องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 80

แม้ว่าหลี่จุ่นจะมอบอาวุธที่ใช้ในการรบอย่างพลุสัญญาณและหน้าไม้ ซึ่งกล่าวได้ว่าเป็นเรื่องที่ประสบความสำเร็จมากแล้ว ก็ยังได้เป็นที่หนึ่งในการแข่งขันล่าสัตว์แล้ว และมีคุณสมบัติที่จะได้รับการชมเชยและรางวัลอีกด้วย!

แต่ความสำเร็จดังกล่าวไม่เพียงพอที่จะทำให้เขาเป็นอ่อง อย่างไรก็ตามหลี่เจิ้งได้แต่งตั้งหลี่จุ่นให้เป็นอ๋องชั้นหนึ่งแต่ก็ไม่ได้มอบศักดินาที่ดินให้เขาเพื่อให้เขาอยู่ในเมืองหลวงได้!

หากมองไม่ออกว่าหลี่เจิ้งมีเรื่องอื่นที่คิดพิจารณาไว้ หลี่จุ่นก็คงจะเป็นคนที่โง่จริง ๆ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าการแต่งตั้งหลี่จุ่นขึ้น จนเกือบเทียบเท่ากับตำแหน่งองค์รัชทายาท เขาได้สร้างศัตรูให้กับตัวเอง!

คนอย่างองค์ชายสามและองค์ชายห้าจะไม่มีทางยอมวางมือยุติเรื่องราวแน่นอน แม้แต่องค์รัชทายาทก็จะต้องเริ่มมองว่าหลี่จุ่นเป็นศัตรูของเขา!

ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้เขาจะคิดอะไรไร้เดียงสาไป

เดิมทีแค่คิดว่าอยากแสดงความแข็งแกร่งและพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้เป็นคนไม่เอาไหน ทำให้หลี่เจิ้งยกเลิกแผนการที่จะส่งเขาไปที่เมืองหลินซุ่น!

ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะทำให้หลี่เจิ้งรู้ว่าเขาไม่ได้เป็นคนที่ไม่เอาถ่านแล้ว

อย่างไรก็ตามหลี่เจิ้งก็พายเรือทวนน้ำ และเขาก็ยังคงไม่ละทิ้งแผนการที่จะส่งตัวเองไปที่เมืองหลินซุ่น!

เขากำลังบีบบังคับให้เขาไปที่เมืองหลินซุ่นด้วยตัวเอง!

กล่าวอีกนัยหนึ่ง หรือเมืองหลินซุ่นจะถูกมอบให้กับเขาเพื่อเป็นศักดินาที่ดิน?

เจตนาของฮ่องเต้ช่างเหี้ยมโหดเสียจริง!

สองวันมานี้ หลี่จุ่นกำลังคิดแผนการต่อไปในขณะที่ดัดแปลงหน้าไม้และพลุสัญญาณไปด้วย

ตอนนี้ดูเหมือนว่า

ไม่ว่ายังไงก็ต้องได้ไปเมืองหลินซุ่น แต่ถ้าไปแบบนี้ ก็จะต้องไปตายอย่างไม่ต้องสงสัย

เขาต้องจัดเตรียมเมืองหลินซุ่นไว้ล่วงหน้า!

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะจัดเตรียมในที่ที่มีโจรอาละวาดแบบนั้น

แต่ไม่ว่าอย่างไร สิ่งแรกที่ต้องมีก็คือเงิน!

เงินจำนวนมาก!

เขาต้องการเงินจำนวนมากเพื่อเลี้ยงดูตัวเอง!

“ดูเหมือนว่าถึงเวลาที่จะต้องเริ่มหาเงินแล้ว” ดวงตาของหลี่จุ่นจ้องลึกลงไปและคิดกับตัวเอง

ขายเหล้า?

ขายเต้าหู้?

หรือขายเกลือป่น?

หลี่จุ่นคิดอย่างเงียบ ๆ

ชั่วพริบตาก็ผ่านไปสามวัน

“ยิ่งไปกว่านั้น”

หลี่จุ่นโยนเต้าหู้ชิ้นหนึ่งเข้าไปในปากของเขา หัวเราะเยาะขึ้นมานิดหน่อยและพูดว่า “เจ้าคิดว่าจู่ ๆ พ่อของข้าจะตอบแทนข้าด้วยการมอบศักดินาที่ดินในเมืองหลินซุ่นให้แก่ข้าหรือไม่ เจ้าคิดว่าเมื่อถึงเวลานั้นเราจะต้องการมันหรือไม่”

“ท่านอ๋อง นี่...” ใบหน้าของหยางจงดูน่าเกลียด

หากเขาปฏิเสธรางวัล หลี่เจิ้งจะต้องหาข้ออ้างที่จะขับไล่หลี่จุ่นออกจากเมืองหลวงอย่างไม่ต้องสงสัย ถ้าเป็นอย่างนั้นมันก็จะเป็นไปตามความต้องการของหลี่เจิ้ง?

ดังนั้น ตอนนี้เมื่อคิดดูแล้ว เมืองหลินซุ่นยังคงเป็นฝันร้ายของหลี่จุ่น และไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

สีหน้าของหลี่จุ่นดูไม่แยแสและพูด

“ไม่จำเป็นต้องกังวล ข้าไม่เคยทำอะไรที่ไม่ได้วางแผน ถ้าจะต้องไปที่เมืองหลินซุ่น ข้าก็จะไป”

“แต่ท่านอ๋อง ถ้าเราไปที่นั่น เราจะไม่ตายหรือพ่ะย่ะค่ะ ที่นั่นมีโจรอาละวาด แล้วนายอำเภอจำนวนหนึ่งก็ตาย”

หลี่จุ่นยิ้มแล้วพูดว่า “ใครบอกว่าอ๋องผู้นี้จะย้ายไป”

หลี่จุ่นเริ่มเรียกตัวเองว่าอ๋องแล้ว

หยางจงถามอย่างสงสัย “ถ้าอย่างนั้นท่านอ๋องก็ทรงหมายถึง...”

หลี่จุ่นกินเต้าหู้อีกชิ้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มในแววตา

“มีอีกหลายเรื่องที่บอกเจ้าไปก็ไม่เข้าใจอยู่ดี สิ่งที่เจ้าต้องรู้ก็คือเมื่อข้ากลับไปที่จวน อ๋องผู้นี้จะทำการค้าร่วมกับพ่อค้าเร่อย่างเป็นทางการ!”