องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 741

กลับมาที่ด่านเฟิงเป่ย ก็เป็นเวลาเที่ยงของวันที่สองแล้ว

หลี่จุ่นไปพูดคุยเจรจากับเหยียนอ๋องผู้เฒ่า

“ข้าตัดสินใจแล้ว ที่จะกั้นระหว่างจวนชายแดนตะวันตกและด่านฝานหลงสามสิบลี้ หลังจากบังคับทัพแคว้นฉู่ของ โจวชิงออกจากด่านฝานหลง ป้องกันไม่ให้พวกเขาเข้าไปในจวนชายแดนตะวันตก และกำจัดพวกเขาที่นั่น! ข้าได้สังเกตลักษณะภูมิประเทศแล้ว ระยะทางนั้นก็เหมาะสมมากสำหรับการปะทะกันของทั้งสองกองทัพ!”

หลี่จุ่นพูดอย่างเด็ดขาด

ถ้าไม่ไกลจากยอดเขามากนัก มันคงจะง่ายกว่าที่จะยืนบนยอดเขาแล้วเอาหินขว้างใส่ให้ตาย แต่มันอยู่ไกลเกินไป

หากไม่มีอาวุธจากในอนาคตก็ไม่มีทางเป็นไปได้เลย

เมื่อเหยียนอ๋องผู้เฒ่าได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ดูตกตะลึงและพูดด้วยความตกใจ

“ท่านพูดจริงรึ”

หลี่จุ่นพยักหน้าอย่างหนักแน่นและกล่าวว่า “เป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน”

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าเงียบไปครู่หนึ่งแล้วกล่าว

“ถ้าอย่างนั้นท่านก็น่าจะรู้ว่าเราไม่มีวิธีข้ามไปได้ ทำไมถึงยังพูดอยู่แบบนั้น เป็นไปได้หรือไม่ว่าท่านมีวิธีที่จะข้ามมันไปได้”

แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร

ความสูงของยอดเขานั้นไม่ธรรมดา อย่างน้อยก็สูงกว่าร้อยจั้ง!

เว้นเสียแต่ว่าคนจะมีปีก ไม่อย่างนั้นจะส่งพวกทหารลงมาจากยอดเขาได้อย่างไร

เป็นเรื่องเพ้อฝันมาก!

เหยียนอ๋องผู้เฒ่ารู้สึกว่าหลี่จุ่นอาจจะกำลังล้อเขาเล่น

หลี่จุ่นพยักหน้าด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “ท่านอาหวัง ข้ามีวิธีแล้ว แต่เราจำเป็นต้องให้พวกทหารได้ลองฝึกฝนก่อน ไม่เช่นนั้นมันจะไม่ได้ผล”

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขาเปิดปาก พยักหน้าช้า ๆ แล้วพูดว่า

“ได้ ถ้าท่านจะทำเช่นนี้ ก็ไปทำได้เลย”

เด็กคนนี้ได้ทำสิ่งที่น่าทึ่งมากมายที่ชายแดนทางตอนเหนือ และบางทีเขาอาจจะทำให้ตัวเองประหลาดใจครั้งใหญ่ก็ได้

หลี่จุ่นยิ้ม ส่ายหัว แล้วพูดว่า “เรื่องนี้ข้ายังต้องการให้ท่านอาหวังอยู่เตรียมการด้วย เพราะข้าจำเป็นต้องไปแคว้นหลางและไม่มีเวลาฝึกฝนพวกทหารในตอนนี้ ดังนั้นข้าจึงต้องรบกวนท่านอาหวังด้วย”

ทันใดนั้นดวงตาของเหยียนอ๋องผู้เฒ่าก็หรี่ลง และถามด้วยเสียงทุ้มลึก

“ท่านไปที่แคว้นหลางด้วยเหตุอันใด”

แม้ว่าตอนนี้แคว้นหลางและราชวงศ์อู่จะเป็นพี่เป็นน้องกันแล้ว และตอนนี้ที่ด่านเฟิงเป่ยยังมีกองกำลังทหารของแคว้นหลางมากกว่าสองหมื่นนาย แต่ก็ยังเสี่ยงอันตรายมากที่หลี่จุ่นจะไปยังแคว้นหลาง

นอกจากจะเสี่ยงอันตรายจากในแคว้นหลางแล้ว ก็ยังเสี่ยงอันตรายจากด่านฝานหลงของโจวชิงอีกด้วย

ด่านฝานหลงตั้งอยู่บนถนนหน้าด่านห่างจากแคว้นหลาง และเมืองจวี้ฉือที่ต่อต้านอยู่กับด่านฝานหลงก็อยู่ห่างออกไปไม่เกินยี่สิบลี้ ซึ่งอาจพบร่องรอยของหลี่จุ่นได้ตลอดเวลา บางทีพวกเขาอาจจะนำกองกำลังไปจับหลี่จุ่นในชั่วพริบตา ถึงตอนนั้นคงเป็นเรื่องรางใหญ่โตแน่

หลี่จุ่นกล่าว “ข้าวางแผนที่จะสร้างอุปกรณ์สำหรับล้อมเมืองซึ่งต้องใช้ช่างฝีมือจำนวนหนึ่ง หากข้าไปที่ด่านเพื่อหาช่างฝีมือ มันจะเสียทั้งแรงและเวลา ข้าเกรงว่ามันจะไม่ทันการ ดังนั้นข้าจึงวางแผนที่จะไปยังแคว้นหลางเพื่อขอความช่วยเหลือ”

ดวงตาของเหยียนอ๋องผู้เฒ่าหรี่ลงเล็กน้อย เขาพยักหน้าช้า ๆ แล้วพูดว่า

จ้าวอวี่ตกตะลึงและถามว่า “จิ่งอ๋อง? ที่ใด?”

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าหัวเราะและอธิบายให้เขาฟัง จ้าวอวี่รู้สึกประหลาดใจทันที!

จอมทัพชายแดนตอนเหนือคนใหม่ที่ยังหนุ่มผู้นั้น ก็คือองค์ชายหกที่ไม่เอาไหนผู้นั้น...

แน่นอน!

ว่าตอนนี้ไม่ได้ไม่เอาไหนเสียแล้ว!

ได้ยินมาว่าเขาเขียนบทกวีเก่งมาก น้องสาวเคยพูดถึงองค์ชายหกผู้นี้อยู่หลายครั้งตอนที่นางเขียนจดหมายมา!

แต่ก็ยังน่าเหลือเชื่ออยู่ดี!

จ้าวอวี่ใช้เวลาอยู่นานถึงมีสติกลับมาและถามว่า “จิ่งอ๋องไปที่แคว้นหลางเพื่อทำสิ่งใด”

“เจ้าไม่ต้องสนใจเรื่องนี้ เจ้าเพียงแค่ต้องพาจิ่งอ๋องไปที่นั่น คุ้มครองความปลอดภัย และปฏิบัติตามคำสั่งของเขา”

เหยียนอ๋องผู้เฒ่าจ้าวจิ่งจ้งกล่าว

“ขอรับท่านพ่อ...”

จ้าวอวี่รู้สึกงุนงง แต่ก็ไม่สามารถถามอะไรได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงยอมแพ้

ว่าแต่ จิ่งอ๋องไปทำอะไรที่แคว้นหลางในเวลานี้

ตอนนี้ที่แคว้นหลางก็ไม่มีอะไร กองทัพของฝ่ายตรงข้ามส่วนใหญ่ก็อยู่ที่นี่ ซึ่งก็ไม่มีทางขอความช่วยเหลืออะไรได้เลย