องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 818

โรคแฝงในตัวน้อยนิดมาก แทบไม่จำเป็นต้องใส่ใจ

หมอทั่วไปตรวจไม่พบ

ต่อให้เป็นหมอหลวงจากสำนักหมอหลวงก็เคยจับชีพจรนางมาก่อน แต่ก็ชี้โรคในนั้นไม่ได้

ทว่า

เฟิงฉีถัวแค่จับชีพจรนางก็บอกสาเหตุโรคแฝงของนางได้แล้ว

นางวางใจแล้ว

มีหมอเทวดาเช่นนี้อยู่ เขาจะไม่ตาย!

ในใจคิดอย่างนี้ นางมองชายหนุ่มที่ไม่ได้สติตลอด ส่วนลึกในแววตาวาบอารมณ์เจ็บปวดแบบที่สังเกตเห็นยาก

เฟิงฉีถัวจับชีพจรเสร็จก็บอก

“แม้โรคแฝงของแม่นางไม่รุนแรง แต่ก็ละเลยไม่ได้ วันหน้าเกรงจะรุนแรงมากขึ้น ข้าจะเขียนสูตรยาให้ แม่นางกินสักครึ่งปีก็ขจัดได้แล้ว”

“ครึ่งปี!” จิ่งหยวนหยวนอึ้ง

กินนานอย่างนี้เชียว

ผู้เฒ่าเฟิงฉีถัวพยักหน้าตอบ

“การขจัดโรคแฝงของแม่นางควรเน้นที่การพักผ่อนบำรุง ดังนั้นข้าได้แต่เขียนสูตรยาฤทธิ์กลาง หลีกเลี่ยงไม่ให้รุนแรงกระตุ้นโรคแฝง กลับอาจเกิดเป็นภัยภายหลังไม่สิ้น”

“ทราบแล้ว ท่านผู้เฒ่า” จิ่งหยวนหยวนพยักหน้า

“เอาไว้เข้าเมืองหน้าด่านแล้ว ข้าค่อยเขียนสูตรยาให้แม่นางแล้วกัน” เฟิงฉีถัวเอ่ย

เวลานี้รถม้าโคลงเคลง ลงพู่กันยากมาก

“ทุกอย่างตามแต่ท่านผู้เฒ่าเจ้าค่ะ” จิ่งหยวนหยวนตอบ

แคว้นหนานและราชวงศ์อู่เป็นเพื่อนบ้านกัน ย่อมไม่ห่างกันไกลนัก

พอ ๆ กับระยะทางจากมณฑลหนึ่งไปอีกมณฑลของราชวงศ์อู่

ด้วยเหตุนี้

จากที่นี่ไปเมืองเป่ยกวนของแคว้นหนานก็แค่นั่งรถม้าหนึ่งชั่วยามเท่านั้น

เวลานี้ ในห้องผู้โดยสารรถม้าเงียบแบบอึดอัดเล็กน้อย

จิ่งหยวนหยวนจึงมองชายหนุ่มที่ไม่ได้สติทีหนึ่งแล้วเอ่ยถามแบบคล้ายผ่อนคลายบรรยากาศอึดอัด

“ดูเหมือนว่าคุณชายท่านนี้จะบาดเจ็บสาหัสมาก เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ”

เฟิงหลิงจือตัวเกร็งนิด ๆ ไม่รอให้เฟิงฉีถัวเอ่ยปากก็ตอบ

“นี่ นี่เป็นสามีของข้าเอง...พวกเราเจอกับโจรในราชวงศ์อู่ ท่านพี่ปกป้องข้าจึง...ถูกโจรทำร้ายบาดเจ็บสาหัส”

พอจิ่งหยวนหยวนได้ยิน ร่างอ้อนแอ้นสะท้าน สีหน้าอีหลักอีเหลื่อประมาณหนึ่ง

จับสองมือในแขนเสื้อแน่น ส่วนลึกในแววตาวาบอารมณ์เจ็บแปลบเล็กน้อย

กลับถูกนางปกปิดมิดชิด พยักหน้านิด ๆ ก่อนจะเอ่ย

“ที่แท้ก็เป็นสามีของแม่นางนี่เอง กลับมีหัวในรักมั่นต่อมากแน่”

“อื่ม พวกเราน่ะ จะไปเมืองซ่างหยวน”

ไปเมืองซ่างหยวนหรือ

หนูน้อยอึ้ง จากนั้นก็พูดด้วยความประหลาดใจ

“พี่สาว พวกท่านจะไปเมืองซ่างหยวนหรือ”

เฟิงฉีถัวที่กำลังเขียนสูตรยาอยู่ประหลาดใจเล็กน้อยเหมือนกัน เอ่ยถาม

“แม่นางทั้งสองจะไปเมืองซ่างหยวนเพื่อ...”

จิ่งทัวทัวตอบฉับพลัน

“อ้อ คืออย่างนี้ พวกเราสองพี่น้องคิดจะไปพึ่งใบบุญแม่น้าที่เมืองซ่างหยวนน่ะ”

เฟิงฉีถัวหัวเราะเอ่ย

“เช่นนั้นก็บังเอิญจริง ๆ พวกเราสามคนก็จะไปเมืองซ่างหยวนเหมือนกัน คุ้นเคยกับเมืองซ่างหยวนมาก”

จิ่งทัวทัวมองจิ่งหยวนหยวนผู้เป็น ‘น้องสาว’ ทีหนึ่ง ก่อนจะพูดอย่างประหลาดใจว่า

“เป็นอย่างนี้นี่เอง เช่นนั้นก็บังเอิญจริง”

“ดีสิ พี่สาว พวกท่านนั่งรถม้าพวกเรา ร่วมเดินทางด้วยกันต่อเถอะ!” แม่หนูน้อยดีใจพูด

ไม่นานเฟิงฉีถัวก็เขียนยาเสร็จ จึงยิ้มพูดเหมือนกัน

“ถ้าแม่นางทั้งสองไม่รังเกียจก็ให้พวกข้าสามคนไปส่งแม่นางอีกระยะเถอะ”