องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 84

“อุ๊ย~”

หยางจงสีหน้าซีดเผือดขึ้นมาทันที ร้องขึ้นมาอย่างตกใจ “ที่แท้เจ้าเป็นผู้หญิง…”

“เสี่ยวฮวนฮวน ใจเย็นๆก่อน”

หลี่จุ่นปัดดาบของโหลวฮวนฮวนออกไป และพูดกับหยางจงว่า

“เรื่องมันเป็นแบบนี้ หัวหน้าขันทีหยาง นี่คือจอมยุทธหญิงที่มีฝีมือสูงส่ง แม้แต่ข้าเองก็ไม่กล้ามีเรื่องกับนาง ต่อไปเจ้าก็อย่าไปยั่งโมโหนางอีกก็แล้วกัน”

“ขอรับ ท่านอ๋อง…”

หยางจงตกใจจนขาสั่น และคงไม่กล้าขัดคำสั่ง จึงรีบกล่าวขอโทษอย่างรวดเร็ว

“จอมยุทธหญิง ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่ ขอให้ท่านอย่าได้ถือสา!”

“เจ้าคือท่านอ๋อง?”

โหลวฮวนฮวนหรี่ตาลง เก็บดาบและมองดูหลี่จุ่น ด้วยสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย

เจ้าหนุ่มคนนี้อายุยังน้อย เป็นถึงท่านอ๋องได้อย่างไร?

ช่างไม่น่าเชื่อ!

หลี่จุ่นลูบจมูกไปมา ท่าทางภูมิใจและพูดว่า “ข้าน้อยด้อยความสามารถ เป็นจิ่งอ๋องคนปัจจุบันนี้ ! ต่อไปเจ้าก็เรียกข้าว่าท่านอ๋องเถอะ”

ที่จริงหลี่จุ่นไม่อยากเปิดเผยสถานะ แต่ว่าผู้หญิงคนนี้จะตามเขาไปด้วย ไม่นานก็คงต้องงรู้สถานะของตนเองอยู่แล้ว สู้ยอมรับตั้งแต่ตอนนี้เลยจะดีกว่า

เชอะ ท่านอ๋องอายุน้อยเช่นนี้? เจ้าคิดว่าตนเองเป็นองค์ชายหรือ? ถึงได้ถูกแต่งตั้งเป็นอ๋องตั้งแต่อายุยังน้อย? ท่านอ๋องหรือ พวกเจ้าทั้งสองอย่ามาล้อเล่นกับข้านะ? เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะตัดคอเจ้าทิ้ง!”

โหลวฮวนฮวนไม่เชื่อ ยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น และค่อยๆดึงดาบคู่กายออกมา

หยางจงกำลังจะเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่าหลี่จุ่นก็คือองค์ชาย แต่กลับถูกหลี่จุ่นปิดปากเอาไว้ทันที จากนั้นหลี่จุ่นก็หันไปมองโหลวฮวนฮวนพร้อมกับยิ้มอย่างร่าเริงและพูดว่า

“คือว่า เสี่ยวฮวนฮวน ข้าแค่ล้อเล่นเท่านั้น ข้าไม่ใช่ท่านอ๋อง ไม่ใช่ท่านอ๋อง…”

โหลวฮวนฮวนทำเสียงไม่พอใจ ท่าทางเย่อหยิ่ง พูดด้วยน้ำเสียงดุดันว่า “ถ้ายังมีครั้งหน้าอีก ข้าจะตัดเจ้าออกเป็นสองท่อน!”

“ขอรับ ขอรับ ขอรับ…” หลี่จุ่นพูดรัวๆเพื่อจะกลบเกลื่อน

ทั้งสามเดินหน้าต่อไป

ครั้งนี้ หยางจงไม่กล้าพูดอะไรอีก

มีผู้หญิงดุร้ายแบบนี้เดินทางไปด้วย ทั้งนายและบ่าวต่างก็ไม่กล้าพูดจาอะไร เพราะกลัวจะทำให้โหลวฮวนฮวนโมโห แล้วจะลงมือฟันทั้งสองคน

แต่ว่า

เมื่อเดินทางมาถึงในเมืองหลวง หลี่จุ่นและพวกยิ่งเดินก็ยิ่งมุ่งไปทางราชวัง ภายในจิตใจของโหลวฮวนฮวนก็เริ่มหวั่นกลัว สีหน้าค่อยๆดูเคร่งขรึมขึ้นมา

สองคนนี้คิดจะหลอกล่อตนเองไปมอบตัวต่อศาลหรือ?

ไม่ได้!

ต้องไม่ให้พวกเขาทำสำเร็จ!

โหลวฮวนฮวนหยิบดาบขึ้นมาอย่างกะทันหัน ขวางหลี่จุ่นและพวกไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“พวกเจ้าคิดจะทำอะไร?”

หลี่จุ่นและบ่าวเกิดอึ้งไปชั่วขณะ ทำไมถึงหยิบดาบขึ้นมาอีก？

“เจ้าไม่ต้องกลัว นางไม่ทำร้ายเจ้าจริงๆหรอก”

“ท่านอ๋อง ท่านจะต้องกลับมาเร็วๆนะ…” หยางจงร้องไห้คร่ำครวญ

“ก็ได้ ถ้าข้าเก็บของเสร็จก็จะกลับมาทันที” หลี่จุ่นพยักหน้า

หลี่จุ่นจึงต้องเดินเข้าไปในราชวังเพียงลำพัง

ส่วนหยางจงก็ได้พาโหลวฮวนฮวนกลับไปที่จวนจิ่งอ๋องอย่างอกสั่นขวัญแขวน

“นี่ เจ้าเป็นขันทีหรือ?” โหลวฮวนฮวนเห็นท่าทางที่ดูหวาดกลัวของหยางจง จึงรู้สึกตลกขึ้นมา เลยเอ่ยปากถามอย่างไม่คิดอะไร

หยางจงไม่กล้าพูดโกหก ได้แต่พยักหน้ายอมรับ “ใช่ขอรับ ท่านจอมยุทธหญิง…”

โหลวฮวนฮวนรู้สึกตกใจ เป็นขันทีจริงๆหรือนี่!

นางจึงถามขึ้นว่า “นายของเจ้าเป็นองค์ชายจริงหรือ?”

“จริงขอรับ ท่านจอมยุทธหญิง นายของข้าก็คือองค์ชายหกหลี่จุ่น…” หยางจงพูดไปตามความจริง

สีหน้าของโหลวฮวนฮวนเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดวงตาที่สวยงามก็หรี่ลงมา ท่าทางเหมือนคิดอะไรได้ขึ้นมา จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า

“มิน่าล่ะ ถึงได้เข้าร่วมแข่งขันการล่าสัตว์ และยังไม่ยอมพูดชื่อจริงของตนเอง ที่แท้ก็เป็นองค์ชายนี่เอง”

แต่ว่า นางก็นึกถึงคำว่าองค์ชายหกขึ้นมา จึงถามอย่างประหลาดใจว่า

“ไม่ถูก องค์ชายหกเป็นคนไม่เอาถ่านมิใช่หรือ? นายของเจ้าดูไม่เหมือนคนไม่เอาถ่าน”

คนที่สามารถรู้จักตัวอักษรโบราณที่หายสาบสูญไปนานเช่นนี้ จะเป็นคนไม่เอาถ่านได้อย่งไร?