องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 772

หลินหู่เพิ่งจะเอ่ยออกมา เมื่อเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นบนท้องฟ้าสูงเบื้องหน้ามีของบางอย่างยิงเข้ามามากมาย!

แต่ทว่า!

เมื่อหลินหู่เพ่งเล็งดู นัยน์ตาก็พลันหดตัวลงในทันใด เขาตกใจจนหน้าถอดสี!

ครั้งนี้สิ่งที่อีกฝ่ายยิงเข้ามาไม่ใช่ก้อนหิน!

แต่ทว่า...

ตู้ม!

ตู้ม!

ตู้ม ๆ ๆ!

เพล้ง ๆ ๆ!

ไหเหล้าที่ใส่น้ำมันตะเกียงเอาไว้ตกลงบนพื้นไหแล้วไหเล่า น้ำมันพลันกระจัดกระจายไปทั่ว และบนโล่กำบังที่อยู่ด้านล่างเองก็ถูกไหเหล้าตกใส่ไหแล้วไหเล่าจนแยกออกจากกันอย่างต่อเนื่อง!

ทันใดนั้นน้ำมันก็เปียกชุ่มไปทั่ว กระทั่งสาดไปยังบนสิ่งก่อสร้างรอบ ๆ!

กลิ่นน้ำมันพลันลอยคละคลุ้งไปในอากาศ!

โจวชิงที่ยืนอยู่ใต้ระเบียงเห็นไหเหล้าแตกเพล้งไหแล้วไหเล่า และได้กลิ่นน้ำมันตะเกียง สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปโดยพลัน ก่อนจะรีบตะโกนเสียงดังลั่นว่า

“รีบถอยเร็วเข้า! รีบถอยเร็ว! เป็นน้ำมันตะเกียง!”

แต่ทว่า!

มันไม่ทันแล้ว!

ไหเหล้าที่ติดไฟสิบกว่าไหก็ลอยเข้ามาเช่นกัน มันแตกเพล้งไปทั่วทุกที่!

ทันใดนั้น!

ทั่วทั้งเมืองด่านฝานหลงก็ราวกับมีลมระลอกใหญ่ที่น่ากลัวพัดผ่านไป เกิดระเบิดขึ้นมาในฉับพลัน เพลิงไฟลูกใหญ่พลันลุกไหม้จู่โจม!

โจวชิงถูกอานุภาพของระเบิดที่น่ากลัวโจมตี ทั้งตัวเขากระเด็นออกไป ถึงขั้นลอยเข้าไปในห้องที่อยู่ข้าง ๆ เลยทีเดียว!

เขาดวงแข็งไม่เป็นอะไรมาก

ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นมามอง ภายในเมืองนี้ก็เต็มไปด้วยเปลวเพลิง!

ภาวะไหม้ของเพลิงอันน่ากลัวเริ่มแผดเผาสิ่งก่อสร้างโดยรอบ ทั้งเมืองด่านฝานหลงกลายเป็นเมืองแห่งเพลิงไปในชั่วพริบตา!

ในตอนนี้เอง!

แนวโล่กำบังที่รวมตัวกันขึ้นมาถูกสลายไปทั้งหมด โล่ถูกเผาจนร้อนมือหรือไหม้มือไปเลย ทัพใหญ่พลันถูกโจมตีด้วยเปลวเพลิงขนาดมหึมา!

เหล่าทหารต่างละทิ้งโล่ ส่งเสียงกรีดร้องที่น่าเศร้ารันทดออกมา วิ่งพล่านไปทั่วพร้อมทั้งทั้งเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยเปลวไฟ ทว่าไม่มีที่ให้หนีแล้ว!

“ช่วยด้วย!”

“ไฟ ๆ รีบช่วยข้าดับไฟเร็วเข้า อ๊า ๆ ๆ เจ็บยิ่งนัก...”

“ช่วยด้วย ข้าไม่อยากตาย! ข้าไม่อยากตาย ช่วยด้วย!”

“ไฟ รีบหนีเร็ว!”

“เป็นน้ำมันตะเกียง รีบหนีเร็วเข้า!”

“ช่วยด้วย!”

“...”

หันไปทางไหนก็มีแต่เสียงกรีดร้องโหยหวนอันน่าเวทนา หันไปทางไหนก็เห็นแต่คนวิ่งพล่านไปทั่ว ไม่ว่าทางไหนก็เห็นแต่ทหารทัพแคว้นฉู่ที่บนเนื้อตัวเต็มไปด้วยเปลวเพลิง!

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการสู้รบที่น่ากลัวอย่างเช่นวันนี้เลย!

บนตัวของหลินหู่เองก็ถูกเผาเช่นกัน ทว่าเหล่าทหารที่อยู่ข้างกายเขารีบกระทืบไฟให้เขาจนดับ!

หลินหู่ไม่เป็นอะไรแล้ว

แต่บนกำแพงเมือง ด้านล่างกำแพงเมืองล้วนมีแต่ทหารทัพแคว้นฉู่ที่ร้องโหยหวนพลางวิ่งพล่านไปทั่วทั้งเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยเปลวเพลิง!

“เร็วเข้า รีบไปดับไฟให้เหล่าสหายเร็ว!”

“รีบไปดับไฟเร็วเข้า!”

“เร็วเข้า รีบวิ่งไปในบ่อน้ำเร็วเข้า!”

“ใช้น้ำดับไฟ!”

“...”

ทั้งเมืองด่านฝานหลงกลายเป็นทะเลเพลิงผืนหนึ่ง!

โชคดีที่เหล่าทหารที่รอดพ้นจากเพลิงไฟ มาช่วยดับไฟให้เหล่าสหายของโจวชิงอย่างลุกลี้ลุกลน และยังมีบางส่วนที่รีบไปตักน้ำข้างบ่อน้ำอย่างรวดเร็ว

แต่น้ำเหล่านี้ราวกับน้ำแก้วหนึ่งกับรถขนฟืนที่ไฟไหม้!

เดิมทีมันดับไฟไม่ได้อยู่แล้ว!

ในขณะนี้เองโจวชิงถึงคิดได้ หากเขาไม่สั่งให้ไปปิดกั้นประตูเมือง ก็คงจะวิ่งออกไปตักน้ำที่คูเมืองมาดับไฟให้เหล่าทหารได้!

ทว่าประตูเมืองถูกขวางปิดตายเอาไว้เกินครึ่งหนึ่งแล้ว ไม่สามารถออกไปได้!

โจวชิงพลันตะโกนด้วยความเดือดดาล

“ทหารทุกนายจงฟังคำสั่ง ถอยทัพออกจากเมืองหน้าด่าน! รีบถอยทัพไปที่จวนชายแดนตะวันตก! รีบถอยเร็วเข้า! ถอยไป!”