว