องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 99

หลี่จุ่นและอวี้เจียกำลังดื่มชาเดินหมากอยู่ในลาน แน่นอนว่าหมากที่เดินคือหมากรุกที่หลี่จุ่นประดิษฐ์ขึ้นมา ซึ่งเขานำมาใช้ฆ่าเวลาโดยเฉพาะ

สอนอวี้เจียมาตลอดเช้า สุดท้ายผู้หญิงคนนี้ก็เดินเป็นเสียที

ครั้งแรกที่ได้เดินหมากรุกที่พิสดารเช่นนี้ อวี้เจียย่อมตื่นเต้นและกระตือรือร้นเป็นอย่างยิ่ง

แต่ในช่วงแรกแทบจะไม่ชนะเลย แต่เมื่อหลี่จุ่นเห็นผู้หญิงคนนี้หน้านิ่วคิ้วขมวด จึงจำต้องออมมือให้

ในเมื่อนำมาใช้ฆ่าเวลา หลี่จุ่นย่อมไม่สนใจผลแพ้ชนะ และเดินหมากตามใจปรารถนา ทำให้จำนวนครั้งที่อวี้เจียชนะมากขึ้นเรื่อย ๆ

ขณะที่ทั้งสองกำลังเดินหมากอย่างมีความสุข จู่ ๆ หลี่เหวินจวินและหวังเยียนหรันก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นทั้งสองกำลังเดินหมากที่แปลกประหลาดนี้ ผู้หญิงทั้งสองก็เกิดความสงสัยทันที

“พี่หญิง ท่านมาได้อย่างไร ?”

เมื่อหลี่จุ่นเห็นหลี่เหวินจวินก็เอ่ยทักทายและรีลุกขึ้นด้วยความประหลาดใจในทันที

ตั้งแต่ที่ตนเองได้รับการแต่งตั้งเป็นอ๋อง นี่เป็นครั้งแรกที่หลี่เหวินจวินมาหาตนเอง

หลี่เหวินจวินพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ยินดีกับน้องหกด้วยที่ได้รับแต่งตั้งเป็นอ๋อง ข้าควรมาแสดงความยินดีกับน้องหกนาน เพิ่งมาเอาป่านนี้ น้องหกโปรดอย่าได้ตำหนิ”

เหตุผลสำคัญคือไม่มีพิธีแต่งตั้งอ๋อง ด้วยเหตุนี้หลี่เหวินจวินจึงยากจะมาแสดงความยินดีได้ในทันที

“พี่หญิง ท่านเกรงใจเกินไปแล้ว” หลี่จุ่นรีบสละที่นั่งให้

“อวี้เจียคารวะองค์หญิง !” อวี้เจียเองก็ลุกขึ้นมาทำความเคารพ

หลี่เหวินจวินยิ้ม “ท่านหญิงอวี้เจียไม่ต้องมากพิธี ท่านหญิงน่าจะชินกับสิ่งต่าง ๆ ในราชวงศ์อู่ของเรานะ ?”

“ขอบคุณองค์หญิงที่ทรงเป็นห่วง อวี้เจียสบายดี มีท่านอ๋องจิ่งคอยดูแล นับว่าสบายใจอย่างยิ่งเพคะ” อวี้เจียเอ่ยปากพลางยิ้มเล็กน้อย ขณะที่พูดก็หันมองหลี่จุ่น

“เช่นนั้นก็ดี”

หลี่เหวินจวินพยักหน้า จากนั้นก็หันมองหมากรุกที่อยู่บนโต๊ะ และความขึ้นอย่างใคร่รู้

“นี่คืออะไร ? ดูเหมือนจะเป็นอุปกรณ์เดินหมากชนิดหนึ่ง”

หลี่จุ่นรีบอธิบายทันที “นี่คือหมากรุก ข้านำมาใช้เพื่อฆ่าเวลา”

หลี่เหวินจวินมองดู “ศึกสองแผ่นดิน” แล้วถามขึ้นด้วยความอยากรู้ “เดินอย่างไร ? ข้าเองก็อยากเรียนรู้”

หลี่จุ่นลังเลอยู่สักพัก จากนั้นก็เริ่มสอนหลี่เหวินจวินเดินหมาก

คนกลุ่มหนึ่งเริ่มเดินหมากรุกอยู่ในลานอย่างคึกคัก หลี่เหวินจวินฉลาดไม่เป็นรองใคร จึงย่อมไม่โง่เขลา หลังจากเรียนรู้มาตลอดบ่ายก็เริ่มต่อสู้กับอวี้เจีย

“หมากรุกนี้น่าสนใจทีเดียว”

หวังเยียนหรันมองดูก็รู้สึกสนใจอย่างยิ่ง

แต่ว่า

เมื่อเห็นหลี่เหวินจวินและอวี้เจียนิ่งเงียบเพราะจดจ่ออยู่กับหมากรุก นางจึงรีบดึงตัวหลี่จุ่นมาด้านข้าง แล้วพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้นว่า

“หลี่จุ่น เมื่อไรท่านถึงจะเขียนไซอิ๋วตอนต่อไปเสียที ?”

“ข้าเข้าใจแล้ว” หลี่จุ่นเข้าใจในทันที

ดูเหมือนว่า จะต้องหาโอกาสประดิษฐ์การพิมพ์ด้วยตัวเรียงออกมา มิเช่นนั้นต่อไปเวลาตนเองต้องการตีพิมพ์หนังสือออกมาอีก คงไม่อาจรอนานขนาดนั้นได้

หวังเยียนหรันพูดขึ้นอีกครั้ง “เมื่อไรท่านถึงจะเขียนตอนต่อไปต่อเสียที ?”

เมื่อเห็นสาวน้อยผู้นี้ขอร้องเช่นนี้ หลี่จุ่นก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “รอให้ฉบับนี้ตีพิมพ์ออกมาเสียก่อนเถอะ”

“หา ? ต้องรอนานขนาดนี้เชียวหรือ......” หวังเยียนหรันร้องโอดครวญทันที

“เจ้ารีบร้อนไปก็ไร้ประโยชน์”

หลี่จุ่นกล่าว “อีกอย่าง ไม่ว่าอย่างไรก็ห้ามบอกคนอื่นเด็ดขาดว่า หนังสือเล่มนี้ข้าเป็นคนเขียน แม้แต่พ่อของเจ้าเองก็ไม่ได้ !”

“ฮิ ๆ ท่านวางใจเถอะ ! หม่อมฉันจะเก็บเป็นความลับแน่นอน !”

หวังเยียนหรันสาบานอย่างจริงใจ พร้อมยิ้มอย่างสดใส

จากนั้นก็แสดงสีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย แล้วพูดว่า “หลี่จุ่น ท่านเองยังคิดที่จะขายหนังสือเล่มนี้ด้วยใช่หรือไม่ ? ท่านขาดแคลนเงินอย่างนั้นหรือ ?”

เรื่องที่หลี่จุ่นเปิดร้านเต้าหู้ร่วมกับจ้าวเฟยเอ๋อร์ ก็แสเงให้เห็นแล้วว่าหลี่จุ่นทำไปเพื่อเงิน แต่ว่า ในฐานะที่เขาเป็นท่านอ๋อง ก็ไม่ได้มีฐานะที่ยากจน แล้วทำไมถึงต้องการเงินจำนวนมากขนาดนี้ ?

หลี่จุ่นเองก็ไม่คิดปิดบัง เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า “ถูกต้อง รอให้สำนักศึกษาสูงสุดตีพิมพ์เสร็จ เจ้าก็มอบลิขสิทธิ์ของหนังสือเล่มนี้ให้กับโรงพิมพ์ราษฎร ส่วนการแบ่งกำไรที่ชัดเจน ถึงตอนนั้นค่อยพูดคุยกันอย่างละเอียด”

“ได้เพคะ หม่อมฉันเข้าใจแล้ว” หวังเยียนหรันพยักหน้า “ท่านโปรดวางใจ ยกให้เป็นหน้าที่หม่อมฉัน หม่อมฉันไม่มีทางให้องค์ชายต้องเหนื่อยเปล่าแน่”