องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 309

จงเหรินฝู่

เพื่อนบ้านฉินอวี่ ฝั่งหนึ่งมีพิธีแต่งงาน อีกฝั่งดื่มเหล้าเมามาย

ฉินเหยียนยืนอยู่ที่หน้าต่าง ถือแก้วเหล้ามองดูดวงจันทร์บนท้องฟ้า สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่งดงาม

“ยกแก้วขึ้นให้พระจันทร์ ก้มหน้าลงมองบ้านเกิด จีเอ๋อร์ เจ้าคิดถึงบ้านหรือไม่?”

จ้าวจีเอ๋อร์พยักหน้าเล็กน้อยแล้วยกแก้วขึ้นดื่ม

“คิดถึงแล้วอย่างไร ไม่คิดถึงแล้วอย่างไร ไม่ว่าอย่างไรก็ตามทาสเช่นข้าไม่สามารถกลับบ้านได้”

ฉินเหยียนพึมพำกับตัวเอง

“หากยึดตามเวลาแล้ว ตอนนี้อาณาจักรจ้าวคงต้องเกิดสถานการณ์วิกฤตอย่างแน่นอน ช่วงเวลามืดมนก่อนที่ราชวงศ์จะล่มสลาย”

จ้าวจีเอ๋อร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดด้วยความสับสน

“อาณาจักรจ้าว? ช่วงเวลามืดมน? เหตุใดท่านถึงพูดเช่นนั้น?”

ฉินเหยียนละสายตาหันกลับมามองจ้าวจีเอ๋อร์ แล้วพูดอย่างจริงจัง

“เขื่อนยาวนับพันลี้ถูกทำลายโดยรังมด เจ้าไม่เคยเห็นมันด้วยตาของเจ้าเอง อาณาจักรจ้าวในตอนนี้ ภายนอกที่ดูสง่างาม แต่ข้างในกลับเน่าเปื่อย”

“ประชาชนที่ต้องทนกับความทุกข์ทรมาน พวกเขาต้องทนอยู่กับความคับแค้นใจ ศพตายเกลื่อนอยู่ทุกแห่ง แต่เมืองหลวงอาณาจักรจ้าวอย่างเปี้ยนจิง ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ยังคงร้องเพลงสังสรรค์ ใช้ชีวิตอย่างสนุกสนาน ภายนอกบ้านเมืองได้เน่าเปื่อยผุพังแล้ว ภายในจะทนอยู่ได้อย่างไร!”

...

“อา”

เหยี่ยวภูเขาตัวหนึ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า บินเหนือจงเหรินฝู่อาณาจักรฉิน ทะลุผ่านเมฆ และเดินทางผ่านสวรรค์ทั้งเก้าไป

เมื่อผ่านเขตปกครองสิบหกเขตแห่งเยี่ยนหยุน อาณาจักรจ้าว ดินแดนแห่งนั้นลุกเป็นไฟ ประชาชนย้ายถิ่นฐาน มีประชาชนจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังหลบหนี

ธงผืนใหญ่ที่ถูกหักคันธงขึ้นสู้ต่างปลิวว่อนไปทุกหนแห่ง นายพลหญิงหยางจิ่นซิ่วพบเหล่าทหารต่อสู้กันเอง และมีศพกระจายอยุ่ทุกหนแห่ง

เหยี่ยวภูเขากางปีกโผบิน นกอินทรีย์ร้องดังทั่วฟ้าเป็นเวลาเก้าวัน

ตามพื้นดินเบื้องล่าง ผู้ลี้ภัยจำนวนมากที่ไม่อาจหาจุดสิ้นสุดได้กำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองเปี้ยนจิง เมืองหลวงของอาณาจักรจ้าว

แสงไฟสว่างไสว นกขมิ้นร้องเพลง นกนางแอ่นเต้นรำ คนเมานั่งร้องเพลง ชีวิตมนุษย์ก็เป็นเช่นนี้

เป็นเวลากว่าสามเดือนที่ฉินเหยียนวางแผนการนี้

ความเร็วในการพัฒนาการค้านั้นเร็วขึ้นมาก ธุรกิจการค้าทั้งใหญ่เล็กได้หยั่งรากลึกและกระจายไปทั่งอาณาจักรจ้าว ความเร็วของการพัฒนานั้นเร็วมากจนทุกคนต่างตกใจ

ธุรกิจการค้านั้นพัฒนาได้อย่างรวดเร็วเช่นนี้ กลายเป็นบทสนทนาที่พูดคุยกันของประชาชนในระหว่างกินข้าว อีกทั้งวิธีการทางตลาดยังทันสมัยอีกด้วย

วันนี้เป็นวันพิธีเปิดหอหม่านฮวา ว่ากันว่ามีสาวงามกว่าร้อยคนแสดงบนเวที และหญิงงามทั้งแปดคนจะแข่งขันกันเพื่อชิงตำแหน่งหญิงงามที่สุดในใต้หล้า

ก่อนการแข่งขันจะเริ่มขึ้น คนทั้งเมืองเปี้ยนจิงต่างกระตือรือร้น ผู้คนหลายแสนคนตั้งแต่ขุนนางไปจนถึงพ่อค้าเข้ามารวมตัวกันเพื่อชมพิธี

เป็นผลให้ถนนในเมืองเปี้ยนจิงนั้นเงียบเหงา ทุกคนต้องการเห็นด้วยตาตัวเองว่าหญิงงามทั้งแปดคนนี้มีรูปลักษณ์หน้าตาอย่างไร ต้องการเห็นด้วยตาตัวเองว่าหญิงงามตระกูลใดจะได้เป็นหญิงงามที่สุดในใต้หล้า

สถานการณ์ทั่วทั้งจัตุรัสในตอนนี้ เรียกได้ว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!

การค้านี้ใช้โอกาสนี้เปิดการพนัน ประชาชนต่างเข้ามาเดิมพันกันไม่หยุดหย่อน ทุกคนต่างเดิมพันกับหญิงงามที่ตนชอบ

คำโปรยที่การค้านี้นำมาใช้คือ

เพื่อให้หญิงสาวที่ทุกท่านชื่นชมได้กลายเป็นผู้ชนะ คนที่ได้รับการเดิมพันมากที่สุดจะได้เป็นนางโลมอันดับต้น ซื้อหนึ่ง เดิมพันหนึ่ง ยิ่งเดิมพันมากยิ่งมีโอกาสชนะมาก

ดีไหมล่ะ ไม่เจ้าเล่ห์ขี้โกง ไม่เป็นพ่อค้า

ยิ่งใช้เงินเดิมพันมากเท่าใด ความหวังว่าหญิงงามที่ตนชอบจะได้เป็นผู้ชนะมากเท่านั้น

หากพวกเขาเดิมพันอย่างถูกต้อง พวกเขาจะได้รับเงินเดิมพันทั้งหมดที่เขาลงไปนั้นคืน แต่พวกเขากลับมองข้ามจุดหนึ่งไป หากนางโลมคนนั้นไม่ได้เป็นผู้ชนะ เงินทั้งหมดที่เขาเดิมพันจะต้องตกไปอยู่ในกระเป๋าของธุรกิจการค้า

ด้วยวิธีนี้ธุรกิจการค้านี้ใช้เคล็ดลับนี้เพื่อทำเงินได้มากมาย ไม่เพียงแต่มีชื่อเสียง แต่ยังสามารถทำเงินได้อีกด้วย นำประชาชนไปขาย แต่ประชาชนยังกลับช่วยเขานับเงิน