องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 81

“พ่อค้าเร่? ท่านอ๋อง ท่านทรงอยากเริ่มทำการค้าใช่หรือไม่” หยางจงรู้สึกตกใจทันที

หลี่จุ่นยิ้มและพูด “ถูกต้อง ในที่สุดอ๋องผู้นี้ก็เข้าใจแล้วว่าไม่ว่าเมื่อไร เงินก็ยังเป็นสิ่งที่ดี และเป็นสิ่งที่ดีอันดับหนึ่งอีกด้วย”

หยางจงพยักหน้าด้วยความเข้าใจ สีหน้าดูตื่นตกใจอยู่นาน

ตอนกลางคืน

หลี่จุ่นนอนอยู่บนเตียงและคิดว่าจะเริ่มลงมืออย่างไร ตอนนี้มีของเพียงสองอย่างที่เขาสามารถทำได้ก่อน คือเหล้าและเต้าหู้

ทั้งสองอย่างนี้เป็นสินค้าหายากในสมัยนี้ แถมเป็นสูตรลับเฉพาะที่ไม่มีใครเลียนแบบได้ในช่วงเวลาอันสั้น

แล้ว ควรจะทำอันไหนก่อนดี

จากนั้นก็ค่อยทำเกลือป่น แม้ว่าในสมัยนี้จะตากเกลือกันแล้ว แต่เกลือที่ออกมาก็ยังคงเป็นเกลือหยาบและมีสิ่งสกปรกอยู่มากมาย

อย่างไรก็ตาม ถ้าหากจะทำเกลือป่น ก็ต้องมีต้นทุนก่อน

แน่นอนว่าเหล้าก็เช่นกัน

ดังนั้นสินค้าที่มีต้นทุนต่ำที่สุดในตอนนี้ก็คือเต้าหู้

“ถ้าอย่างนั้นมาทำเต้าหู้กันก่อน เมื่อเต้าหู้มีตลาดแล้ว เราก็จะเริ่มทำเหล้าแล้วก็ทำเกลือป่น”

หลี่จุ่นวางแผนการอย่างลับ ๆ

อย่างไรก็ตามมีหลายวิธีที่จะใช้หาเงินได้ และต้องค่อยเป็นค่อยไป

หาเงินใช่ไหม

ถ้าอย่างนั้นก็ต้องลองดูว่าจะสามารถเปิดฉากพายุเฮอริเคนทางธุรกิจในยุคสมัยนี้ได้หรือไม่!

หลี่จุ่นค่อย ๆ หลับไป

ทันใดนั้นเขาก็ถูกปลุกด้วยเสียงตอนกลางดึก ทันทีที่ลืมตาลุกขึ้นมามอง เขาก็ถูกมีดสั้นเย็นเฉียบพาดเข้าที่คอทันที

เฮือก

หลี่จุ่นสะดุ้งและมีเหงื่อออก

“ถ้ารู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นก็อย่าส่งเสียง ไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าเจ้าเดี๋ยวนี้!” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

หลี่จุ่นสะดุ้งและโพล่งออกมา “ท่านจอมยุทธหญิง นั่นเจ้าเอง!”

หญิงสาวคนนี้เป็นสาวสวยในบรรดาโจรสาวสองคนที่ลักพาตัวเขาไปบนภูเขาครั้งก่อนนี้ไม่ใช่หรือ?

ให้ตาย!

ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่!

หรือจะลักพาตัวเขาไปอีกแล้ว!

“เฮ้ นั่นเจ้าเหรอ!”

โหลวฮวนฮวนก็รู้สึกตกใจเช่นกันและรีบเปิดไฟทันที

ภายใต้แสงไฟ ทั้งสองต่างจ้องมองกัน

โหลวฮวนฮวนมีคิ้วดำยาวราวกับภูเขา ดวงตาสีกากีและจมูกที่สวยงาม

นี่คืออะไร

แผ่นหนังแกะ?

เขามองดูและเห็นตัวอักษรโบราณเขียนอยู่บนนั้น เมื่อพิจารณาดูใกล้ ๆ ก็พบว่าเป็นอักษรสัมฤทธิ์หรือที่เรียกว่าจงติ่งเหวิน เป็นข้อความที่ปรากฏในสมัยราชวงศ์หยินและซางในสมัยจีนโบราณ ซึ่งมักจะจารึกไว้บนระฆังและภาชนะที่มีขาตั้งสามขา

ในยุคนี้มีอักษรสัมฤทธิ์ด้วยหรือ

หลี่จุ่นรู้สึกประหลาดใจ

“เจ้ารู้จักตัวอักษรนี้!” โหลวฮวนฮวนสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของหลี่จุ่น จึงหยิบมีดสั้นออกมาและพาดไว้ที่คอของหลี่จุ่นทันที

ภายในใจของหลี่จุ่นรู้สึกตื่นตระหนก และรีบพูดด้วยรอยยิ้มอย่างระมัดระวังทันที

“นั่นมัน ท่านจอมยุทธหญิง เจ้าอย่าเพิ่งใจร้อนสิ...”

“รีบบอกมา เจ้ารู้จักตัวอักษรบนนั้นใช่หรือไม่!” โหลวฮวนฮวนหรี่ตาที่สวยงามของเธอ และเลียมุมปาก

เมื่อชีวิตของเขาอยู่ในมือของคนอื่น หลี่จุ่นจะไม่ยอมแพ้ได้อย่างไร เขาพยักหน้าช้า ๆ แล้วพูดว่า

“รู้จัก รู้จัก...”

“จริงรึ”

ทันใดนั้นดวงตาของโหลวฮวนฮวนก็เป็นประกาย และฉายแววประหลาดใจออกมา “เจ้าอย่าโกหกข้าเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าเจ้าซะ!”

“ไม่กล้า ไม่กล้า!” หลี่จุ่นรีบพูด

โหลวฮวนฮวนดึงมีดสั้นกลับมาและตะโกนทันที “ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็รีบบอกข้ามาเร็ว ๆ ว่าข้างบนนั้นเขียนอะไร ถ้าเจ้ากล้าพูดมั่วซั่ว ข้าก็จะฆ่าเจ้าซะ”