องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 98

ชาติก่อนหลี่จุ่นขึ้นชื่อว่าเป็นผู้มีพรสวรรค์ยอดเยี่ยมในด้านภาษาจีน ย่อมไม่ใช่ชื่อเสียงจอมปลอมแน่

แม้ไม่อาจท่องสี่สุดยอดวรรณกรรมได้ครบทุกตัวอักษรทุกประโยค แต่ก็ยังคงรักษาคำและประโยคตามต้นฉบับ ของสี่สุดยอดวรรณกรรมได้ถึงแปดในสิบ ประกอบกับการเขียนของเขาที่ดีเป็นทุนเดิม หากต้องการคืนอรรถรสดั้งเดิมให้กับ ไซอิ๋วย่อมไม่ใช่เรื่องยากอะไร

แน่นอนว่า

บทกวีจำนวนหนึ่งในไซอิ๋วที่ฟังแล้วไม่รื่นหู หลี่จุ่นเองก็จนปัญญาจริง ๆ บางบทกวีที่จำได้เพียงเลือนราง ก็ถูกตนเองปรับเปลี่ยนเป็นประโยคที่มีความหมายใกล้เคียง

นอกจากนี้

บทกวีเหล่านั้นก็ไม่ได้มีส่วนช่วยอะไรมากนัก ผู้เขียนต้นฉบับถึงขนาดใช้บทกวีมาบรรยายฉากการสู้รบในบางจุด ซึ่งส่งผลต่อประสบการณ์ในการอ่านจริง ๆ

จุดที่หลี่จุ่นรู้สึกว่าไม่ดี ล้วนแก้ไขทั้งหมด

ห้องทรงพระอักษร

องค์หญิงใหญ่หลี่เหวินจวินขอเข้าเฝ้า แต่รออยู่นานก็ไม่ได้รับการตอบกลับ สักพักเท้าเล็ก ๆ ของหวังเหลียนก็ก้าวออกมา กล่าวรายงานว่า

“ทูลองค์หญิง ฝ่าบาทกำลังทอดพระเนตรหนังสือนิยาย พระองค์ค่อยเสด็จมาใหม่อีกครั้งเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

“หนังสือนิยาย ?”

หลี่เหวินจวินผงะเล็กน้อย “ปกติแล้วเสด็จพ่อไม่ชอบอ่านหนังสือนิยายไม่ใช่หรือ ? ทำไมจู่ ๆ ถึงอ่านหนังสือนิยายขึ้นมาได้ล่ะ ?”

หวังเหลียนรีบอธิบายทันที “กระหม่อมเองก็ไม่รู้ ได้ยินว่าหนังสือนิยายเล่มนั้น ยอดหญิงหวังหามาได้จากชาวบ้านพ่ะย่ะค่ะ กล่าวว่าจะนำไปตีพิมพ์ที่สำนักศึกษาสูงสุด ฝ่าบาททรงนำมาทอดพระเนตรดูก่อน สุดท้ายตอนนี้ฝ่าบาททรงหมกมุ่นอยู่กับมันเสียแล้วพ่ะย่ะค่ะ......”

“เยียนหรันหามาหรือ ?”

หลี่เหวินจวินมีสีหน้าประหลาดใจ “เสด็จพ่อหมกมุ่นเข้าเสียด้วย ? หนังสือนิยายแบบไหนกัน ถึงได้ทรงพลังเช่นนี้ ?”

“กระหม่อมอ่านผ่านตามาเล็กน้อย ดูเหมือนจะมีลิงตัวหนึ่งกระโดดออกมาจากก้อนหิน......” หวังเหลียนตอบกลับอย่างละเอียด จากนั้นก็ฝืนใจเล่าโครงเรื่องออกมา

หลี่เหวินจวินได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกสนใจขึ้นมาไม่น้อย มีหนังสือนิยายแบบนี้ด้วยหรือ ?

หาได้ยากนัก

ในเมื่อเยียนหรันเป็นคนหามา คิดว่ายัยหนูคนนั้นคงเคยอ่านแล้วแน่นอน

พูดถึงยัยหนูคนนั้น ช่วงนี้ได้ยินว่านางไปหาน้องหกอยู่บ่อย ๆ ไม่ค่อยมาหาตนเองเสียแล้ว

จะไปหาน้องหกอยู่พอดี ผ่านทางไปดูนางก่อนสักหน่อยดีกว่า

หลี่เหวินจวินความคิดรอบคอบ จึงพยักหน้าทันที แล้วพูดว่า “เอาละ หวังกงกง เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าค่อยมาหาเสด็จพ่อใหม่”

“พ่ะย่ะค่ะ องค์หญิง” หวังเหลียนพยักหน้า

“องค์หญิง ขออภัยเพคะ วันนี้ท่านพ่อเอาไปจากห้องของหม่อมฉันตั้งแต่เช้าแล้ว จะนำไปให้ฝ่าบาททรงทอดพระเนตร จากนั้นก็จะนำไปตีพิมพ์ที่สำนักศึกษาสูงสุดเพคะ” หวังเยียนหรันกล่าวตามความจริง

หลี่เหวินจวินขมวดคิ้วทันที

ถ้าเช่นนั้นคงเป็นหนังสือนิยายที่เสด็จพ่อกำลังหมกมุ่นอยู่เล่มนั้นแน่นอน ว่าแต่เป็นนิยายแบบไหนกัน ที่ทำให้หวังเยียนหรันยอดหญิงผู้มีชื่อเสียงหมกมุ่นได้ หรือแม้กระทั่งเสด็จพ่อผู้ยิ่งใหญ่ก็ยังพลอยหมกมุ่นไปด้วย ?

หลี่เหวินจวินครุ่นคิดเท่าไรก็หาคำตอบไม่ได้

แม้ตอนนี้จะรู้สึกสงสัยในใจ แต่ก็ไม่คิดจะถามต่อ กลับยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ข้าน่ะ วันนี้จะไปหาน้องหกที่จวนจิ่งอ๋องเสียหน่อย ได้ยินว่าช่วงนี้เจ้าไปที่นั่นตลอด จึงอยากจะพาเจ้าไปด้วย ถือเสียว่าไปร่วมสนุก”

“ดีเลยเพคะ ๆ องค์หญิง !”

หวังเยียนหรันแสดงสีหน้าประหลาดใจขึ้นมาทันที “องค์หญิง พระองค์รอหม่อมฉันเปลี่ยนชุดสักเดี๋ยวนะเพคะ”

บังเอิญจริง ๆ

นางกำลังจะไปเร่งให้หลี่จุ่นรีบเขียนตอนต่อไปพอดี

หลี่เหวินจวินหัวเราะแล้วพูดว่า

“ได้ เจ้าไปเถอะ”