องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 727

ซือหม่าหยวนยังคงเผยให้เห็นรอยยิ้มบนหน้า จากนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า

“เรื่องนี้พวกเราไม่จำเป็นต้องกังวล มีคนที่กังวลใจมากกว่าพวกเราอีก ซือหม่าไท่กงคงจะเป็นคนแรกที่ต้องการให้เหล่านักรบที่อยู่ชายแดนเหนือกลับมาโดยเร็ว แต่ว่า…”

ซือหม่าหยวนนิ่งไปชั่วครู่

นึกถึงภาพเหล่านักรบกลุ่มนั้นที่ถูกตัดเส้นเอนมือกลับมา จึงยิ้มขึ้นและพลางเอ่ยช้าๆว่า

“แม้จะกลับมา เกรงว่าคงไร้ประโยชน์แล้ว”

สีหน้าอ่อนโยนของซือหม่าหยวน ซ่อนเร้นแววตาอันล้ำลึกสุดขีด!

จากนี้ไป…แคว้นเยียนจะมีแค่ซือหม่าหยวนผู้เดียวเท่านั้น ไม่มีตระกูลซือหม่าอีกต่อไป!

……

ชายแดนเหนือ

ตัดหัวอาหลานซือหม่าชิงอวิ๋นต่อหน้าฝูงชน เรียกได้ว่าได้ใจทุกคนเต็มๆ

เหล่าทหารในกองทัพต่างรู้สึกเคารพยกย่องหลี่จุ่นมากยิ่งขึ้น

แต่ว่า เรื่องนี้ทำให้จี้จงชิงลำบากใจไม่น้อย

ตอนแรกคิดไว้ว่าจะใช้อาหลานซือหม่าชิงอวิ๋น ทำให้แคว้นเยียนยอมจ่ายในราคาที่สูงกว่านี้ แต่ว่าตอนนี้เห็นทีคงจะต้องตัดราคาลดลงไม่น้อย

ถึงอย่างไรก็ไม่มีหนทางอย่างอื่น เพราะไหนๆหลี่จุ่นก็ได้ฆ่าคนทิ้งไปแล้ว

จดหมายจากหลี่เจิ้งและเหล่าขุนนางในราชสำนักก็ได้ส่งมาถึงแล้ว เสนอให้แคว้นเยียนใช้ห้าสิบล้านตำลึงเงินแลกกับกองทัพหนึ่งแสนคนเหล่านี้ นอกจากนี้แล้วศรีษะของอาหลานซือหม่าชิงอวิ๋นจะต้องจ่ายเพิ่มอีกต่างหาก หนึ่งคนต่อหนึ่งล้านและห้าพันตัวม้ารบ!

หนึ่งล้านเทียบกับห้าสิบล้านถือว่าไม่เยอะและไม่น้อย กำลังเหมาะแก่การรีดไถ่!

ถ้ายอมจ่ายห้าสิบล้าน ส่วนอีกสองล้านก็คงจะไม่คิดเสียดาย

แต่ว่า อาหลานทั้งสองได้ถูกตัดหัวไปแล้ว…

เมื่อความมืดใกล้เข้ามา

ด้านในกระโจม

จี้จงชิงกำลังเดินหมากรุกอยู่กับหลี่จุ่น

จี้จงชิงมีประสบการการณ์เดินหมากมานาน จึงทำให้หลี่จุ่นรู้สึกลำบากใจ

ฉะนั้นหลี่จุ่นจึงเริ่มคิดแผนอุบาย งัดกฎเกณฑ์ที่แปลกประหลาดออกมาใช้ ทำให้จี้จงชิงต้องพ่ายแพ้อย่างราบคาบ

“เฮงซวยจริงๆ กฎเกณฑ์หมากรุกประเภทนี้มีเยอะเหลือเกิน ข้าอุตส่าห์ฝึกฝนมาได้อย่างยากลำบาก ตอนนี้กลับมีกฎใหม่ๆเกิดขึ้นมาอีก ข้าชักจะสงสัยว่าท่านกำลังหลอกข้าอยู่หรือเปล่า?!”

จี้จงชิงโมโหจนเกือบจะคว่ำกระดานหมากรุก

“จริงด้วยท่านจอมทัพ เมื่อไหร่ข่าวสารถึงจะส่งมาหรือ?”

จี้จงชิงเอ่ยถามอย่างไม่ได้คิดอะไร “คาดว่าโจวชิงน่าจะได้รับจดหมายแล้ว หลักการเน้นความรวดเร็วของทหารจอมทัพน่าจะเข้าใจเรื่องนี้ดี เกรงว่าถ้าเชื่องช้าอาจจะไม่ทันการณ์ ”

จี้จงชิงรู้สึกสงสัย สองวันนี้หลี่จุ่นใช้ชีวิตอย่างสบายใจ ดูไม่รีบร้อนเลยสักนิด แต่เขากลับรู้สึกร้อนใจเป็นอย่างมาก

เจ้าหนุ่มผู้นี้มักพูดเสมอว่าโอกาสผ่านไปก็จะหายวับ แล้วหลักการเน้นความรวดเร็วของทหารเขาไม่เข้าใจหรือ?

ทำไมถึงไม่รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจบ้างเลยล่ะ?

หลี่จุ่นจ้องมองจี้จงชิงที่กำลังรู้สึกลังเลใจว่าจะเดินทหารหรือเดินม้า จึงแอบหัวเราะอย่างไม่มีเสียง และเอ่ยอย่างแผ่วเบาว่า

“ไม่มีข่าวสารส่งมา ถ้าข้าร้อนใจแล้วข่าวสารจะส่งมาทันทีงั้นหรือ? เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว แล้วจะให้ข้ากลุ้มใจให้เหนื่อยเปล่าทำไม? ”

เช่นนี้…

จี้จงชิงปิดปากไม่พูดไม่จา

เขากังวลว่าเจ้าหนุ่มนี้จะไม่ตั้งอกตั้งใจเต็มที่ เฝ้าแต่จะอยู่ที่ชายแดนเหนือ…ถ้าเป็นเช่นนี้ ก็คงต้องแย่แน่ๆ?

แม้เจ้าหนุ่มนี้จะบอกว่าได้วางแผนไว้แล้ว แต่ก็ไม่มีความคืบหน้าอะไรเลย!

จี้จงชิงจึงอดเป็นกังวลไม่ได้!