องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 714

เฟิงเฉวี่ยนอ๋องได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้าย่ำแย่สุดขีด เห็นทีข่าวลือนี้จะเป็นเรื่องจริง ว่าไทเฮาถูกเจ้าหมอนี่…

เมื่อคิดถึงจุดนี้ หัวใจของเฟิงเฉวี่ยนอ๋องเหมือนถูกมีดทิ่มแทง

เมื่อหลี่จุ่นอ้าปาก จี้จงชิงที่อยู่ด้านข้างก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เขาคิดว่าเรื่องการลงโทษเฟิงเฉวี่ยนอ๋องยังไม่จำเป็นต้องรีบลงมือ อีกอย่างเรื่องนี้จะต้องให้ฝ่าบาทตัดสินใจ จะปล่อยให้หลี่จุ่นทำตามอำเภอใจไม่ได้

ทันใดนั้น จี้จงชิงจึงเอ่ยขึ้นอย่างรีบร้อนว่า

“จอมทัพ เรื่องนี้มอบให้ข้าเป็นคนจัดการเถิด”

หลี่จุ่นหันไปมองจี้จงชิงแวบหนึ่ง แววตาดูมีความเยือกเย็นและเอ่ยอย่างเฉยชาว่า

“อัครมหาเสนาบดีจี้ ตอนนี้ข้าคือจอมทัพของชายแดนเหนือ เรื่องบางเรื่องข้ามีอำนาจที่จะตัดสินใจได้ เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องรบกวนท่าน”

ทันใดนั้น สีหน้าของจี้จงชิงตึงเครียดเล็กน้อย คิ้วบนหน้าก็ยิ่งขมวดเข้าหากันแน่นขึ้น

แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

หลี่จุ่นหันไปมองเฟิงเฉวี่ยนอ๋องอีกครั้ง และเอ่ยขึ้นว่า

“เจ้าหนุ่ม เห็นแก่เกียรติของแม่เจ้า ข้าหวังดีต่อเจ้าเช่นนี้ ถ้าเจ้ารู้จักถนอมน้ำใจก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งของข้า แต่ถ้าเจ้าไม่รู้สึกถนอมน้ำใจข้าก็จะไม่สนใจเจ้าอีก! ”

เฟิงเฉวี่ยนอ๋องรู้สึกขุ่นเคืองใจ กัดฟันพลางเอ่ยขึ้นว่า

“ข้า ข้าขอ…คิด คิดดูก่อนได้ไหม?”

หลี่จุ่นพยักหน้า และเอ่ยขึ้นว่า

“ได้อยู่แล้ว แต่อย่าคิดนานเกินไป ข้าไม่มีเวลามาล้อเล่นกับเจ้า เช้าวันพรุ่งนี้เจ้าต้องให้คำตอบกับข้า”

“ได้ ตกลง…”

เฟิงเฉวี่ยนอ๋องตอบตกลงอย่างจนปัญญา

ตอนนี้เขาอายุยังน้อย

เพิ่งจะสิบห้าขวบเท่านั้น…

เมื่อหลี่จุ่นกับจี้จงชิงกลับไปถึงที่ค่ายทหาร ทันใดนั้นจี้จงชิงก็เอ่ยถามว่า

“หลังจากนี้จะทำอย่างไรต่อไป? เลือกที่จะไปด่านเฟิงเป่ย ไม่ไปช่วยเจิ้นเป่ยอ๋องที่ด่านเหิงกู่จริงหรือ? ”

หลี่จุ่นพยักหน้าและเอ่ยขึ้นว่า “ต้องไปด่านเฟิงเป่ยอยู่แล้ว ส่วนเรื่องที่ด่านเหิงกู่ ลำพังกำลังของทหารไม่กี่หมื่น คงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์อะไรได้ ถึงอย่างไรด่านเหิงกู่ก็ต้องถูกโจมตีพ่ายแพ้ ขืนไปก็แค่ช่วยยื้อเวลาไปอีกสักพัก ไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้อย่างแท้จริง”

จี้จงชิงขมวดคิ้วและเอ่ยขึ้นว่า “แต่ว่า โจวชิงผู้นี้ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป เชี่ยวชาญกลยุทธ์ทหาร ฝีมือการวางแผนสู้รบเหนือกว่าท่านและข้ามาก ท่านจะรับมือกับเขาอย่างไร? ท่านต้องการจะท้าทายอุปสรรค จะต้องใคร่ครวญให้รอบคอบเสียก่อน? เวลานี้ก็ถึงช่วงครีษมายันแล้ว อีกไม่นานระดับน้ำก็จะขึ้นสูง ขอแค่สามารถยืนหยัดต่อสู้ไปได้อีกประมาณสิบวัน ก็จะฝ่าฝันออกจากวงล้อมไปได้ ”

หลี่จุ่นยิ้มพลางเอ่ยขึ้นว่า “อย่าไว้ใจเทพเจ้าให้มาก ไม่แน่ว่าเทพเจ้าจะเป็นคนแรกที่กลั่นแกล้งเท่านก็ได้ ถ้าหากว่าระดับน้ำไม่ขึ้นสูง ก็ต้องสูญเสียอีกหลายชีวิต ปัญหายังไงก็คือปัญหาไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ข้าไม่ต้องการฝากชีวิตไว้กับเทพเจ้า”

จี้จงชิงพูดอะไรไม่ออก

หลี่จุ่นเอ่ยต่อไปว่า

“ส่วนเรื่องโจวชิง…กองทัพข้าสองแสนคนต่อสู้กับกองทัพเขาหนึ่งแสนคน มีหรือที่จะสู้ไม่ไหว? แม้ว่าโจวชิงจะเก่งกาจห้าวหาญเพียงใด จุดอ่อนสำคัญอยู่ที่อาวุธในมือของเขา ถ้าอาวุธของพวกเขาใช้การไม่ได้ ไม่มีความแหลมคม ฝีมือการต่อสู้ก็ต้องถดถอย จำนวนทหารยังมีน้อยกว่า มีหรือที่เขาจะไม่พ่ายแพ้? ”

“กลยุทธ์ทหารจะใช้ได้ผลดีต้องอยู่ในระดับที่เหมาะสม เมื่อต้องเผชิญหน้ากับพลังที่แท้จริง แผนการทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องที่น่าขำ! ปัญหาทุกอย่างสามารถใช้พลังที่เข้มแข็งในการฝ่าฝัน ใช้หนึ่งพลังเอาชนะหมื่นวิธี! ถ้าพูดถึงกลยุทธ์ทหาร…ใครว่าข้าสู้เขาไม่ได้? ”