องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น นิยาย บท 4

“ฮูหยินผู้เฒ่า!”

คนทั้งตระกูลซูพากันทำความเคารพหญิงชรา

แม้ซูเฟิ่งหลิงจะหยุดการกระทำของตน ทว่ายังเจ็บใจยิ่งนัก “ท่านย่า! แทงครั้งเดียว ข้าก็สังหารเจ้าคนสารเลวหลี่หลงหลินได้แล้ว!”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูหัวเราะในลำคอ “โชคดีที่ข้ามาทันเวลา หากเจ้าทำให้เว่ยกงกงบาดเจ็บ เช่นนั้นเจ้าก็เท่ากับว่าเจ้าทำความผิดร้ายแรง! ยังไม่รีบถอยออกไปอีก!”

ซูเฟิ่งหลิงไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน กลัวแค่เพียงฮูหยินผู้เฒ่าซูเวลาโมโหเท่านั้น แม้จะเจ็บใจ แต่นางก็ถอยไปยืนข้างๆ อย่างเชื่อฟัง

ทว่าดวงตาหงส์คู่นั้น ยังคงจ้องเขม็งไปที่หลี่หลงหลิน แทบอยากจะกลืนกินเขาทั้งเป็น!

เว่ยซวินดึงสติกลับมา ก้าวขึ้นหน้าหนึ่งก้าวแล้วทำเคารพ “คารวะฮูหยินผู้เฒ่าซู! ไม่พบเจอกันนาน ฮูหยินผู้เฒ่าซูเป็นเช่นไรบ้าง สุขภาพแข็งแรงดีหรือไม่?”

เว่ยกงกงเป็นขันทีคนโปรดของฮ่องเต้หวู่ ถูกขนานนามว่าเก้าพันปี

แต่กระทั่งเก้าพันปีท่านนี้ ยังต้องทำความเคารพฮูหยินผู้เฒ่าซูอย่างว่าง่าย!

เห็นได้ชัดว่า

ฮูหยินผู้เฒ่าคนนี้ไม่เพียงมีอำนาจในตระกูลซู แม้แต่ในราชสำนัก ก็น่าเกรงขามยิ่งนัก!

ถึงอย่างไร ทหารรักษาแคว้นสิบแปดนายของตระกูลซู นางเป็นคนสอนมากับมือ!

เมื่อครั้นฮูหยินผู้เฒ่าซูยังสาวนางเคยออกรบกับสามี ต่อสู้เพื่อต้าเซี่ย เป็นตำนานที่มีชีวิต

ฮูหยินผู้เฒ่าซูปรายตามองหลี่หลงหลิน ไม่ซ่อนเร้นความเกลียดชังในแววตาแม้แต่น้อย แล้วเบนสายตามองไปที่เว่ยซวิน “เว่ยกงกง ไม่ต้องถามไถ่ตามมารยาทแล้ว ท่านพาคนสารเลวคนนี้มาตระกูลซู เจตนาหาเรื่อง รังแกตระกูลซูที่มีเพียงหญิงหม้ายใช่หรือไม่?”

เว่ยซวินอธิบาย “ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านพูดเกินไปแล้ว! ข้าน้อยน้อมรับพระบัญชาของฝ่าบาท พาตัวองค์ชายเก้ามาตระกูลซู เพื่อขอโทษ!”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูโมโหเป็นฟืนเป็นไฟทันที “ขอโทษเช่นนั้นหรือ? บุรุษทั้งตระกูลซู ตายเพราะคนสารเลวคนนี้! ฝ่าบาทคงไม่คิดว่า เพียงขอโทษ ก็จะดับความโกรธของตระกูลซู รวมถึงเปลวไฟแห่งความโกรธแค้นของไพร่ฟ้าได้กระมัง?”

เว่ยซวินรีบพูด “องค์ชายเก้าเป็นฝ่ายร้องขอที่จะขอโทษเอง อีกทั้งฝ่าบาทยังตรัสแล้วว่า จะฆ่าหรือจะแกง ล้วนเชิญตามสบาย!”

รูม่านตาของฮูหยินผู้เฒ่าซูหดเล็ก จับจ้องหลี่หลงหลินพูดด้วยความเย็นชา “ร้องขอที่จะขอโทษเอง? ถือว่าท่านยังมีหัวใจ! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านก็คุกเข่า คำนับหนึ่งหมื่นครั้ง!”

นี่เป็นการหยามเกียรติ!

เว่ยซวินขมวดคิ้วเป็นปม ไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

ถึงอย่างไรหลี่หลงหลินก็เป็นองค์ชาย ฮูหยินผู้เฒ่าซูทำเช่นนี้ เป็นการหยามเกียรติเชื้อพระวงศ์ ชัดเจนเกินไปแล้ว

แต่ฝ่าบาททรงตรัสแล้วว่า ยกหลี่หลงหลินให้ตระกูลซู ลงโทษได้ตามต้องการ

แม้ตระกูลซูทำเกินกว่านี้ แล่เนื้อหลี่หลงหลินทั้งเป็น เว่ยซวินก็ทำได้เพียงยืนมองเท่านั้น!

หลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “แค่คำนับเท่านั้น เรื่องเล็ก! แต่ว่า ข้าอยากกจุดธูปให้แม่ทัพผู้เฒ่าซูก่อน!”

ซูเฟิ่งหลิงโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ “เจ้าอย่าคิดที่จะเล่นไม่ซื่อ...”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูปรามซูเฟิ่งหลิง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “จุดธูปถือเป็นมารยาท! เจ้าวางใจ! ข้าจะทำให้คนสารเลวคนนี้ ตายทั้งเป็น!”

หลี่หลงหลินตามหลังฮูหยินผู้เฒ่าซู มาถึงโถงไว้อาลัย

ป้ายชื่อแม่ทัพผู้เฒ่าซู เขาจุดธูปหนึ่งดอกด้วยความเคารพ สายตาจับจ้องไปที่ฮูหยินผู้เฒ่าซู

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน