องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 712

เมื่อได้ยินดังนั้น

ตงกัวลั่วก็รีบเกาหัว นี่อาจจะทำให้เขาลำบากอยู่นิดหน่อย เขาเอ่ยขึ้นอย่างไม่มั่นใจ

“ท่านจอมทัพ ข้อนี้ข้าน้อยไม่แน่ใจนัก...”

ในตอนนี้หม่าหยวนฮั่นส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่ใช่ นอกจากราชวงศ์ของแคว้นเยียนที่มีแซ่ว่าน่าหลันแล้ว ตอนนี้ยังมีอีกหนึ่งราชวงศ์ที่ใช้แซ่ว่าน่าหลันเช่นกัน”

หลี่จุ่นรีบเอ่ยถามขึ้นว่า “พี่หม่า ยังมีที่ไหนอีกหรือ?”

“ราชวงศ์แห่งแคว้นฉี ตอนนี้น่าหลันแห่งแคว้นฉีก็เป็นที่รู้จักกันในใต้หล้าเช่นกัน!”

หม่าหยวนฮั่นพูดอธิบาย

“และไม่ใช่เพียงแค่สองราชวงศ์นี้เท่านั้นที่ใช้แซ่ว่าน่าหลัน ตอนนี้ยังมีชนเผ่าอีกไม่น้อยที่มีแซ่หลายพยางค์อย่างน่าหลัน ส่วนมากพวกเขาล้วนเป็นครอบครัวของผู้เสียชีวิตของแคว้นเซี่ยแคว้นใหญ่โบราณ ตอนแรกน่าหลันเป็นเพียงแค่ชื่อเรียกศักดินาที่ดินของเจ้าเมืองผู้หนึ่งเท่านั้น ต่อมาก็ตั้งแซ่ตามที่อยู่ในท้องที่ สืบทอดกันมาจากรุ่นสู่รุ่น หากจะพูดถึงสายที่เป็นเชื้อสายแท้ ๆ ก็คงเป็นของราชวงศ์แห่งแคว้นฉี”

“นี่...”

หลี่จุ่นงงเป็นไก่ตาแตกไปในทันใด เพียงชั่วครู่ไม่สามารถตัดสินได้

เช่นนั้นเสด็จพี่เป็นคนแคว้นไหนกันแน่?

นี่ช่าง...

แต่ว่า ซือหม่าหยวนนั่นบริหารกิจบ้านเมืองโดยใช้แซ่อื่นได้ และกลายเป็นอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนของแคว้นแคว้นหนึ่ง คนผู้นี้ช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก!

ไม่อย่างนั้นอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนทั่วไปส่วนมากก็จะเป็นสมาชิกของราชวงศ์

“นี่ นี่พวกเขากำลังพูดอะไรกันอยู่หรือ?”

ซือหม่าชิงอวิ๋นเห็นพวกเขาพูดคุยกันอยู่นานสองนาน ปล่อยให้ตัวเองยืนผึ่งลมอยู่ข้าง ๆ เขาก็พลันเดือดดาลขึ้นมา!

ข้าเป็นถึงผู้บัญชาการแห่งทัพแคว้นเยียนผู้สง่า แม้จะกลายเป็นเชลยศึกไปแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่ควรได้รับการปฏิบัติด้วยเช่นนี้!

นี่มันกำลังทำให้อับอายชัด ๆ!

ตงกัวลั่วรีบเอ่ยขึ้นว่า “ท่านแม่ทัพใหญ่ขอรับ พวกเขาบอกว่า...เราให้ความร่วมมืออย่างดีก็ดีแล้ว”

ใบหน้าของซือหม่าชิงอวิ๋นเต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจ ทันใดนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า

“น่ารังเกียจยิ่งนัก! เมื่อคิดว่าข้าซือหม่าชิงอวิ๋นผู้บุกตะลุยอยู่ในสนามรบทะเลทรายมาหลายสิบปี ต้องมาล้มลงด้วยเงื้อมมือของโจรจี้ในวันนี้ ช่างน่าแค้นจริง ๆ! บอกพวกเขา หลังเสร็จเรื่องข้าอยากพบจี้จงชิง! หากไม่ตกลง ข้ายอมสู้กันจนตายตกกันไปข้าง!”

สีหน้าของตงกัวลั่วเคร่งเครียด เขารีบมองไปที่หม่าหยวนฮั่น เห็นเขาไม่ได้แสดงทีท่าอะไร ก็รีบแปลให้หลี่จุ่นฟัง

“ท่านแม่ทัพใหญ่ของเราบอกว่าหลังเสร็จเรื่องต้องให้เขาไปพบจี้จงชิงให้ได้”

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินดังนั้น ก็พยักหน้าพลางเอ่ยขึ้นว่า “อืม ก็ได้ ขอแค่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ข้าก็จะให้เขาไปพบท่านอัครมหาเสนาบดีจี้”

นัยน์ตาของจงจื่อหนิงประหลาดใจ ท่านจอมทัพกำลังขุดหลุมพลางให้ท่านลุงอีกแล้ว

หม่าหยวนฮั่นครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“เกรงว่าราคาที่จ่ายมาคงไม่น้อยอย่างแน่นอน”

หลี่จุ่นพลันหัวเราะและเอ่ยขึ้นว่า

“เพราะฉะนั้น ข้าไม่สามารถตัดสินชะตากรรมของซือหม่าชิงอวิ๋นได้ ต้องให้ผู้ที่อยู่ในวังหลวงท่านนั้นเป็นคนตัดสิน”

หม่าหยวนฮั่นพลันถุยน้ำลายทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่สาแก่ใจเลยสักนิด! ซือหม่าชิงอวิ๋นผู้นี้นำทัพมาพิชิตราชวงศ์อู่ของพวกท่าน ไม่นึกเลยว่าตอนนี้จะปล่อยตัวเขากลับไป นี่...เถ้ากระดูกของคนตายยังไม่ทันเย็น ศัตรูกลับเป็นอิสระไปแล้ว ช่างไม่สาแก่ใจเลยจริง ๆ ไม่สาแก่ใจเลย! ข้าว่านะ อยู่ราชวงศ์อู่อะไรนี่ไปก็ไม่มีความหมาย ไม่สู้เจ้าติดตามข้าขึ้นเขาเทียนซาน ท่านอยากทำอะไรก็ทำเช่นนั้น!”

หลี่จุ่นไม่พูดตอบ เพียงแต่มองหม่าหยวนฮั่นแล้วยิ้มอย่างมีความหมายลึกซึ้ง จากนั้นก็หมุนตัวกลับไปยังกระโจมจอมทัพ

หม่าหยวนฮั่นแสร้งทำหน้าอย่างไร้เดียงสา เขาดูฝืนยิ้มอยู่เล็กน้อย

ยามรุ่งอรุณ!

มีผู้ส่งสารลงมาจากทางเหนือ ขี่ม้าพลางตะโกนเสียงดังมาตลอดทาง

“ชัยชนะครั้งใหญ่! ทัพแคว้นเยียนยอมจำนนแล้ว! ทัพแคว้นเยียนยอมจำนนแล้ว!”

ทันใดนั้นทัพโจรหนึ่งหมื่นนายแห่งเขาเฟิงโหยว ก็รีบส่งเสียงร้องไชโยอย่างดีใจขึ้นมา!

ไม่ต้องต่อสู้ก็จบศึกสงครามแล้ว นี่ช่างดีทีเดียว