องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 962

อีกด้านหนึ่ง

หลายวันมานี้ฉินอวี่ยุ่งอย่างมาก หลักๆก็เพราะกังวลเรื่องการสร้างอู่ต่อเรือ แต่ดีที่ตอนนี้อาณาจักรฉินมียานพาหนะหลากหลาย ในที่สุดก็สามารถเรียกรวมเจ้าของอู่ต่อเรือที่ไม่เลวมาได้ แน่นอนว่าคนที่จะตัดสินใจไม่ใช่เขา และแล้วจึงได้มาหาฉินเหยียน

เมื่อเข้ามาแล้ว เขาก็ดื่มชาอย่างหอบ แล้วจึงจะพูดว่า

“เจ้าสิบสี่ ข้าพาคนมากลับมาให้เจ้าหมดแล้ว เจ้าคิดจะไปพบพวกเขาเมื่อไร?”

ฉินเหยียนกำลังศึกษาภาพวาดอยู่ในห้อง เมื่อได้ยินดังนั้นก็เงยหน้ามองเขา ยิ้มแล้วถามว่า

“เร็วเพียงนี้เชียวรึ? ข้าคิดว่าอย่างน้อยต้องใช้เวลาถึงครึ่งเดือน”

“แน่อยู่แล้ว” คราวนี้ฉินอวี่รู้สึกภูมิใจขึ้นมา “ข้าได้คัดเลือกมาหลายร้าน จากนั้นก็ส่งคนไปแจ้ง ตอนนี้ก็ได้มาถึงแล้ว”

ฉินเหยียนพยักหน้าแล้วพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าจัดแจงก่อนเลย วันนี้ยามบ่ายข้าจะเรียกพวกเขาเข้าพบ”

“ได้ เช่นนั้นเจ้าก็ยุ่งก่อนเลย” ฉินอวี่เองก็ไม่พูดมากความ เขาหมุนตัวเดินจากไปทันที

เวลาผ่านไปรวดเร็วมาก ฉินเหยียนเริ่มชำระกายโดยมีจ้าวจือหย่าคอยปรนนิบัติ

“ก็แค่พบเหล่าเจ้าของอู่ต่อเรือ เหตุใดจึงต้องทำให้ยุ่งยากด้วยเพคะ”

จ้าวจือหย่าถามอย่างไม่เข้าใจ

ฉินเหยียนหัวเราะ จากนั้นจู่ๆก็ถามว่า “บัดนี้อำนาจอาณาจักรเป็นอย่างไรบ้าง?”

จ้าวจือหย่าไม่รู้ว่าเหตุใดฉินเหยียนจึงถามเช่นนี้ นางครุ่นคิดแล้วตอบกลับตามความจริงว่า

“แน่นอนกว่ายิ่งใหญ่ ไม่มีผู้ใดขวางได้เพคะ”

“ใช่ แต่เจ้าคิดว่า สถานการณ์เช่นนี้จะยืนยาวไปได้อีกสักกี่ปี? สิบปี? ร้อยปี? หรือพันปี?” ฉินเหยียนถามอีก

จ้าวจือหย่าก้มศีรษะแล้วครุ่นคิด นางไม่ใช่คนโง่เขลา แต่เป็นผู้หญิงที่เฉลียวฉลาดอย่างมาก จะคาดเดาไม่ได้ได้อย่างไร

ฉินเหยียนถอนหายใจแล้วพูดว่า “ดูภายนอกแล้ว บัดนี้อาณาจักรฉินยิ่งใหญ่ไม่มีใครเทียบได้จริงๆ แต่หากก้าวออกจากเก้าแคว้นนี้ล่ะ? เทคโนโลยีไม่ได้อยู่แถวหน้าเสมอไป สิ่งที่เราสร้างได้ อีกสิบปียี่สิบปี อาณาจักรอื่นก็จะสร้างได้เช่นกัน”

จ้าวจือหย่าพยักหน้า นางก็เข้าใจความหมายนี้

“อีกทั้งบัดนี้ เราไม่มีกำลังมากพอที่จะทำให้ทั่วโลกหวาดกลัวได้” ฉินเหยียนพูดต่อ

จ้าวจือหย่าเงียบไม่พูดอะไร

“หากเรามองเพียงแค่ในเก้าแคว้น เช่นนั้นก็สามารถสบายใจได้จริงๆ แต่โลกนี้ไม่ได้มีเพียงแค่เก้าแคว้นนี้” ฉินเหยียนค่อยๆพูดขึ้น เขายืนขึ้นแล้วเอามือไพล่หลังแล้วเดินไปที่หน้าต่าง มองไปยังท้องฟ้าแสนไกล

“แม้ว่าอาณาจักรฉินจะรวมเก้าแคว้นเป็นหนึ่งได้ แต่ในโลกอันกว้างใหญ่ หมัดของเราก็ไม่แข็งแกร่งเท่าที่คิดเลย อีกทั้งด้วยกาลเวลาที่ผ่านไป ทุกคนก็จะรู้ว่าอาณาจักรฉินร่ำรวย และต้องมีผู้ที่คิดไม่ซื่อแน่นอน”

“ดูผิวเผินแล้วทางตะวันมีเพียงไม่กี่ประเทศที่ในเป็นภัยต่อเรา แต่ใครจะรู้เล่าว่าอีกสิบปี ร้อยปี จะมีภัยคุกคามอะไรจากทางน้ำอีก? และข้าจะสร้างอู่ต่อเรือต้องใช้เวลาในการสร้างกองเรือหลายปี เพื่อป้องกันภัยคุกคามทางน้ำ!”

“ท่านอ๋องอวี่พ่ะย่ะค่ะ ไม่ทราบที่ท่านเรียกพวกกระหม่อมมาแสนไกลเพราะเรื่องใดรึพ่ะย่ะค่ะ? ช่วยกรุณาบอกพวกกระหม่อมหน่อยได้รึไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

เมื่อมีคนพูดขึ้น คนอื่นๆก็ต่างสมทบ และถามกันขึ้นมา

ฉินอวี่ยิ้มบางๆ และพูดตรงๆว่า “ที่ข้าเรียกพวกเจ้ามาก็ต้องเป็นเรื่องดีๆอยู่แล้ว อีกทั้งยังสามารถทำให้พวกเจ้าได้ก้าวกระโดดด้วย”

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้วก็ทำให้เกิดความตะลึงขึ้นทันที คนเหล่านี้คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าจะเป็นเรื่องดีๆ

พวกเขารีบถามต่อว่า “ท่านอ๋องอวี่พ่ะย่ะค่ะ ช่วยกรุณาอธิบายได้รึไม่พ่ะย่ะค่ะ ว่าเป็นเรื่องดีๆอย่างไร?”

“ทุกท่านอย่าใจร้อนไปเลย ค่อยๆฟังข้าอธิบาย”

ฉินอวี่ถือจอกเหล้าที่พนักงานยื่นมาให้แล้วจิบ เขายิ้มแล้วพูดว่า

“ทุกท่านล้วนเป็นเจ้าของอู่ต่อเรือ และที่ข้ามาที่นี่เพราะอ๋องเหยียนจะสร้างอู่ต่อเรือหลวง”

“เรื่อง.......เรื่องนี้ดีอย่างไรรึพ่ะย่ะค่ะ?”

พวกเขางุนงงไปหมด ไม่คิดเลยว่าฉินอวี่จะพูดเช่นนี้ ทำให้งุนงงไปหมด

อู่ต่อเรือหลวงรึ? นั่นมันอะไรกัน?