องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 819

เมืองหลินซุ่น

ในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง

ท่านเมิ่งในชุดสีครามหมวกหรูเม่าใบหน้าซีดเซียว ร่างกายอ่อนแออย่างยิ่งนั่งหมดแรงอยู่บนเก้าอี้

เจ้าเด็กนั่นให้เขาดื่มยาพิษ ขับพิษหลายวันกว่าจะหมด โชคดีที่ไม่เยอะ ไม่อย่างนั้นเขาคงถูกฝังลงดินไปแล้ว

พอได้รับข่าวการเสียชีวิตของหลี่จุ่น ทั้งคนหน้าเปลี่ยนสีฉับพลัน ตกตะลึงอย่างหนัก!

ลุกขึ้นพรวด

“อะไรนะ มัน มันตายแล้วหรือ เกิดอะไรขึ้น!”

หลี่จุ่นตายแล้วหรือ!

เป็นไปได้อย่างไร!

เจ้าเด็กนั่นน่ากลัวอย่างนั้น จะตายได้อย่างไร!

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ บอกความจริงมานะ!” ท่านเมิ่งถามเสียงหนักทันที

“ใต้เท้า ก็โรงเตี๊ยมที่ท่านพักในคืนนั้นนั่นแหละ พอท่านไปแล้ว จิ่งอ๋องท่านนั้นก็ถูกสังหารโหด เห็นว่าสิ้นลมหายใจขณะกำลังส่งไปรักษาที่เมืองหลวง...”

“แย่แล้ว...”

พอท่านเมิ่งได้ยินก็ล้มลงนั่งกับเก้าอี้ หน้าซีดกว่าเดิม

ยังเป็นคืนนั้น ในโรงเตี๊ยมนั้น...

จบกัน!

ท่านเมิ่งหัวใจหนักอึ้งทันที

ไม่อาจคิดอะไรมาก รีบสั่งการ

“รีบไปส่งข่าว เก็บข้าวของให้เร็วแล้วออกจากด่านทันที!”

จะอยู่ที่ราชวงศ์อู่ไม่ได้แล้ว!

ต้องไปให้เร็วที่สุด!

คนใหญ่คนโตในราชวงศ์อู่ให้ความสำคัญกับเจ้าเด็กนั่นอย่างนี้ พอมันตาย ต้องดึงหน่วยข่าวลับของเสิ่นคั่วมาแน่!

ด้วยความน่ากลัวของหน่วยข่าวลับ ต้องสืบสาวราวเรื่องมาถึงตัวเขาในไม่ช้าแน่!

เพียงแต่น่าแค้นใจนัก เป็นไอ้ตัวบัดซบคนไหนเชือดเจ้าเด็กนั่นกันแน่!

แค้นใจจริง ๆ!

แม้ท่านเมิ่งเจรจาพาทีเหนือคน ยามนี้ก็ก่นด่ามารดาในใจโดยตรง ไต่ถามบรรพบุรุษสิบแปดชั่วโคตรของอีกฝ่ายในใจไม่หยุด!

คิดแล้วคิดอีก รู้สึกทะแม่ง ไต่ถามสิบแปดชั่วโคตรหรือ

นั่นมิใช่คำอวยพรหรอกหรือ

คนประเภทนี้ไม่สมควรมีลูกหลาน ดังนั้นท่านเมิ่งจึงเริ่มก่นด่าบรรพบุรุษเก้าชั่วโคตรข้างบน!

เพราะคนบัดซบเยี่ยงนี้ สมควรสิ้นลูกสิ้นหลาน คิดจะมีต่อเก้าชั่วโคตรหรือ

ฝันไปเถอะ!

มาถึงรุ่นเขาได้ บรรพบุรุษของเขาสิบแปดรุ่นก่อนอภิมหาดวงซวยทั้งหมด!

ทันใดนั้น ท่านเมิ่งนำคนเก็บข้าวของแบบลวก ๆ แล้วเผ่นออกจากเมืองหลินซุ่นแบบกระวีกระวาด หนีออกจากด่านชายแดนตะวันตก

จิ่งหยวนหยวนว่าแล้วก็หยิบเงินตำลึงก้อนทองออกมาเป็นเงินขอบคุณ!

เฟิงฉีถัวและเฟิงหลิงจือในผ้าปิดหน้าสีดำผืนบางสะดุ้งเดี๋ยวนั้น ให้ทีก็เป็นเงินตำลึงทองเชียวหรือ!

สองพี่น้องนี่ไม่ธรรมดาดังคาด!

เฟิงฉีถัวรีบปฏิเสธ

“ไอ้หยา แม่นางกล่าวหนักไปแล้ว นี่เป็นแค่แรงงานเพียงยกมือ จะให้เงินตอบแทนไม่ได้เด็ดขาด นี่จะทำให้ข้าอายุสั้นแล้ว!”

แม่หนูเฟิงหลิงหวนสมทบทันทีเหมือนกัน

“นั่นสิ พี่หยวนหยวน ท่านปู่รักษาคนไม่รับเงินตอบแทน นอกเสียจากอีกฝ่ายต้องการยา ดังนั้นท่านอย่าได้เกรงใจเลย!”

ครอบครัวพวกเขาไม่ขาดเงิน

ท่านปู่จะไม่รักษาคนง่าย ๆ หากรักษาจะไม่รับเงินตอบแทน

นอกเสียจากโรคของอีกฝ่ายจะสาหัสสากรรจ์ซับซ้อนยิ่ง ต้องใช้เวลาและสมาธิหนักจึงจะรับเล็กน้อย

“นี่...”

จิ่งหยวนหยวนมองอีกฝ่ายดันก้อนทองกลับมา ทำตัวไม่ถูกทันที

ตอนนี้จิ่งทัวทัวจึงยิ้มพูดว่า

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ระหว่างการเดินทางพวกเราสองพี่น้องได้ยาที่เห็นว่าหายากมาก ถ้าท่านผู้เฒ่าชอบก็ใช้มันตอบแทนท่านเถอะ น้องพี่ เจ้าเอามันออกมาเถอะ”

ยาหายากหรือ

เมื่อนั้นเฟิงฉีถัวกลับนึกสนใจขึ้นทันทีทันใด