องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1018

“เป็นท่านอ๋องแล้วสามารถใช้ดาบแนบลำคอคนอื่นกลางถนนได้งั้นรึ? คนอาณาจักรฉินสามารถเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์ได้งั้นรึ? ที่เยี่ยนเป่ยของเราไม่มีระเบียบเช่นนี้หรอกนะ!”

ใช่ว่าเขาไม่เคยพบท่านอ่องมาก่อน เมื่อก่อนอาณาจักรเยี่ยนมีท่านอ๋องหลายสิบคน มีโหวเหยตั้งหลายร้อยคน คนพวกนี้มีหลายคนที่ไม่มีอำนาจ ได้มาขอให้พี่เขยของเขาเป็นพรรคพวกหลายต่อหลายครั้ง เมื่อได้เห็นมามาก เขาก็ไม่ได้เห็นอ๋องอยู่ในสายตา

ฉินอวี่เองก็งุนงงไป เขามองมือของตนเองแล้วไม่อยากจะเชื่อ เจ้านี่เหิมเกริมเกินไปแล้ว

“บังอาจนัก! อ๋องอวี่มีพระกายาที่แสนล้ำค่า เจ้าบังอาจลงมืองั้นรึ จับตัวไว้!”

องครักษ์สุดจะทน ต่างก็ชักดาบแล้วล้อม

“บ้าเอ๊ย พวกเจ้าต่างหากที่เหิมเกริม คนอาณาจักรฉินสูงส่งมากนักรึ? มาสิมา ข้ายื่นคอแล้ว แน่จริงพวกเจ้าก็ฟันมาสิ!”

หลิวชางเบิกตากว้าง เขาเองก็โอหังจึงได้พูดประชดว่า “พวกเจ้ากล้าแตะต้องข้าแม้แต่น้อย อย่าว่าแต่เยี่ยนเป่ยเลย เชื่อรึไม่ว่าแม้แต่ในเมืองถูเหอ พวกเจ้าก็ไม่มีทางอยู่ต่อไปได้”

“เจ้า!”

หัวหน้าองครักษ์เดือดดาลอย่างมาก เขากำลังจะลงมือแล้วกลับถูกฉินอวี่ที่สีหน้าไม่ดีห้ามไว้ เพราะเขาเห็นว่าชาวเมืองเยี่ยนเป่ยเริ่มรายล้อมเข้ามากันแล้ว และกำลังชี้นิ้วต่อว่าด้วย

“คนอาณาจักรฉินเหิมเกริมเกินไปแล้วนะ”

“จริงด้วย พวกเขามีสิทธิ์อะไรมาทำเช่นนั้น เพราะไม่ได้ตอบคำถามของพวกเขาเนี่ยนะ?”

“หึ คนอาณาจักรฉินเห็นคนเยี่ยนเป่ยอย่างเราเป็นคนชั่วช้างั้นรึ!”

“เรื่องนี้ยังทำได้ลง แล้วจะมีอะไรทำไม่ได้อีก ข้าไม่ชอบคนอาณาจักรฉินมานานแล้ว!”

ผู้คนต่างพากันถกเถียง มีคนอารมณ์ร้อนหลายคนที่เดือดดาลแล้วจ้องฉินอวี่เขม็ง ราวกับว่าหากฉินอวี่กล้าทำร้ายคนเยี่ยน พวกเขาก็จะพุ่งเข้าไปสู้กับพวกเขา

แม้ว่าฉินอวี่จะหุนหันพลันแล่นในหลายๆเรื่องได้ง่าย แต่สำหรับในเรื่องที่ควรจริงจัง เขาก็ไม่มีทางตัดสินใจมั่วซั่ว เขารู้ว่าหากบั่นคอไปก็จะเสียการควบคุมสถานการณ์ไป

เขามองหลิวชางที่กำลังหรี่ตามองเขาอย่างเยาะเย้ย เขากำหมัดแน่น ดวงตาเริ่มแดงก่ำขึ้นมา แต่สุดท้ายเหตุผลก็เอาชนะความโกรธของเขาได้ เขากัดฟันพูดว่า “ปล่อยพวกมันไปซะ!”

“อ๋องอวี่พ่ะย่ะค่ะ เจ้านี่เหิมเกริมเกินไปแล้ว อีกอย่าง เรายังไม่ได้ถามว่าเขาเกี่ยวข้องกับคดีวางเพลิงรึไม่เลยพ่ะย่ะค่ะ......”

หัวหน้าองครักษ์ถามอย่างไม่สบอารมณ์อยู่บ้าง

“ข้าบอกว่าให้ปล่อยพวกมันไป! เหิมเกริมผิดระเบียบรึ? หรือว่าพวกเจ้ามีหลักฐานว่าพวกมันเป็นคนวางเพลิง!”

ฉินอวี่ตะโกนออกมาเสียงดังมาก

เหล่าองครักษ์ถึงกับตกใจ ไม่กล้าพูดอะไรอีก และเก็บดาบกัน

“แต่เรื่องนี้ ข้าได้ยินแล้วก็รู้สึกเดือดดาลยิ่งนัก แต่อ๋องอวี่ต้องประสบด้วยตนเอง เกรงว่าบัดนี้คงโกรธจนอกระเบิดแล้ว”

“ช่วยไม่ได้ การที่สามารถทนในสิ่งที่คนทั่วไปทนไม่ได้ จึงจะเปลี่ยนแปลงได้จริงๆ”

ฉินเหยียนส่ายหน้าแล้วเปลี่ยนเรื่องถามขึ้นว่า “แล้วเซี่ยชิงเล่า? สืบเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”

“นางเริ่มใช้กำลังตำหนักอ๋องเหยียนมาสืบในเช้านี้แล้วเพคะ ตราบใดที่ผู้วางเพลิงไม่หลบไปยังจวนเจ้าเมือง หากอยู่ในเมืองถูเหอ จะต้องสืบจนพบแน่นอนเพคะ!” จ้าวจือหย่าพูดขึ้น

“อืม เรื่องนี้จะต้องรีบหาตัวคนร้ายออกมาให้ได้ เมื่อจับคนร้ายได้แล้วก็ส่งคนไปบอกกล่าวพี่เจ็ด ให้เขาได้ใจเย็นลงมาบ้าง”

ฉินเหยียนพูดแล้วหยุดครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดอย่างเข้มงวดว่า

“ให้พวกแม่ทัพสือเร่งมือเข้า ข้าให้เวลามากที่สุดหนึ่งวัน จะต้องตามตัวให้พบ หลังจากหนึ่งวัน ข้าไม่สนว่าใครจะเป็นผู้วางเพลิง จะต้องมีการบั่นคอแน่นอน!”

เมื่อพูดประโยคสุดท้าย เสียงของเขาเต็มไปด้วยความดุร้าย เรื่องที่เกิดขึ้นติดต่อกันทำให้เขาหมดความอดทนไปแล้ว หากการมีคนถูกบั่นคอ จะสามารถหยุดแผนของคนบางกลุ่มได้ เช่นนั้นก็เริ่มบั่นคอก่อนเลยดีกว่า!

“เพคะ! จะรีบไปเร่งพวกเขาเดี๋ยวนี้เพคะ!”

จ้าวจือหย่าสีหน้าเคร่งขรึม นางรับคำสั่งแล้วออกไป