องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 308

ตอนที่องค์ชายเจ็ดร้องตะโกนออกมา ฉินเหยียนก้าวเข้ามาแล้วพูดอย่างรังเกียจว่า

“ทำให้เจ้าขายหน้าอะไรกัน เห็นอยู่ว่าเจ้าอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีใครคอยดูแล ข้าจึงตัดสินใจหาคู่ให้ท่านพี่อย่างไรเล่า”

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่อึ้งไปครู่หนึ่ง กระพริบตาและพูดอย่างไม่เชื่อว่า

“เจ้า เจ้าหาคู่ให้ข้าอย่างนั้นหรือ?”

ฉินเหยียนพูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

“ทำไมหรือพี่เจ็ด? ดูท่าแล้วท่านพี่เองก็ยินดีมิใช่น้อยหรอกกระมัง?”

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่รีบพุด

“ข้ายอม! ข้ายอมแต่งงาน! หญิงงามจากตระกูลใดกันที่ยอมแต่งงานกับข้า สวยหรือไม่ นิสัยเป็นอย่างไร?”

ฉินเหยียนส่งใบสัญญาขายของจางอวิ๋นซูให้องค์ชายเจ็ดทันทีและพูดว่า

“นี่คือสัญญาขายของนาง พี่ดูก่อนเสียว่าพอใจหรือไม่?”

องค์ชายเจ็ดเปิดและพึมพำออกมา

“บุตรสาวของเจ้าหน้าที่ศาลต้าหลี่ จางอวิ๋นซู ข้ารู้จักพ่อของนาง ได้ยินมาว่าตระกูลจางมีบุตรสาวที่สวยมาก แต่ตระกูลถูกลดสถานะต่ำลง นางถูกลดตำแหน่งเป็นนางทาส”

“แต่ข้าเองรู้สึกละอายใจที่จะบอกว่าข้ารู้ความจริงเรื่องที่ไท่ฟู่ใส่ร้ายพ่อของนาง แต่ข้าไม่อยากเข้าไปข้องเกี่ยวด้วย จึงได้แค่ยืนมองเฉยๆ”

“หากวันนี้ข้าและนางไม่ได้ถูกลดสถานะลง คงเป็นเพราะโชคชะตาที่ลิขิตให้เรามาพบกัน”

ฉินเหยียนตบไหล่องค์ชายเจ็ด

“พี่เจ็ด พวกเจ้าสองคนอย่ารังเกียจอีกฝ่ายเลย นางยินดีที่จะแต่งงานกับพี่ในตอนที่พี่ถูกลดสถานะลงเช่นกัน หากในอนาคตพี่ได้สถานะกลับคืน พี่ก็ต้องช่วยเหลือนางเช่นกัน”

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่กล่าวอย่างเคร่งขรึม

“ไม่ต้องกังวล หากนางแต่งงานกับข้าจริงๆ ข้าดูแลนางแน่นอน”

ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน ในห้องก็ถูกทหารตกแต่งจนเสร็จ ทั้งจุดเทียน อีกทั้งยังติดตัวอักษรคู่

ฉินเหยียนพูดอย่างจริงจัง

“วันนี้เป็นวันมงคล คืนนี้พวกเจ้าทั้งสองจะแต่งงานกัน”

องค์ชายเจ็ดมองไปที่ตัวอักษรคู่ตัวใหญ่บนหนัง อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า

“น้องเจ็ดช่างใส่ใจจริงๆ ข้านึกว่าจะต้องอยู่ตัวคนเดียวในจงเหรินฝู่ตลอดไปแล้วเสียอีก!”

“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ ขอบคุณน้องสิบสี่มาก!”

ฉินเหยียนยิ้มแล้วพูดว่า

“พวกเราต่างก็เป็นพี่น้องกัน ไม่ต้องพูดอะไรมาก เงื่อนไขนั้นมีจำกัด ทุกอย่างจะจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย ที่เหลือก็คงต้องให้พวกเจ้าทั้งสองจัดการให้สำเร็จแล้ว”

ฉินอวี่โอบไหล่ฉินเหยียนและพูดอย่างตื่นเต้น

“พูดได้ดี วันนี้เป็นวันดีของข้า ดังนั้นเจ้ามาดื่มเหล้าเป็นเพื่อนข้าด้วย!”

ฉินเหยียนตกปากรับคำ

“วันนี้ เราสองพี่น้องจะเมาไปด้วยกัน ไป ไปบ้านข้า มีเหล้าดีๆ เยอะเลย!”

จางอวิ๋นซูลุกขึ้น โค้งคำนับ

“ขอบพระทัยองค์ชายเจ็ดเพคะ”

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่ยิ้มเล็กน้อย พูดว่า

“ฤกษ์ใกล้เข้ามาแล้ว พวกเราทำตามพิธีเถิด”

พูดจบ เขาก็หยิบผมออกมาปอยหนึ่งแล้วใช้กรรไกรที่อยู่ด้านข้างตัดออก

จางอวิ๋นซูเองก็หยิบกรรไกรและตัดปอยผมเช่นเดียวกัน

ทั้งสองผูกผมที่ตัดเข้าด้วยกัน พันด้วยเชือกสีแดง มัดอย่างแน่นหนาและใส่ลงในกล่องผ้า

พิธีผูกปมผมเสร็จสิ้น

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่และจางอวิ๋นซูต่างมองหน้ากันด้วยความดีใจและเขินอาย

ฉินอวี่กล่าวว่า

“นี่ก็ดึกมากแล้ว พวกเราเข้านอนกันเถิด”

จางอวิ๋นซูพยักหน้าที่แดงก่ำ

“เพคะ หม่อมฉันจะถอดเสื้อผ้าให้องค์ชายเจ้าค่ะ”

ฉินอวี่กางแขนออก จางอวิ๋นซูถอดเสื้อผ้าให้เขาอย่างจริงใจ

ค่ำคืนแต่งงาน มีทั้งดอกไม้และเทียนสว่างไสว ค่ำคืนแห่งฤดูใบไม้ผลิที่มีค่าดั่งทองนับพัน...