องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 743

“ถูกต้องแล้ว ข้าเอง!”

หลี่จุ่นพยักหน้า

ต๋าหลู่หายใจเข้าลึก จากนั้นจึงหันหลังกลับทันทีและดูเหมือนว่าจะลงมาจากเมือง

พวกเขาทั้งสามมองหน้ากัน

หลังจากรอสักพัก ก็เห็นประตูเมืองอันหนักอึ้งค่อย ๆ เปิดออกอย่างช้า ๆ

ทันใดนั้น ต๋าหลู่ชายร่างใหญ่กำยำที่มีผมเปียและรอยสักบนหัวก็เดินออกมาข้างหน้าด้วยใบหน้าเคารพนับถือและกระตือรือร้นพร้อมกับคนอีกสองคน เขาเดินมาหาหลี่จุ่นโดยตรง โค้งคำนับด้วยความเคารพและกล่าวว่า

“ต๋าหลู่ขอคารวะท่านอ๋อง ถือเป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับแคว้นหลางจริง ๆ ที่ท่านอ๋องได้มาเยือนแคว้นหลางของเรา!”

หลี่จุ่นตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งนี้ หม่าหยวนฮั่นและจ้าวอวี่เองก็ไม่เชื่อเช่นกัน

หม่าหยวนฮั่นไม่ได้คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนท่าทีอย่างกะทันหันเช่นนี้ และดูเหมือนว่าชื่อเสียงของเด็กคนนี้จะไม่เป็นที่รู้จักที่นี่!

ซึ่งจ้าวอวี่เองก็ตกใจเช่นกันที่ชื่อเสียงราชากวีของอีกฝ่ายจะแพร่สะพัดมาถึงที่นี่

น้องสาวบอกว่าเขาเก่งมาก ๆ และดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนออกความคิดวางแผนเรื่องกิจการเต้าหู้ของน้องสาวอยู่ไม่น้อย ที่ยอดเยี่ยมที่สุดก็คือการเขียนบทกวี ซึ่งได้ยินมาว่าเขาเป็นที่หนึ่งในเมืองหลวง!

แม้แต่ไท่ฟู่เองยังยกบทกวีของเขาเป็นบทกวีนิรันดร์!

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าชื่อเสียงของเขาในฐานะราชากวีจะแพร่สะพัดมาจนถึงที่นี่ ขนาดแม่ทัพต๋าหลู่แห่งเมืองหน้าด่านเล็ก ๆ นี้ยังเคยได้ยินมาด้วยซ้ำ น่าเหลือเชื่อมากจริง ๆ...

“เจ้ารู้จักข้า?”

หลี่จุ่นแตะจมูกของเขาแล้วถาม

หมอนี่ทำให้เขารู้สึกเขินเล็กน้อย

ต๋าหลู่ยิ้มทันทีและพูดว่า

“ท่านอ๋อง บทกวีที่ท่านเขียนนั้นวิเศษมาก ท่านหญิงอวี้เจียได้แปลบทกวีของท่านเป็นภาษาแคว้นหลางของเราเมื่อไม่กี่วันก่อน ทุกวันนี้บทกวีที่ท่านเขียนได้แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวง ตอนนี้ปัญญาชนในแคว้นหลาง หากใครพูดว่าไม่ได้อ่านบทกวีหรือกลอนที่ท่านเขียน นั่นแสดงว่าเขาไม่คู่ควรที่จะเป็นปัญญาชนได้เลย!”

“นี่...”

หลี่จุ่นตกใจ!

หม่าหยวนฮั่นและจ้าวอวี่ก็ตกใจเช่นกัน!

ไม่คิดว่าบทกวีนี้จะส่งผลต่อแคว้นเล็ก ๆ แห่งนี้ขนาดนี้!

“ท่านอ๋อง เชิญท่านทั้งสาม! ข้าจะส่งคนไปล่วงหน้าเพื่อแจ้งท่านหญิงก่อนว่าท่านมาที่นี่!”

ต๋าหลู่รีบเชื้อเชิญทั้งสามคนให้เข้าเมืองอย่างกระตือรือร้นทันที

จากนั้นเขาก็รีบส่งคนไปแจ้งอวี้เจียไว้ล่วงหน้า

“ขอบคุณมาก!”

“ท่านแม่ทัพ ทำไมท่านไม่บอกข้าให้เร็วกว่านี้ ถ้าท่านบอกเร็วกว่านี้ข้าจะได้ขึ้นไปขอภาพวาดพู่กัน!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ต๋าหลู่ก็ผงะไป จากนั้นก็ตบหัวทหารไปอีกครั้งและต่อว่า

“มารดาเถอะ แล้วทำไมเจ้าไม่เตือนข้าให้เร็วกว่านี้ล่ะ!”

“โธ่ ท่านแม่ทัพ ท่านไม่ได้พูดอะไรเลย!”

ทหารผู้น้อยกุมหัวและบ่น

เป็นผลให้เขาโดนฝ่ามืออีกครั้ง

หลี่จุ่นและทั้งสามคนเดินไปตามถนนหลวงมุ่งหน้าสู่เมืองหลวงแห่งแคว้นหลาง

เมื่อเห็นว่าท้องฟ้าเริ่มมืด ทันใดนั้นก็เห็นทหารม้าวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วจากด้านหน้า!

หลี่จุ่นมองอย่างพิจารณา

ผู้นำบนหลังม้าที่ดูกล้าหาญและน่าหลงใหลไปพร้อม ๆ กัน จะเป็นใครได้ถ้าไม่ใช่อวี้เจีย?

เมื่อเห็นหญิงสาว หลี่จุ่นก็ยิ้มด้วยความร่าเริงทันที

ไม่คิดเลยว่าหญิงสาวคนนี้จะมาด้วยตัวเอง!