องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 820

“ได้”

จิ่งหยวนหยวนแกะห่อผ้าทันที หยิบกล่องใบเล็กสีแดงชาดออกมาจากในนั้นกล่องหนึ่ง

วางอยู่บนมือยื่นให้เฟิงฉีถัว เอ่ย

“เห็นคนท้องถิ่นบอกว่าเป็นด้วงพิษอะไร พวกเราไม่เข้าใจ ท่านหมอเทวดาผู้เฒ่าเห็นโลกมามาก หากถูกใจก็เอาไปเถอะ ของสิ่งนี้อยู่ในมือเราพี่น้องมีแต่จะขายออกไปแบบไม่มีราคา”

เฟิงฉีถัวสีหน้าฉงนสงสัย

ด้วงพิษหรือ

ตัวยาชนิดนี้...ทำไมเขาไม่เคยได้ยินมาก่อนล่ะ

ไม่ มีตัวยาชนิดนี้อยู่จริง ๆ นั่นเป็นตัวยาที่ได้จากสัตว์มีชีวิต

อีกอย่าง ไม่ถึงว่าเป็นยาล้ำค่าอะไรนี่

เฟิงฉีถัวยังรับมา ก่อนจะเปิดออกดู

เพียงเห็นในกล่องมีเห็ดสดใหม่วางอยู่ต้นหนึ่ง

เห็ดต้นนี้มีสีออกเหลืองทอง ลักษณะคล้ายด้วงมีชีวิต ขนาดประมาณนิ้วหัวแม่มือเท่านั้น

มิน่าถึงเรียกว่าด้วงพิษ!

เฟิงฉีถัวกลับขมวดคิ้วเดี๋ยวนั้น ตกตะลึงพรึงเพริดประหลาดใจเล็กน้อย

รีบปิดฝาทันที กล่าวปฏิเสธ

“ไม่ได้ ๆ ของสิ่งนี้ล้ำค่าเกินไป...แม่นางเก็บกลับไปเถอะ!”

จิ่งหยวนหยวนอึ้ง

จิ่งทัวทัวพูดกลั้วหัวเราะทันที

“ดูท่าท่านผู้เฒ่าจะรู้จักของสิ่งนี้ เช่นนั้นพวกเราสองพี่น้องยิ่งไม่มีเหตุผลรับกลับมา ท่านอย่าได้ปฏิเสธเลย รับไว้เถอะ!”

ว่าแล้วก็พากันพูด ดันไปทางเฟิงฉีถัวแบบดื้อรั้น กล่าวอีกครั้งว่า

“ของสิ่งนี้ถ้าเป็นของล้ำค่าจริง อยู่ในมือเราสองคนจะเสียของเปล่า ๆ ท่านโปรดรับไว้เถอะ จะให้มันเสียของไม่ได้!”

เฟิงฉีถัวอึ้ง รับยาตัวนี้มาในที่สุดและกล่าวว่า

“เช่นนั้นข้าต้องขอบคุณแม่นางทั้งสองแล้ว ยาชนิดนี้มีประโยชน์ต่อข้ามากจริง ๆ ข้าจะไม่เกรงใจแล้วนะ ในเมื่อแม่นางทั้งสองอยู่ที่เมืองซ่างหยวน เช่นนั้นข้าจะให้คำสัญญากับพวกแม่นาง ถ้าต่อไปมีเรื่องต้องการให้ช่วย ข้าจะไม่บอกปัดเด็ดขาด!”

“ได้ เช่นนั้นต้องขอท่านผู้เฒ่าดูแลแล้ว สามารถช่วยท่านได้เป็นเกียรติของพวกเราพี่น้อง” จิ่งทัวทัวกำหมัดคำนับทันที

หลังจากนั้นไม่นาน

ทั้งสองบอกลากับปู่หลานตระกูลเฟิงและจากไป

พอสองพี่น้องจากไป เฟิงหลิงหวนและเฟิงหลิงจือพี่น้องก็เข้ามาถามทันที

สามปู่หลานขับรถม้ากลับบ้านอย่างเร็วรี่

และหลังจากทั้งสามไปแล้ว

ใต้ต้นเฟิงที่อยู่ไม่ไกล สองพี่น้องตระกูลจิ่งค่อย ๆ เดินออกมา

มองเงาหลังรถม้าที่จากไป

สตรีซึ่งเรียกตัวเองว่าจิ่งทัวทัวน้ำตานองทั่วใบหน้า ฝืนยิ้มเอ่ย

“อาหยวน เขาจะฟื้นใช่ไหม เขาต้องไม่เป็นอะไรแน่ใช่ไหม...”

สตรีด้านข้างดวงตาไร้แวว

สองมือกำแน่น ตอบด้วยสีหน้าทุกข์ระทม

“...ทุกอย่างอยู่ในแผนการของเขาหมด เขาจะไม่เป็นอะไร ข้าเชื่อเขา เขาจะ...กลับมาอย่างปลอดภัย”

เพราะเชื่อเขา จึงเชื่อถ้อยคำของเขา...สังหารเขาท่ามกลางความเจ็บปวดรวดร้าวอย่างไม่ลังเล

เขาเคยบอกว่าจะไม่เป็นไร

นางเชื่อเขา!

ดังนั้นเขาต้องปลอดภัยกลับมา!