องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 684

หลิวซานพาคนหนึ่งพันคนควบม้าจากไป

เมื่อหม่าหยวนฮั่นและหลี่จุ่นกลับขึ้นเขา หม่าหยวนฮั่นที่อยู่ในห้องก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ

“ข้าอยากรู้ว่าท่านจะพลิกสถานการณ์เช่นไร ตอนที่นี้กองทัพของซือหม่าชิงอวิ๋นจ่ออยู่หน้าเมืองเฟิงหั่ว ก่อนหน้านี้ท่านได้โยกย้ายกองกำลังหลักของกองทัพพิทักษ์อุดรไปด่านเฟิงเป่ยแล้ว หากคิดจะให้พวกเขากลับมาป้องกันเมืองในตอนที่นี้ เกรงว่าซือหม่าชิงอวิ๋นคงโจมตีกำแพงเมืองจนพังทลายก่อนที่พวกเขาจะไปถึงเมืองเฟิงหั่ว”

หลี่จุ่นส่ายหน้าพลางหัวเราะ แล้วพูดว่า “เป็นไปไม่ได้ ข้าให้หวังเซิ่งนำกองทัพพิทักษ์อุดรหนึ่งแสนนายไปยังด่านเฟิงเป่ย จริงๆ แล้วข้ามีจุดประสงค์สองประการ”

“จุดประสงค์สองประการ?”

หม่าหยวนฮั่นตะลึงงันพลางหรี่ตาในทันใด

หลี่จุ่นพยักหน้า แล้วพูดว่า

“ถูกต้องแล้ว จุดประสงค์สองประการ หนึ่งคือให้กองทัพหนึ่งแสนนายข่มขู่กองทัพของโจวชิงจนต้องถอยร่นออกไปเพื่อช่วยเหยียนอ๋องคลายกังวลและช่วยให้เขาได้พักหายใจ สองคือบอกซือหม่าชิงอวิ๋นว่ากองกำลังหลักของกองทัพพิทักษ์อุดรไปด่านเฟิงเป่ยจริงๆ เพื่อให้เขามาโจมตีเมืองเฟิงหั่ว”

หม่าหยวนฮั่นเข้าใจในทันที แต่ยังไม่คลายสงสัยจึงถามว่า “แต่ท่านจะกวาดล้างกองทัพหนึ่งแสนนายของซือหม่าชิงอวิ๋นด้วยกองทัพสามหมื่นนายของจงจื่อหนิงได้อย่างไร”

หม่าหยวนฮั่นรู้ว่ากองทัพสามหมื่นนายของจงจื่อหนิงตั้งทัพที่เทือกเขาสูงจินเฟิ่ง แม้เขาไม่ได้อยู่ที่นั่นตอนที่เตรียมการ

หลี่จุ่นหัวเราะ แล้วพูดว่า “พี่หม่า ท่านเพียงรอดูก็จะรู้เอง”

หม่าหยวนฮั่นขมวดคิ้ว

แต่ไม่ได้ซักไซ้ต่อเพราะเขาพอเข้าใจแล้ว

และในขณะเดียวกันนั้น

ทางด้านซือหม่าชิงอวิ๋นได้เริ่มโจมตีอีกครั้ง แต่เขาใช้กลยุทธ์การก่อกวนขนาดเล็ก

อย่างไรเสีย กองทัพของเขามีถึงแสนนาย แม้เมื่อคืนวานเขาจะสูญเสียทหารและม้าไปเกือบสองหมื่นนาย แต่คนในเมืองของอีกฝ่ายมีน้อยกว่า เพียงแค่ทำให้อีกฝ่ายเหนื่อยล้าและหมดแรง เช่นนั้นสงครามนี้ก็จะชนะแน่นอน

ในขณะที่ปล่อยให้ทหารจำนวนหนึ่งโจมตีเมือง ซือหม่าชิงอวิ๋นก็ได้เรียกรวมมพลเหล่าแม่ทัพที่กระโจมจอมทัพ

เพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายใช้หน้าไม้กลยิงอย่างไม่เลือกหน้าอีกครั้ง กระโจมกลางกองทัพของซือหม่าชิงอวิ๋นจึงถูกตั้งที่ด้านหลังสุด

ห่างไกลจากเมืองเฟิงหั่ว

“ท่านแม่ทัพใหญ่ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าเหล่าพี่น้องทั้งหลายจะทนไม่ไหว อาวุธมีคมของกองทัพศัตรูน่ากลัวมากเสียจริง”

“ถูกต้องแล้ว ท่านแม่ทัพใหญ่ หากบาดเจ็บและล้มตายเช่นนี้ต่อไป พวกข้าไม่อาจโจมตีเมืองเฟิงหั่วได้”

“ท่านแม่ทัพใหญ่ เราจะทำเช่นไรดี”

“...”

เมื่อได้ฟังซือหม่าชิงอวิ๋นวิเคราะห์เช่นนี้ เหล่าแม่ทัพก็โล่งอกในทันที รีบพยักหน้ารับอย่างรัวเร็ว

ดวงตาซือหม่าชิงอวิ๋นมีประกายคมกริบ โบกมือพลางพูดว่า

“นอกจากนี้ กองทัพศัตรูในเมืองนี้มีคนน้อยมาก อาจน้อยกว่าที่เราคาดคิดไว้ด้วยซ้ำ... ฉะนั้นข้าวางแผนใช้กองกำลังหมื่นนายโจมตีสองครั้งเพื่อหยั่งเชิงให้รู้แน่ชัดว่ากองทัพศัตรูมีอาวุธมีคมเหลืออยู่เท่าใด จากนั้นนำกองทัพทั้งหมดเข้าโจมตีครั้งสุดท้ายและพิชิตเมืองเฟิงหั่วให้ได้ก่อนฟ้ามืด”

“ดี ท่านแม่ทัพใหญ่วางแผนได้อย่างยอดเยี่ยมมาก”

“เยี่ยมมาก เอาตามนี้ กองทัพของเราต้องพิชิตเมืองเฟิงหั่วและตัดหัวไอ้ชั่วจี้ก่อนฟ้ามืดให้จงได้”

“ถูกต้อง ตัดหัวไอ้ชั่วจี้”

“เมืองเฟิงหั่วต้องพังพินาศ”

“...”

เหล่าแม่ทัพต่างฮึกเหิมในทันที

และซือหม่าชิงอวิ๋นก็แสยะยิ้ม

ไอ้ชั่วจี้ คืนนี้ข้าจะเสียบหัวเจ้าประจานบนกำแพงเมือง