องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 82

เวลานี้โหลวฮวนฮวนรู้สึกตกใจอย่างมาก

ตัวอักษรเช่นนี้เจ้าลัทธิไม่เคยเห็นมาก่อน ถึงขั้นไปสอบถามผู้มีความรู้ แต่ก็ไม่สามารถอ่านเข้าใจได้

สุดท้ายเมื่อดำเนินไปอย่างยากเย็นแสนเข็ญ ก็ทำให้พอเข้าใจขึ้นมาได้ไม่กี่ตัว เบาะแสที่ได้นั้นชี้ไปที่อุทยานหลวงแห่งนี้

ตอนนี้สิ่งที่คาดไม่ถึงเลยก็คือว่า เจ้าเด็กหนุ่มคนนี้จะสามารถรู้จักตัวอักษรเหล่านี้ได้ และเหมือนยังรู้จักอีกหลายตัว อาจจะรู้จักทั้งหมดนี้เลยก็เป็นได้!

ช่างเหลือเชื่อจริงๆ!

หลี่จุ่นกลืนน้ำลายเข้าไปหนึ่งอึก

เขาสามารถรู้จักตัวอักษรจงติ่งเหวิน

จงติ่งเหวินถูกค้นพบจำนวนสี่พันกว่าตัวก่อนศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด และมีจำนวนที่สามารถแปลความหมายได้สองพันกว่าตัว ตอนเรียนมหาวิทยาลัยหลี่จุ่นได้เลือกเรียนด้านการศึกษาตัวอักษรโบราณ จงจิ่งเหวินจำนวนสองพันกว่าตัวที่ได้แปลความหมายออกมานั้น หลี่จุ่นจดจำไว้ได้อย่างขึ้นใจ

จงติ่งเหวินที่บันทึกไว้บนแผ่นหนังแกะ แม้จะมีบางตัวที่ตนเองไม่รู้จัก แต่ตัวที่เขารู้จักนั้นก็มีหลายตัว โดยรวมแล้วก็พอจะเข้าใจความหมายนั้นได้

หลี่จุ่นสังเกตดูอย่างละเอียดอยู่ชั่วครู่ สุดท้ายก็เลิกคิ้วขึ้นมาและพูดออกมาว่า “โจรสาว เจ้ากำลังตามหาขุมสมบัติอยู่ใช่ไหม?!”

โหลวฮวนฮวนหรี่ตาอันสวยงามของนางทันที จ้องมองหลี่จุ่นอย่างตกใจ และพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจว่า

“เจ้ารู้จักจริงหรือ?”

“ใช่แล้ว ข้ารู้จักจริงๆ”

หลี่จุ่นพยักหน้าอย่างมั่นใจ “บนนี้ได้บอกให้รู้ว่ามีขุมสมบัติซ่อนอยู่ในอุทยานหลวง”

“อย่างนั้นก็ดีเลย ! ดีจริงๆ!”

โหลวฮวนฮวนตื่นเต้นอย่างออกหน้า จึงก้มดูแผ่นหนังแกะนั้นอย่างรวดเร็ว และเอ่ยด้วยความดีใจว่า

“แล้วในนั้นได้บอกไว้ไหมว่าขุมสมบัติอยู่ตำแหน่งไหน?”

โหลวฮวนฮวนก้มดูใกล้มาก ลมหายใจอันหอมหวนและอุ่นๆของนาง ได้กระทบต่อใบหน้าของหลุ่จุ่นอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้หัวใจของหลี่จุ่นเต้นเร็วอย่างไม่เป็นจังหวะ

เมื่อโหลวฮวนฮวนเห็นหลี่จุ่นตัวนิ่งเกร็ง จึงหันหน้ากลับไป แต่สิ่งที่บังเอิญยิ่งไปกว่านั้นก็คือ ปลายจมูกนั้นได้ไปกระทบโดนใบหน้าของหลี่จุ่นอย่างจัง

ทันใดนั้น!

โหลวฮวนฮวนก็มีอาการหน้าแดงขึ้นมากะทันหัน แม้แต่ช่วงลำคอก็แดงไปด้วย ด้วยตาอันสวยงามแสดงให้เห็นความเขินอาย

ให้ตายสิ…

ยังไม่เคยมีผู้ชายคนไหนอยู่ใกล้ชิดตัวข้ามากถึงเพียงนี้

ทันใดนั้นนางเหมือนดั่งแมวที่ถูกเหยียบหางเอาไว้ กระโดดถอยออกไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับแก้มที่แดงระเรื่อ

“เอ่อ เรื่องที่…”

หลี่จุ่นพูดขึ้นมาอย่างทำตัวไม่ถูก “บนหนังแกะนี้บอกว่าอยู่ในถ้ำใต้ดินของอุทยาน…”

โหลวฮวนฮวนหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าดูไม่เป็นธรรมชาติ เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่จุ่น จึงพูดขึ้นทันทีว่า

“ถ้ำใต้ดิน? ถ้ำใต้ดินอะไร?”

“นางยั่วสวาท”

เมื่อเขามองดูแผ่นหนังแกะที่อยู่บนเตียง จึงได้นิ่งไปชั่วครู

เสร็จข้าล่ะ หญิงงามคนนั้นลืมเอาของสิ่งนี้ไปหรือนี่!

หลี่จุ่นทำหน้าตาดีใจ กำลังคิดจะเอามาซ่อนไว้ แต่โหลวฮวนฮวนกลับเดินเข้ามาอีกครั้ง หยิบแผ่นหนังแกะขึ้นมา และเอ่ยด้วยแววตาพราวเสน่ห์ว่า

“องค์ชายน้อย อย่าหนีไปไหนนะ~”

จากนั้นก็เดินออกไปอย่างสง่า

หลี่จุ่นทำสีหน้าสิ้นหวัง

เขาครุ่นคิดถึงข้อความที่บันทึกไว้บนแผ่นหนังแกะ

ขุมสมบัติที่หญิงสาวตามหา เหมือนจะเป็นแคว้นเก่าแก่ต้ายางเมื่อสองร้อยกว่าปี เก็บเอาไว้เป็นสมบัติเพื่อใช้ฟื้นฟูประเทศได้ตกทอดเอาไว้ เป็นพวกเพชรพลอยและทองคำ

มีบางตัวอักษรบนหนังแกะนั้นตนเองก็ไม่รู้จัก แต่จากการคาดเดาก็น่าจะต้องเป็นเช่นนี้แหละ

ฉะนั้นขุมสมบัติพวกนี้มีจำนวนไม่น้อยเลย!

หลี่จุ่นหรี่ตาลง

“ข้ากำลังต้องการเงินอยู่มิใช่หรือ?” ลองตามหาขุมสมบัติ? ถ้าสามารถหาเจอ ข้าก็จะสามารถสร้างเมืองหลินซุ่นให้กลายเป็นเมืองทหารที่แข็งแกร่ง