องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 817

นางมีกระเต็มหน้าตั้งแต่เล็ก หลบอยู่ในบ้านไม่สู้หน้าคนตลอด เวลาที่จำเป็นต้องออกไปข้างนอกจะใส่ผ้าปิดหน้า

ด้วยเหตุนี้จะเป็นคนพูดน้อยแต่เล็ก

ถึงจะโตแล้ว นอกจากคนในครอบครัว กับคนอื่นพูดไม่ชัดเจนแม้ครึ่งคำ กระทั่งว่ารู้สึกตัวเองต่ำต้อย

แม้เกิดอยู่ในตระกูลแพทย์ กับกระที่อยู่เต็มใบหน้ายังจัดการยากอย่างยิ่งอยู่ดี

โชคดีที่ผู้เฒ่าเฟิงเฟิงฉีถัวแห่งตระกูลเฟิงเป็นหมอเทวดาผู้เลื่องชื่อลือชาทั่วหล้า

หลังจากผู้เฒ่าศึกษาวิจัยลำบากตรากตรำยี่สิบกว่าปี ทดลองนับไม่ถ้วน

ในที่สุดก็หาวิธีขจัดกระบนใบหน้าหลานสาวคนโตได้สำเร็จ

ครั้งนี้

ที่พวกเขาตามขุนนางว่าราชการไปราชวงศ์อู่ก็เพื่อรวบรวมตัวยาจำเป็น

เฟิงหลิงจือแอบบีบมือทั้งสองในแขนเสื้อแน่น ในใจตื่นเต้นยากจะระงับ

“น้องสาวท่านนี้หน้าตาจิ้มลิ้มนัก ข้าเห็นแล้วรู้สึกถูกชะตามาก โลกนี้ยังมีแม่หนูน้อยน่ารักเช่นนี้อยู่อีก!”

ขณะที่ปู่หลานสามคนกำลังพูดคุยกัน สองดรุณีหน้าตาสะสวยก็เดินมาทางพวกเขา

ดรุณีผู้นำหน้าตาสวยกว่าหนึ่งขั้นแย้มยิ้ม ชื่นชอบชมเชยเฟิงหลิงหวนผมเปียแกละสองข้างในชุดสีแดงอย่างห้ามใจไม่อยู่

แต่ไรมาแม่หนูน้อยรับคำชมจากผู้อื่นอย่างไม่เกรงใจสักนิด เวลานี้ถูกพี่สาวชมว่าสวยกลับหน้าแดงอย่างควบคุมไม่อยู่

จากนั้นก็เอียงศีรษะมองสองดรุณีเอ่ยถาม

“พี่สาวทั้งสอง พวกท่านจะไปแคว้นหนานหรือ”

อีกฝ่ายยิ้มแล้วตอบ

“ใช่ น้องสาวท่านนี้ภายหน้าเติบใหญ่ต้องเป็นสาวงามแน่”

แม่หนูน้อยหน้าแดงกว่าเดิม

ครั้นเห็นสองดรุณี เฟิงหลิงจือใต้ผ้าคลุมสีดำผืนบางตัวสั่นเทาแบบควบคุมไม่อยู่ เก้อเขินชัดเจน

ผู้เฒ่าเฟิงฉีถัวยิ้มประสานมือเอ่ยทันที

“แม่นางชมเกินไปแล้ว”

สองดรุณีหันไปประสานมือกับผู้เฒ่าทันที หญิงผู้เป็นผู้นำกล่าว

“คารวะท่านผู้เฒ่า ข้าน้อยจิ่งทัวทัว นี่คือน้องสาวในบ้านจิ่งหยวนหยวน เมื่อครู่ข้าน้อยได้ยินน้องสาวพูดว่าท่านรู้วิชาแพทย์หรือ”

“ช่วงนี้น้องสาวไม่ค่อยสบาย แต่เราสองคนเร่งเดินทางตลอด ไม่มีเวลาหาหมอตรวจ วันนี้โชคดีได้พบกับท่าน ข้าน้อยใจหาญร้องขอ ท่านผู้เฒ่ากรุณาตรวจให้น้องสาวข้าหน่อยเถอะ! ข้าน้อยจะมอบค่าตรวจให้อย่างงามแน่นอน!”

ขณะที่นางพูด ดรุณีเบื้องหลังขมวดคิ้วน้อย ๆ

กระทั่งมองมือในแขนเสื้อก็กำแน่นด้วย

แต่

นางสูดลมหายใจเข้าลึก มองเฟิงหลิงจือผู้สวมผ้าปิดหน้าผืนบางสีดำที่กำลังดูแลชายหนุ่มแล้ว

แววตานิ่งไปแบบที่ตรวจสอบไม่ได้

นั่งลงแบบไม่เป็นที่สังเกต ดึงแขนเสื้อของตัวเองขึ้นเบา ๆ เผยข้อมือขาวเนียนดังกระดูกหยกขาว เอ่ย

“รบกวนท่านผู้เฒ่าแล้ว”

เฟิงฉีถัวเริ่มจับชีพจรของนางทันที

พลางสอบถามอาการประมาณหนึ่ง

ครู่หนึ่งเฟิงฉีถัวขึงขมวดคิ้วน้อย ๆ เอ่ย

“ชีพจรแม่นางแม้ดูคล้ายมั่นคงดี แต่ความจริงกลับมีอันตรายแฝง...แม่นางคือผู้ฝึกยุทธ์กระมัง ทั้งยังมีโรคแฝง ที่ไม่ค่อยสบายในหลายวันนี้ก็มีเหตุมาจากโรคแฝง จึงทำให้แม่นางมีอาการเหล่านี้ในเวลานี้ แต่...แม่นางวางใจเถอะ ปัญหาไม่ร้ายแรง”

จิ่งหยวนหยวนตกตะลึงในใจเดี๋ยวนั้น!

สมกับที่เป็นเฟิงฉีถัว เฟิงฉีถัวที่เขาเลือกมีวิชาแพทย์ล้ำเลิศโดยแท้!