องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 799

“ชามใส่น้ำเมื่อครู่นี้ นี่เจ้า เจ้าวางยาพิษข้าหรือ !”

ท่านเมิ่งจ้องไปที่หลี่จุ่นด้วยไม่อยากเชื่อสายตา !

บ่าวพวกเดียวกันที่อยู่ข้าง ๆ เขาก็มีสีหน้าตื่นตกใจเช่นกัน

หลี่จุ่นพยักหน้าแล้วพูดขึ้น

“ใช่ ข้าเห็นว่าก่อนหน้านี้ท่านยังใส่ลงไปไม่หมด ยังเหลืออีกนิดหน่อย เมื่อครู่ข้าเลยใส่มันลงไปในน้ำถ้วยนั้นตอนที่พวกท่านไม่ทันระวัง เดิมทีข้าคิดว่าคงต้องระแวงจนไม่ยอมดื่มเสียอีก คิดไม่ถึงว่าท่านจะดื่มไปโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย บอกตามตรง แม้แต่ข้ายังอดตกใจไม่ได้เลย”

อย่างเจ้าน่ะหรือจะตกใจ !

ท่านเมิ่งแทบจะเป็นบ้าไปเสียแล้วในตอนนี้ !

หลังจากจ้องมองหลี่จุ่นตาเขม็งอยู่พักหนึ่ง เขาก็ยืนขึ้นแล้วใช้มือกดบาดแผล ก่อนจะวิ่งไปที่ห้องโถงด้านหลัง

"ไป !"

สหายร่วมงานของเขาเหลือบมองหลี่จุ่นด้วยความกลัวขึ้นมา

ก่อนจะรีบเข้าไปช่วยพยุงท่านเมิ่ง แล้วรีบวิ่งตามจนหายลับไปในทันที

หลี่จุ่นตะโกนตามจากด้านหลัง

“ท่านเมิ่ง ถ้าท่านไม่มียาแก้พิษก็อย่าฝืนไปเลย รีบทำตัวให้ผ่อนคลายเสีย ! ข้าใส่ยาพิษนี้ลงไปให้ท่านก็เพราะไม่อยากให้ท่านต้องทรมาน ! หากท่านฝืนทนก็ต้องทรมานเป็นแน่ !”

ไม่นานก็มีเสียงสะดุดล้มบางอย่างดังมาจากห้องโถงด้านหลัง

หลี่จุ่นยิ้มอย่างพึงพอใจทันที ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

“ลัทธิขงจื๊อดั้งเดิม? มีฝีมือแค่นี้เองหรือ ?!”

หลี่จุ่นแอบส่ายหัวเบา ๆ ไร้ซึ่งคำจะเอ่ย

เขากล้าที่จะพาคนมาที่นี่เพียงสองคนเพื่อพบอีกฝ่ายที่นี่ เพราะเขาได้คำนวณไว้แล้วว่าอีกฝ่ายจะไม่กล้าลงมือฆ่าเขา

ซึ่งสามารถเห็นได้ทันทีจากตอนที่เขาเปิดเผยตัวตนความเป็นลัทธิขงจื๊อของอีกฝ่าย

หากอีกฝ่ายพยายามฆ่าเขา เขาคงหนีไม่พ้นอย่างแน่นอน เพียงมองดูท่านเมิ่งคนนี้ก็รู้แล้วว่าจะไม่กล้าเสี่ยงชีวิตของตัวเอง

ดังนั้นหลังจากชั่งน้ำหนักดูแล้ว เขาจึงไม่กล้าทำร้ายหลี่จุ่นแม้แต่เส้นผม

ถือว่าเป็นคนฉลาด

ถ้าเขาเป็นแค่คนโง่ เกรงว่าเขาอาจจะฆ่าหลี่จุ่นโดยไม่พูดอะไรสักคำ

แน่นอนว่า

เขาเองก็ได้เตรียมพร้อมสำหรับสถานการณ์เช่นนี้เอาไว้แล้ว

แม้ว่าอีกฝ่ายต้องการฆ่าเขาจริง ๆ ก็ไม่อาจฆ่าเขาให้ตายในดาบเดียวได้

เพราะหม่าหยวนฮั่นเคยบอกเขาเอาไว้ว่าสิ่งที่หม่าหยวนฮั่นเก่งยิ่งกว่าก็คือความสามารถในการหลบหนี !

“ช่างเถอะ ผลลัพธ์ที่ได้ในครั้งนี้ก็ไม่เลวนัก อย่างน้อยเราก็ประชันฝีมือกับสิ่งที่เรียกว่าลัทธิขงจื๊อดั้งเดิมพวกนี้มาได้แล้วละ”

หลี่จุ่นส่ายหัว หยุดคิดเรื่องนี้ไปชั่วขณะ

แล้วลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก

จงจื่อหนิง หม่าหยวนฮั่นและคนอื่น ๆ ที่อยู่ภายนอก ไม่รู้ว่าสู้ไปจนถึงที่ใดกัน ไม่เห็นได้แม้แต่เงาของพวกเขา

“พี่หม่า! จื่อหนิง !”

หลี่จุ่นมองไปรอบ ๆ และไม่พบร่องรอยของคนทั้งสี่คน เขาจึงขมวดคิ้วและทำได้เพียงตะโกนดัง ๆ ออกมา

เพียงไม่นาน ทั้งสองก็วิ่งกลับจากรัตติกาลที่มืดมิดทีละคน

“จอมทัพ ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่ ?” จงจื่อหนิงถามขึ้นในทันที

ทว่า แม้หลี่จุ่นจะไม่เป็นไร แต่จงจื่อหนิงนั้นบาดเจ็บกลับมาไม่น้อย

แขนขวาของเขาดูเหมือนถูกดาบฟัน เสื้อผ้าของเขาขาด เลือดหยดไหลริน

ขณะที่หม่าหยวนฮั่นนั้นเป็นปกติดี

ทว่า สีหน้าของหม่าหยวนฮั่นดูเคร่งเครียดราวกับว่ากำลังคิดเรื่องอะไรบางอย่าง

“จื่อหนิง ท่านไม่เป็นไรนะ ? “หลี่จุ่นรับเข้าประคองจงจื่อหนิงทันที