องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 744

คนของทั้งสองฝ่ายหยุดลงแล้ว

อวี้เจียสวมชุดกระโปรงยาวสีสันสดใส สวมรองเท้าหุ้มสูงสีขาว สวมหมวกผ้าสักหลาดสีม่วงทอง มีเม็ดมุกห้อยลงมาเป็นสายแนบกับดวงหน้าสวยหยาดเยิ้ม

งามตาน่าประทับใจอย่างยิ่ง

จ้าวอวี่และหม่าหยวนฮั่นมองกันจนตาค้าง คนผู้นี้งดงามยิ่งนัก!

พออวี้เจียเห็นหลี่จุ่นก็รีบพลิกตัวลงมาจากหลังม้า วิ่งเหยาะ ๆ มาด้วยความตื่นเต้นดีใจประมาณหนึ่ง

“ท่าน ท่านอ๋อง...ท่าน ท่านมาได้ยังไงน่ะ”

อวี้เจียลมหายใจกระชั้น มองคนที่เฝ้าคิดถึงทุกทิวาราตรี ร่างอรชรสั่นระริก

มองหลี่จุ่นแบบอึ้ง ๆ

นางคิดไม่ถึงเลยว่าจู่ ๆ หลี่จุ่นจะปรากฏตัวที่แคว้นหลาง พอได้ข่าวนางก็นำองครักษ์ของตัวเองเร่งรุดมาทันที

หลี่จุ่นบนหลังม้ามองอวี้เจียที่ไม่ได้พบเจอมานาน ยิ้มแย้มทักทาย

“ท่านหญิงอวี้เจีย ไม่เจอกันนานเลยนะ ท่านหญิงยังสวยเหมือนเดิมเลย”

“นั่นสิ ท่านอ๋อง ไม่เจอกันตั้งนาน...”

อวี้เจียสีหน้าชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็คลี่รอยยิ้มสดใสตรงมุมปาก

เขายังคงเป็นอ๋องคนนั้น เพียงดูเหมือนคล้ำไปประมาณหนึ่ง

ไม่ได้ขาวเนียนเหมือนดวงตะวันอาบน้ำนมเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

“มา ขึ้นม้า!”

จู่ ๆ หลี่จุ่นก็ยื่นมือออกไป มองนางพลางยิ้ม

อวี้เจียหน้าแดงเดี๋ยวนั้น ตะลึงเล็กน้อย หัวใจเต้นเร็วขึ้น!

นี่ยังเป็นครั้งแรกที่หลี่จุ่นมีพฤติกรรมคลุมเครือกับนางแบบนี้

“มาเถอะ!”

หลี่จุ่นพูดซ้ำ

อวี้เจียสูดลมหายใจเข้าลึก ลังเลนิดหนึ่งก่อนจะวางมือหยกของตนในมือของหลี่จุ่น แพล็บเดียวหลี่จุ่นก็ฉุดนางขึ้นบนหลังม้าได้แล้ว ให้นางขี่อยู่ข้างหลังตน จากนั้นก็พูดขึ้นว่า

“จับแน่น ๆ นะ ถ้าตกลงไป ร่างกายของเจ้า หน้าตาชวนหลงใหลของเจ้าจะรักษาไว้ไม่ได้แล้ว”

หัวใจอวี้เจียแทบจะเด้งออกมา ไม่รู้ว่าทำไมหลี่จุ่นถึงใจกล้าเพียงนี้...

พูดจายั่วยวนคนเสียไม่มี

แต่นางยังกอดเอวหลี่จุ่นแน่น ๆ ไปตามสถานการณ์ แนบใบหน้ากับแผ่นหลังของเขาแล้วเอ่ย

ถึงจะรู้ว่าหลี่จุ่นมาแคว้นหลางต้องมีธุระแน่ ไม่ได้มาเพื่อนางโดยเฉพาะ แต่พอได้ยินหลี่จุ่นพูดออกมาจากปาก มากน้อยในใจยังรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง

นางจึงเอ่ยปากถาม

“ท่านอ๋องต้องการทำอะไรหรือ”

หลี่จุ่นตอบ “ข้าขอถามเจ้าเรื่องหนึ่งก่อน ในเมืองหลวงของพวกเจ้ามีช่างฝีมืออยู่เท่าไรหรือ”

อวี้เจียเทียบเท่ากับหลี่เหวินจวินในแบบฉบับแคว้นหลาง น่าจะรู้สถานการณ์ช่างฝีมือในเมืองหลวงดี

อวี้เจียคิดก่อนจะตอบ

“ข้าจำได้ว่าสองปีก่อนตอนที่ซ่อมแซมวังหลวงได้เรียกช่างฝีมือมาห้าร้อยกว่าคน ถึงจะมีบางส่วนที่มาจากนอกเมือง แต่ช่างฝีมือในเมืองหลวงก็น่าจะมีสักสามร้อยเป็นอย่างน้อย”

“สามร้อยเป็นอย่างน้อยหรือ ดี! ดีมาก! ภายในสองวัน ทำได้!” หลี่จุ่นดีใจทันที

เครื่องขว้างหินทำไม่ยาก และไม่ถือว่าซับซ้อนด้วย เครื่องโยนหินสามร้อยเครื่องในสองวันต้องไม่เป็นปัญหาแน่

“ท่านอ๋อง พวกเราถึงแล้วล่ะ!”

อวี้เจียเห็นเมืองหลวงแคว้นหลางใหญ่โตกว้างขวางโคมไฟสว่างไสวแล้วจึงพูดขึ้น

หลี่จุ่นพยักหน้าเอ่ย

“ดี เอาไว้เราเข้าเมืองแล้วค่อยคุยกับเจ้าอย่างละเอียดอีกที ถ้าเป็นไปได้ก็เริ่มคืนนี้เลย ข้ารีบ ๆ น่ะ!”