องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 762

โจวชิงมองพักหนึ่ง ไม่เห็นความเคลื่อนไหวอื่น คิ้วที่ขมวดเป็นปมจึงค่อย ๆ คลายออก แล้วพูดว่า

“ไม่ว่าจะมาลูกไม้ไหนข้าก็ไม่กลัว! เปิดประตูเมือง!”

ประตูเมืองด้านล่างค่อย ๆ เปิดออก!

พวกหลินหู่ถอนสายตากลับและออกคำสั่งทันที

“ลุย!”

ทว่า

เหล่าทหารบนกำแพงที่ได้ยินเสียงต่างอุทานด้วยความตกใจ แหงนหน้ามองตามสัญชาตญาณ เห็น...ก้อนหินลอยมาจากกลางอากาศเต็มไปหมด!

หินจากฟากฟ้า!

……

หลี่จุ่นมาถึงละแวกยอดเขาลูกนั้นแล้ว เขากับหม่าหยวนฮั่นเร่งเดินทางและถึงด่านฝานหลงก่อนฟ้าสางในที่สุด

มอบเครื่องโยนหินให้เหยียนอ๋องผู้เฒ่า กำชับบางเรื่อง แล้วพาหม่าหยวนฮั่นมายังที่แห่งนี้

กำลังพลของเขาเฟิงโหยวหนึ่งหมื่นคนกับกองพลหนึ่งหมื่นคนที่มีหน่วยหน้าไม้กลเป็นหลักรอหลี่จุ่นอยู่บนเขาอยู่ทั่วแล้ว

พอเห็นหลี่จุ่นกับหม่าหยวนฮั่นมาถึงยอดเขา ผู้นำทั้งห้าของเขาเฟิงโหยวและจูเหล่าซานก็เข้ามาหาทันที

“จอมทัพ พวกเราเตรียมพร้อมแล้วขอรับ!”

จูเหล่าซานกับผู้นำสามพูดเป็นเสียงเดียว

หลี่จุ่นพยักหน้า

กระหืดกระหอบเดินไปถึงก้อนหินข้าง ๆ แล้วหย่อนก้นนั่ง

เขาเทียบกับหม่าหยวนฮั่นไม่ได้ หม่าหยวนฮั่นมีกำลังภายในล้ำเลิศ ถึงจะขึ้นมาในอึดใจเดียวก็ไม่หอบ

แต่เขาทำไม่ได้

จากตีนเขาเดินขึ้นมาถึงยอดเขา เขาเหนื่อยสุด ๆ ไปเลย

หม่าหยวนฮั่นประคองเขาขึ้นมากว่าค่อนทาง แต่ก็ยังเหนื่อยเจียนตายอยู่ดี

ตอนนี้เขาชักจะอิจฉายอดฝีมือบู๊ลิ้มที่มีกำลังภายในล้ำเลิศพวกนั้นแล้วสิ

แต่น่าเสียดาย เขาไม่มีพรสวรรค์ทางวรยุทธ์

ฝึกวรยุทธ์ไม่ได้เลย

ตอนนี้ พอผู้นำสี่เห็นท่าทางอ่อนล้าของหลี่จุ่น หัวใจรัดแน่นนิด ๆ รู้สึกสงสารจับใจ

อยากใจกล้าเข้าไปซับเหงื่อให้เขา แต่ท่ามกลางผู้คนจำนวนมาก สุดท้ายยังทำหน้าด้านไม่ลง ได้แต่บีบมือตัวเองแน่น

ยืนอยู่กับที่ ทอดถอนใจในใจ

หลี่จุ่นนั่งหอบหลายทีจึงเอ่ย “เตรียมของพร้อมแล้วใช่ไหม”

“เครื่องร่อนนั่นล่ะ”

หลี่จุ่นมองไปรอบ ๆ ไม่เห็นเครื่องร่อนจึงถาม

จูเหล่าซานรีบชี้ไปทางภูเขาข้าง ๆ แล้วตอบ

“จอมทัพ ที่นี่สถานที่คับแคบ ข้าน้อยกลัวว่าจะกางไม่ได้ ก็เลยคิดเอง สั่งให้พวกพี่น้องรวบรวมเครื่องร่อนไว้ที่ภูเขาฝั่งตรงข้ามขอรับ”

หลี่จุ่นอึ้ง จากนั้นก็พยักหน้า “ยอดเยี่ยม เจ้าพิจารณาได้รอบคอบดีมาก”

จูเหล่าซานคลี่รอยยิ้มพึงพอใจเต็มหน้าทันที

เรื่องนี้ไม่ว่าอย่างไรหลี่จุ่นก็ต้องชมเชย เพราะที่นี่มันคับแคบเกินไปจริง ๆ

พอเห็นสถานที่ฝึกซ้อมในสองวันนี้ จูเหล่าซานเห็นว่าภูเขาด้านข้างเหมาะสมที่จะร่อนมากกว่า ดังนั้นจึงสั่งให้คนย้ายไปที่นั่น

ผู้นำสามเบะปากทันที

ตอนนี้จูเหล่าซานชิงตำแหน่งในใจจอมทัพของตนไปสำเร็จแล้ว แย่ชะมัด

ผู้นำห้ารู้สึกเสียดายแทนพี่สามของตัวเองเหมือนกัน

จูเหล่าซานขึ้นแท่นสำเร็จ ขัดขวางไม่ได้เลย!

“ดี ข้าจะไปดูสักหน่อยว่าเป็นอย่างไรบ้าง”

หลี่จุ่นลุกขึ้นยืนจะไปภูเขาด้านข้างเลย