องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 94

“รับทราบ ท่านอ๋อง เฟยเอ๋อร์เข้าใจแล้ว!”

จ้าวเฟยเอ๋อร์พยักหน้าอย่างหนักแน่น

ภายในใจรู้สึกชื่นชมหลี่จุ่น

“อืม แต่ว่าพรุ่งนี้ท่านหญิงก็สามารถบอกลูกค้าที่ยังไม่ได้กินเต้าหู้สดได้ว่า รุ่งเช้าของวันมะรืนพวกเขาสามารถซื้อเต้าหู้สดได้จากร้านแผงลอยเล็ก ๆ ตามริมถนนต่าง ๆ!”

หลี่จุ่นพูด

หลังจากสังเกตสองวันที่ผ่านมา กิจการเต้าหู้สามารถขยายให้ใหญ่ขึ้นได้ เขาจึงตัดสินใจเริ่มเปิดร้านแผงลอยริมทางก่อนกำหนด!

“รับทราบ ท่านอ๋อง!”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ทั้งประหลาดใจและดีใจ

หลี่จุ่นเคยพูดถึงรูปแบบร้านแผงลอยเล็ก ๆ ให้นางฟังแล้ว จ้าวเฟยเอ๋อร์ได้ยินจึงเข้าใจทันที!

สถานการณ์ในวันที่สองก็ไม่ต่างกันมากนัก

เป็นไปตามที่เคยคุยกับหลี่จุ่นไว้ไม่มีผิด

มีลูกค้านอกร้านมากกว่าสองวันก่อนหน้า จ้าวเฟยเอ๋อร์ทำตามคำกำชับของหลี่จุ่นทันที โดยการแจ้งให้ลูกค้าทราบว่าตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป พวกเขาจะสามารถซื้อเต้าหู้สดได้ที่ร้านแผงลอยริมถนน

ลูกค้าเหล่านั้นก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

“เยี่ยมจริง ๆ! ฉันต้องรีบออกมาจากทางตะวันตกของเมืองแต่เช้าทุกวันเพื่อมาซื้อเต้าหู้ พอมาถึงที่นี่คนก็เยอะมาก ข้าเลยได้กินแค่ครั้งเดียวเอง แต่รสชาติดีมากจริง ๆ ข้าไม่เคยได้ลิ้มรสอาหารอร่อยเช่นนี้มาก่อน!”

“ใช่ ข้าไม่อยากตื่นเช้าอีกแล้ว เจ้านายของข้าชอบกินอาหารร้านนี้มาก ข้าจะต้องตื่นเร็วขึ้นกว่าเดิมหนึ่งชั่วโมงเพื่อมาแย่งซื้อเต้าหู้ที่นี่ให้ทัน แบบนี้ก็ดีเลย!”

“เยี่ยมเลย ข้ารอมาสองวันแล้ว ถ้าเป็นแบบที่พูดพรุ่งนี้ข้าก็จะแย่งเต้าหู้ได้สักที!”

“ใช่ ๆ แม่ข้าได้ยินความอร่อยของเต้าหู้อันนี้จากป้าหวังข้างบ้าน วันนี้เลยมาปลุกข้าแต่เช้าเลย แต่ข้ากลับซื้อไม่ทัน กลับไปต้องโดนแม่ตีแน่นอน แบบนี้ก็ดีเลยพรุ่งนี้จะซื้อได้แล้ว!”

ลูกค้าหลายคนต่างก็ดีอกดีใจยกใหญ่ ดีใจที่จะได้ซื้อเต้าหู้สักที

ข่าวที่ว่าสามารถซื้อเต้าหู้สดได้ตามร้านแผงลอยริมถนนในวันรุ่งขึ้นแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว ทำให้เกิดเรื่องพูดคุยอย่างดุเดือดในทันที

ช่วงนี้เรื่องในเมืองที่พูดถึงแล้วคุ้มค่าที่จะพูดถึงที่สุด นั่นก็คือเรื่องเต้าหู้อาหารที่สดใหม่อันนี้!

ช่วงนี้เรื่องในเมืองที่พูดถึงแล้วคุ้มค่าที่จะโอ้อวดที่สุด นั่นก็คือได้กินเต้าหู้แล้ว!

คำว่าเต้าหู้ คำนี้ค่อย ๆ กระจายไปอย่างแพร่หลายและผู้คนก็รู้เรื่องนี้มากขึ้นเรื่อย ๆ มันแพร่กระจายจากหนึ่งเป็นสิบ จากสิบเป็นร้อย และแพร่กระจายไปยังชาวบ้านธรรมดา ๆ

พอตกเย็น

ณ ร้านเต้าหู้

หลังจากทุกคนมารวมตัวกันแล้ว จ้าวเฟยเอ๋อร์ก็เริ่มดำเนินการตามสิ่งที่หลี่จุ่นกำชับล่วงหน้า

“ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป รูปแบบกิจการของเราจะมีความหลากหลาย ร้านแผงลอยเล็ก ๆ จะขายเต้าหู้สดชามละห้าอีแปะเป็นหลัก ส่วนเต้าหู้แห้งก็ชามละห้าอีแปะเช่นกัน”

เหม่อมองท้องฟ้ายามค่ำคืนด้วยความรู้สึกกังวลใจ

แม้ว่านางจะเกิดในจวนอ๋อง ได้รับการอบรมสั่งสอนที่ดีตั้งแต่ยังเป็นเด็ก

แต่ไม่เคยทำการค้าขายมาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่จุ่นให้เริ่มทำ ดูจากสถานการณ์ในสองวันที่ผ่านมาก็ไม่เลวเลย

ทว่าในขณะเดียวกันก็ทำให้นางรู้สึกว่ามีภาระหนักมาก

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าธุรกิจเต้าหู้ล้มเหลว

นางเองก็กลัวความล้มเหลวมากเช่นกัน

จ้าวเฟยเอ๋อร์ดูแลและจัดการเรื่องทั้งหมดด้วยตนเอง จนเที่ยงคืนแล้วก็ยังไม่ออกจากร้านเต้าหู้ เดิมทีนางจะไปหาหลี่จุ่น แต่มันก็ดึกมากแล้ว นางจึงพักที่ร้านเต้าหู้ไปเลย

เช้าวันใหม่กำลังเริ่มขึ้นอย่างช้า ๆ

ท้องฟ้ายังไม่สว่างเต็มที่ พลุสัญญาณก็บานสะพรั่งบนท้องฟ้า ก่อนจะกลายเป็นดอกไม้ไฟอันงดงาม

ทันใดนั้นก็มีรถเข็นเร่ขายสินค้าคันเล็ก ๆ ออกมาราวกับฝูงปลาและปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วบนท้องถนน

“เต้าหู้ เต้าหู้~”

“ชามละห้าอีแปะ! เต้าหู้สดชามละห้าอีแปะ~”