องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 798

ทันใดนั้นท่านเมิ่งก็ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนแล้วพูดขึ้นว่า

“จิ่งอ๋องล้อข้าเล่นเสียแล้ว”

แต่กลับแอบด่าพ่อล่อแม่อยู่ภายในใจแทน !

เจ้าหมอนี่รับมือได้ยากจริง ๆ !

ก่อนหน้านี้ประเมินเขาต่ำเกินไปจริง ๆ นั่นละ

เจ้าหมอนี่น่ากลัวยิ่งกว่าองค์ชายสี่นั่นเสียอีก ชนิดที่ว่าไม่อาจหยั่งถึงได้แม้แต่น้อย !

อย่างน้อยเขาก็สามารถมองเห็นว่าองค์ชายสี่ผู้นั้นน่ากลัวที่ตรงไหน แต่เจ้าหมอนี่ดูภายนอกยังไงก็ไม่มีพิษมีภัยเลยแม้แต่น้อย

หากเจอกันบนท้องถนน ยังจะนึกว่าเป็นคนดีที่บำเพ็ญมาสิบชาติด้วยกระมัง

เพราะด้วยรูปร่างหน้าตาเช่นนี้ แม้สตรีมาเห็นยังต้องนึกละอาย

แต่เรื่องราวกลับมิได้เป็นเช่นนั้นเลย

เจ้าหมอนี่ ทำให้คนนึกกลัวขึ้นมาไม่น้อย

ไม่อาจรู้ได้ถึงความตื้นลึกหนาบางของอีกฝ่าย

แต่หลี่จุ่นกลับพูดขึ้นอย่างจริงจัง

“ใครล้อเล่นกับท่านกันเล่า ? ข้าดูเหมือนคนกำลังล้อเล่นอย่างนั้นหรือ ?”

ท่านเมิ่งหน้าถอดสีไปในทันที

เขายิ้มอย่างกระอักกระอ่วนขึ้นอีกครั้ง พยายามแก้ตัวแล้วพูดขึ้น

“จิ่งอ๋องเป็นคนจริงใจนัก”

หลี่จุ่นพยักหน้าทันทีและกล่าวว่า

“เรื่องนี้ท่านพูดถูกแล้ว ข้าก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน !”

คราวนี้ท่านเมิ่งจึงค่อยแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ภายในใจนั้นรู้สึกแย่ยิ่งนัก !

เขามาเพื่อฆ่าเจ้าเด็กคนนี้ แต่ตอนนี้เขากลับโดนเจ้าหมอนี่จัดการเสียอยู่หมัด

บ้าชะมัด !

แต่การที่เจ้าเด็กนี่คิดอยากจะค้นหาความลับบางอย่างจากตัวเอง มันเป็นไปไม่ได้หรอก

เขาไม่มีวันพูดออกไปเด็ดขาด!

ขณะที่หลี่จุ่นยังคงถามต่อ

“จริงสิท่านเมิ่ง ข้ายังมีคำถามอีกข้อหนึ่ง ทำไมท่านถึงไม่เดิมพันในเมืองหลินซุ่นด้วยล่ะ เพราะถึงอย่างไรท่านก็เดิมพันที่นี่ไว้ว่าข้าจะผ่านไปหรือไม่ เช่นนั้นเหตุใดท่านจึงไม่เดิมพันในเมืองหลินซุ่นด้วยเล่า ? เดิมพันสักตั้งก็ใช่ว่าจะต้องเสียเงินนี่นา !”

ดวงตาของท่านเมิ่งหรี่ลงด้วยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดว่า

“ข้าค่อนข้างคุ้นเคยกับละแวกนี้ ดังนั้นข้าจึงเต็มใจที่จะเสี่ยงที่นี่มากกว่า”

หลี่จุ่นพยักหน้าอย่างครุ่นคิดและกล่าวว่า

“อืม ก็จริง กระต่ายเองก็ไม่กินหญ้ารอบ ๆ รังของตน”

ท่านเมิ่งตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับว่าเขาไม่เข้าใจว่าประโยคนี้หมายถึงอะไร

“ข้าไม่ค่อยเข้าใจว่าจิ่งอ๋องหมายถึงอะไร”

หลี่จุ่นยิ้มและโบกมือปัดก่อนจะพูดว่า

“ที่แท้พี่สี่ของข้าก็แอบส่งจดหมายนี้มาให้ข้าน่ะสิ !”

“เหยียนอ๋องน่ะหรือ ?”

“ใช่แล้ว! ท่านก็รู้ พี่สี่ของข้าคนนี้แม้จะอิจฉาข้ามาก แต่เขาก็สนิทกับข้ามากเช่นกันเรื่องการบอกความลับเช่นนี้ เขาสามารถทำได้แน่นอน ! เรื่องนี้ท่านต้องเชื่อข้านะ !”

หลี่จุ่นพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

ท่านเมิ่งขมวดคิ้วครุ่นคิด แต่ไม่นานนักสีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความสงสัยและพูดขึ้น

“แปลกจริง ๆ ข้าไม่เกี่ยวข้องกับเหยียนอ๋องเสียหน่อย แล้วเขาจะรู้เรื่องเกี่ยวกับข้าได้อย่างไรกัน ?”

หลี่จุ่นส่ายหัวแล้วพูดขึ้น

“เรื่องนี้ข้าก็ไม่รู้ได้ แต่ว่า พี่สี่ของข้าคนนี้ เขาเจ้าเล่ห์มากนัก ท่านเมิ่งต้องระวังไว้ให้มากด้วย !”

“ได้ ขอบคุณจิ่งอ๋องที่เตือน คราวหน้าข้าจะระวังตัวแน่นอน” ท่านเมิ่งรีบขอบคุณหลี่จุ่นทันที

"อืม !"

หลี่จุ่นพยักหน้า จากนั้นก็ถามขึ้นอีก

“จริงสิ ยาพิษนั่นของท่านเมิ่งมียาแก้พิษหรือไม่ ?”

“ท่านอ๋องต้องการมันหรือ?” ท่านเมิ่งถาม

หลี่จุ่นส่ายหัวแล้วเอ่ยขึ้น

“ไม่ใช่หรอก ข้าเห็นว่าเมื่อครู่นี้ท่านเพิ่งดื่มยาพิษไป ข้าจะดูว่ามันทำงานอย่างไร ถ้ามียาแก้พิษท่านก็จงรีบกินมันเข้าไปเสียก่อน ไม่อย่างนั้นท่านเมิ่งอาจจะตายก็เป็นได้”

ท่านเมิ่งได้ยินถึงกับตกใจในทันที "?!!!"