องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 95

จวนจิ่งอ๋อง หลี่จุ่นตื่นแต่เช้าและพาหยางจงเดินไปตามถนน

หลังจากเดินไปได้สักพัก หลี่จุ่นก็เห็นรถเข็นขายของคันเล็ก ๆ ที่มีป้าย “เต้าหู้ตำรับจ้าว”

“ไปกินเต้าหู้กันเถอะ”

ใบหน้าของหลี่จุ่นเต็มไปด้วยความดีอกดีใจ และพาหยางจงเดินไปข้างหน้าทันที

ทว่ามีคนจำนวนมากมารวมตัวกันที่หน้ารถเข็น

ทั้งสองไม่สามารถเบียดเข้าไปได้

“ท่านอ๋อง กลับไปกินข้าวกันเถอะ” หยางจงพูดทันที

หลี่จุ่นยิ้มแฉ่ง “ข้าอยากลองชิม”

ถ้าให้พูดจริง ๆ คือเขาอยากจะตรวจสอบ

มีเพียงการเป็นลูกค้าเท่านั้นที่จะทราบได้ว่ามีข้อบกพร่องอะไรบ้าง เพื่อที่จะได้แก้ไขได้ทันท่วงที

ทั้งสองรออยู่นานจนในที่สุดจำนวนคนก็ค่อย ๆ ลดลง จึงรีบก้าวไปข้างหน้าทันที แต่พ่อค้ากลับบอกว่าเต้าหู้ขายหมดแล้ว จำเป็นจะต้องรอให้เขากลับไปเติม

“ขายเร็วขนาดนี้เลยเหรอ” หลี่จุ่นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

หยางจงก็ประหลาดใจเช่นกัน

ทั้งสองไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหาร้านแผงลอยอีกร้าน หลังจากเดินได้ไม่นานก็พบร้านแผงลอยอีกร้าน แต่ทว่ามีคนอยู่หน้าร้านมากเกินไปทำให้ในที่สุดก็ไม่สามารถซื้อได้

“ท่านอ๋อง เรากลับไปกินข้าวกันเถอะ” หยางจงพูดอย่างหมดหนทาง

หลี่จุ่นพยักหน้า ดวงตาครุ่นคิดเล็กน้อย

เมื่อทั้งสองกลับจวน หวังเยียนหรันก็พาเสี่ยวจูสาวใช้กลับมาพอดี

เมื่อสาวน้อยเห็นหลี่จุ่นก็พูดด้วยความตื่นเต้น

“หลี่จุ่น ระหว่างทางมาที่นี่หม่อมฉันเห็นเต้าหู้ข้างถนนขายดีมาก หม่อมฉันคิดว่าจะให้เสี่ยวจูซื้อมาสักชามหนึ่ง แต่ซื้อไม่ได้!”

เดี๋ยวนี้สาวน้อยคนนี้เรียกหลี่จุ่นด้วยชื่อจริงของเขา

เป็นกันเองอย่างไม่เกรงใจเลยสักนิด

หลี่จุ่นพยักหน้า “เมื่อกี้ข้าก็ซื้อไม่ได้เหมือนกัน”

“เอ๋ ท่านก็ไปซื้อเหมือนกันเหรอ” หวังเยียนหรันตกตะลึง

หลี่จุ่นพยักหน้า ก่อนจะกำชับหยางจง “หัวหน้าขันทีหยาง ไปเอาเต้าหู้ในครัวมาสิ ข้าหิวจะแย่แล้ว”

“รับทราบ ท่านอ๋อง” หยางจงวิ่งไปทันที

ตอนนี้ทางจวนก็ได้เตรียมเต้าหู้ไว้ทุกวัน

หลี่จุ่นและหวังเยียนหรันเดินไปที่ลานแล้วนั่งลง หลี่จุ่นรินน้ำดื่มแล้วจึงถามว่า

เมื่อหวังเยียนหรันได้รับต้นฉบับของหลี่จุ่น ก็แทบรอไม่ไหวที่จะนำมันกลับจวน อยากอ่านจะแย่แล้ว แม้ว่าเต้าหู้แสนอร่อยจะอยู่ตรงหน้าก็ไม่อยากกินแล้ว

หลี่จุ่นเพียงยิ้มรับ

ยามเย็นจ้าวเฟยเอ๋อร์มาที่จวนด้วยใบหน้าที่แสนเหนื่อยล้า ทว่าดวงตากลับสดใส

“ท่านอ๋อง ท่านทายสิว่าวันนี้รายได้ของเราได้เท่าไหร่” จ้าวเฟยเอ๋อร์เจ้าของใบหน้าอันงดงามให้หลี่จุ่นเดา

หลี่จุ่นยิ้มก่อนจะพูดว่า “รถเข็นคันเล็ก ๆ ออกไปสองร้อยคัน แต่ละคันขายได้เป็นร้อยชาม แต่ละชามราคาห้าอีแปะ ดังนั้นเพียงแค่รายได้จากร้านแผงลอยเล็ก ๆ เพียงอย่างเดียวก็น่าจะถึงหนึ่งร้อยตำลึง

ส่วนร้านหลักขายเต้าหู้ถังและอาหารจำพวกผัด ในช่วงสองวันที่ผ่านมาข้าเห็นสาวใช้และคนรับใช้ของพวกระดับสูงมาซื้อเต้าหู้ ไหนจะพวกขุนนางอีกจำนวนมาก ดังนั้นในวันหนึ่งข้าเดาว่าอย่างไรก็ต้องมีเป็นร้อยตำลึง”

ดวงตาจ้าวเฟยเอ๋อร์เบิกกว้าง แล้วก็พูดด้วยความประหลาดใจ “ท่านอ๋อง ทำไมท่านเดาได้แม่นขนาดนี้”

“ข้าเดาถูกใช่ไหมล่ะ” หลี่จุ่นยิ้มด้วยสีหน้าภาคภูมิใจเล็กน้อย

“ไม่ ท่านเดาผิด”

ใครจะไปรู้ว่าวินาทีต่อมาจ้าวเฟยเอ๋อร์หัวเราะก่อนจะพูดว่า

“รายได้จากการขายของร้านแผงลอยริมถนนรวมสองร้อยสามสิบกว่าตำลึง ส่วนรายได้จากร้านหลักก็หนึ่งร้อยยี่สิบกว่าตำลึง ดังนั้นรายได้รวมวันนี้คือสามร้อยห้าสิบเจ็ดตำลึงแปดสิบเจ็ดอีแปะ!”

“มากขนาดนี้เลยเหรอ”

หลี่จุ่นอึ้งไปชั่วขณะ พร้อมกับความประหลาดใจเล็กน้อย