องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 774

ท้ายที่สุดทัพใหญ่ของแคว้นฉู่ก็หนีออกมาจากเมืองหน้าด่านฝานหลง ที่กลายเป็นทะเลเพลิงไปแล้ว!

แต่ทว่า!

ทัพใหญ่เศร้าโศกซึมกะทือ ไม่มีกะจิตกะใจที่จะรบราฆ่าฟันแล้ว!

ทัพใหญ่ที่เหลือหนึ่งหมื่นนาย ผ่านการโจมตีที่แสนน่ากลัวของอีกฝ่ายมาสองครั้งสองครา ครั้งนี้เหลือกำลังพลเพียงสองหมื่นกว่านายเท่านั้น...

และได้ชื่อว่าเป็นเพียงแม่ทัพฝ่ายแพ้ที่เหลือรอดจากสงครามกลุ่มหนึ่งแล้ว เกรงว่าจะปล่อยกำลังในการต่อสู้ออกไปได้เพียงห้าส่วนเท่านั้น!

นี่แย่สุด ๆ แล้ว!

ไม่ต้องพูดถึงทหารทั่วไปเลย

ในตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นพวกรองแม่ทัพหลินหู่และเหล่าแม่ทัพทุกคน กระทั่งโจวชิงผู้บัญชาการแห่งกองทัพ ต่างก็หน้าชาไปตาม ๆ กัน!

สู้รบได้รับชัยชนะยิ่งใหญ่มาหลายสิบปี ครั้งนี้ถือว่าแพ้อย่างราบคาบสุด ๆ...

ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกุมอาวุธแบบใดอยู่ ไม่นึกเลยว่าจะสามารถขว้างหินที่ก้อนใหญ่ขนาดนี้ได้สูงและไกลถึงเพียงนี้!

กระทั่งยังขว้างน้ำมันตะเกียงเข้ามาในเมือง แล้วเผาเมืองทั้งเมืองได้ เดิมทีก็ไร้ซึ่งหนทางจะต้านทานอยู่แล้ว!

แพ้แล้ว พ่ายแพ้อย่างราบคาบแล้ว!

ราชวงศ์อู่นี้ ไม่สามารถต้านทานอำนาจได้แล้ว!

ในตอนนี้!

ในแววตาของเหล่าทหารยังหลงเหลือความกลัวอยู่

เมื่อครู่พวกเขาเพิ่งหนีออกมาจากเปลวเพลิงมหึมา เห็นเหล่าสหายรอบข้างถูกไฟครอกไปต่อหน้าต่อหน้า แต่ก็ไร้ซึ่งความสามารถ จึงทำได้เพียงมองดูพวกเขาถูกไฟครอกตายไปตาปริบ ๆ...

ตอนนี้เสียงกรีดร้องโหยหวนแสนน่าเวทนาของพวกเขา ก็ยังคงดังก้องอยู่ในหัว ซ้ำยังดังอยู่ข้างหู...

ในตอนนี้มันกำลังกระตุ้นความกลัวของพวกเขาอยู่!

น่ากลัวเกินไปแล้ว!

ทหารที่ติดตามโจวชิงมาเหล่านี้ ส่วนใหญ่ล้วนเป็นทหารที่มีอายุแล้ว แม้จะเป็นผู้ที่มีอายุน้อยที่สุดก็ทำศึกมาหลายปี แต่ไม่เคยทำศึกที่แพ้อย่างราบคาบเช่นนี้มาก่อน...

ก่อนหน้านี้ทัพใหญ่ของพวกเขานับได้ว่าเป็นทัพที่ไร้เทียมทาน!

ราวกับไม่เคยพ่ายแพ้อย่างยับเยินมาก่อน!

ทว่าครั้งนี้ถูกตีย่อยยับจนงงเป็นไก่ตาแตก...

“เหล่าทหาร พวกเรายังมีโอกาส!”

ครั้นโจวชิงเห็นว่าเหล่าทหารไร้ซึ่งขวัญกำลังใจ เขาก็รีบหยุด

เขามองไปที่แม่ทัพแห่งทัพแคว้นฉู่ที่อยู่เบื้องหลังทุกคน พลางชี้ไปที่จวนชายแดนตะวันตกเบื้องหน้า แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ขอแค่พวกเราถอยทัพไปถึงจวนชายแดนตะวันตก รอเช้าวันพรุ่งนี้ พวกเราจะนำทัพไปยังเมืองหลวงของราชวงศ์อู่ ถึงเวลานั้น...ความแค้นในวันนี้จะต้องได้ชำระ! เหล่าสหาย มิต้องเป็นกังวลไป ชายชาตรีแห่งทัพแคว้นฉู่เรา ไร้เทียมทานมาแต่ไหนแต่ไร!”

โจวชิงเอ่ยปากปลุกขวัญกำลังใจของเหล่าทหาร!

พวกหลินหู่และแม่ทัพทุกคนต่างก็รีบเปิดปาก แล้วเอ่ยเรียกเสียงดังเช่นกัน

“ใช่ ท่านแม่ทัพใหญ่พูดถูก! ขอแค่พวกเราพักผ่อนสะสมกำลัง ทัพใหญ่แห่งแคว้นฉู่ของเราก็ยังคงรบร้อยครั้งชนะร้อยครั้งเช่นเก่า! แพ้พ่ายแค่หนเดียวจะนับประสาอะไร พวกเราต้องเชื่อท่านแม่ทัพใหญ่!”

“ใช่ เชื่อว่าท่านแม่ทัพใหญ่จะพาพวกเราไปโจมตีเมืองหลวงของแคว้นศัตรู แสดงอานุภาพของทัพเรา!”

“เชื่อท่านแม่ทัพใหญ่!”

“ทัพแคว้นฉู่ของเรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง ไม่มีศัตรูหน้าไหนต้านทานได้ ต้องเอาเลือดมาล้างแค้นในวันนี้ให้ได้!”

“มีหลุม รีบหลบเร็ว!”

“แย่แล้ว! รีบหนีเร็วเข้า!”

“รีบหลีกไป! เป็นกับดัก!”

“หลีกไป มีกับดัก!”

“ช่วยด้วย! มีกับดัก!”

“...”

ทัพหน้าที่อยู่ด้านหน้าคนหล่นม้าร่วงกันขึ้นมาในทันใด คนกลุ่มใหญ่ตกลงไปในหลุมใหญ่ที่ถูกขุดเอาไว้ที่กลางถนน!

กระทั่งโจวชิงที่อยู่ด้านหน้าเองก็เกือบตกลงไปในหลุมแล้วเช่นกัน โชคดีที่องครักษ์ข้าง ๆ ตาไวมือเร็วดึงเชือกบังเหียนม้าของเขามาเสียก่อน!

“อ๊า! ช่วยด้วย!”

“ข้าไม่อยากตาย...”

“ช่วยด้วย...”

“เหตุใดที่นี่จึงมีกับดักได้เล่า...”

ในช่วงอึดใจเดียวทหารที่ขี่ม้าอย่างน้อยนับร้อยนายก็ตกลงไปในหลุมขนาดมหึมาเลย จะหยุดก็หยุดไม่อยู่ ทันใดนั้นก็ถูกดาบอันคมกริบข้างในเสียบจนตาย เสียงกรีดร้องโหยหวนพลันดังกระหึ่มขึ้นมาในฉับพลัน!

โจวชิงงงเป็นไก่ตาแตกไปเลย!

พวกหลินหู่และแม่ทัพทุกคนต่างก็พลันฉงนจนเขลาไปเช่นกัน!

กับดักมาจากไหนกัน?!