องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 307

จางอวิ๋นซูที่นั่งอยู่บนรถม้า ในใจสับสนยิ่งนัก

นับตั้งแต่วันที่ท่านพ่อถูกใส่ร้าย หลังจากนั้นนางก็ถูกนำตัวมาที่หน่วยงานเลี้ยงรับรอง ชีวิตของนางก็ไม่มีวันสงบสุขอีกเลย

ตอนนี้นางถูกพาตัวออกมาจากหน่วยงานเลี้ยงรับรองโดยผู้ชายหลายคน และไม่รู้ว่ากำลังมุ่งหน้าไปที่ใด คงจะไม่ใช่การกระโดดจากหลุมไฟแห่งหนึ่งไปอีกหลุมหนึ่งหรอกใช่ไหม

ช่างเป็นโชคชะตาที่เลวร้าย ช่างเล่นตลกกับมนุษย์เสียงจริง!

ยิ่งจางอวิ๋นซูคิดเรื่องนี้มากเท่าไร ก็ยิงเสียใจมากเท่านั้น นางน้ำตาไหลอาบแก้ม ร้องไห้ไม่หยุด

นางไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน หรือเดินทางมาไกลเท่าไหร่ แต่จางอวิ๋นซูรู้สึกเหมือนว่าผ่านไปหลายปี ดวงตานางแดงก่ำเพราะร้องไห้มาอย่างหนัก

ในตอนที่นางรู้สึกประหม่าและตื่นกลัว ในที่สุดรถม้าก็หยุด ม่านประตูถูกเปิดออก ชายร่างสูงพูดกับนางว่า

“ลงมา”

จางอวิ๋นซูตกใจมากจนรีบลงจากรถม้า

เมื่อมองขึ้นไป จางอวิ๋นซูต้องรู้สึกสับสนมากขึ้นไปอีก เมื่อเห็นตัวอักษรสามตัวอยู่ด้านบนประตูเขียนว่า “จงเหรินฝู่”

ก่อนที่จะได้มีเวลาคิด นางก็ถูกพาตัวมายังห้องโถงด้วยความงุนงง ชายร่างสูงพูดขึ้นว่า

“รออยู่ที่นี่ อย่าไปไหน”

จางอวิ๋นซูพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ยืนอยู่ที่เดิมไม่กล้าขยับไปไหน แม้แต่สายตา นางก็ไม่กล้าเหม่อลอยเพราะกลัวทำพลาดไป

ไม่นาน มีคนเดินเข้ามาจากด้านนอก ชี้ไปที่จางอวิ๋นซูแล้วพูดว่า

“นางหรือ?”

คนที่มาถึงนั้นไม่ใช่ใครอื่น คืออ๋องเหยียน ต้าหย่งที่นำจางอวิ๋นซูเข้ามารีบรายงานว่า

“กราบทูลรายงานองค์ชาย นางคนนี้ขอรับ”

พูดเช่นนั้น ได้มอบสัญญาการขายจางอวิ๋นซูให้กับอ๋องเหยียน

ฉินเหยียนอ่านสัญญาการชายอย่างรอบคอบ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ นางเป็นหญิงที่ต้องเผชิญหน้ากับชีวิตที่ยากลำบาก เดิมทีนางมาจากตระกูลที่ร่ำรวย มีอาหารและเสื้อผ้าพร้อม แต่ตอนนี้นางไม่อาจดูแลตัวเองได้เลย

เขาเงยหน้าขึ้นแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า

“ถอดหมวกให้ข้าเห็นหน้าเสียหน่อย”

จางอวิ๋นซูถอดหมวกไม้ไผ่ออกอย่างเชื่อฟัง ใบหน้าของนางเล็กขนาดเท่าฝ่ามือเท่านั้น

ฟันขาว ริมฝีปากแดง คิ้วโก่งสวยได้รูป ดวงตาเรียวเล็กน้อยเพราะร้องไห้มากอย่างหนัก มีหยดน้ำตาค้างอยู่ที่หัวตา ทำให้นางดูน่าสงสารมากขึ้น

ฉินเหยียนพยักหน้าด้วยความพอใจ

“ไม่เลว นางสวยมาก!”

จากนั้นจางอวิ๋นซูก็กล้าเงยหน้าขึ้น เห็นว่าคนที่อยู่ตรงหน้านางนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นองค์ชายสิบสี่ ฉินเหยียน ผู้โด่งดัง

จู่ๆ นางพลันใจเต้นแรงคิดไม่ถึงว่าจะถูกเขาซื้อตัวมา ตอนนี้นางรู้สึกหวาดกลัว ถามด้วยเสียงอันสั่นเครือว่า

“องค์ องค์ชายสิบสี่ ท่าน ท่านจะทำอะไรหรือเจ้าคะ...”

ฉินเหยียนพูดปลอบใจว่า

ฉินเหยียนสั่งทหารอีกครั้ง

“พวกเจ้าอย่าให้เสียเวลาเปล่า รีบไปจัดการพี่เจ็ดของข้าให้ดี แม้ว่าจะลำบากเสียหน่อย แต่ต้องมีสิ่งที่ควรมี”

“รับทราบขอรับ!”

ทหารประสานมือทำความเคารพ รีบไปยังบ้านพักองค์ชายเจ็ดฉินอวี่ทันที

...

ในเวลานี้ องค์ชายเจ็ดกำลังนั่งดื่มชาอยู่

หลังจากที่ทหารต่างวิ่งกรูกันเข้ามา เขาโค้งคำนับแล้วพูดว่า

“เข้าเฝ้าองค์ชายเจ็ดจอรับ”

ฉินอวี่สับสน

“พวกเจ้า นี่มัน...”

ทหารไม่ได้พูดอะไรมาก รีบเปลี่ยนผ้าปูเตียงเป็นผ้าปูสีแดง วางเทียนสีแดงสดไว้บนโต๊ะ ติดตัวอักษรคู่ไว้บนผนัง

เมื่อเห็นทหารทำเช่นนี้ องค์ชายเจ็ดฉินอวี่พลันรู้สึกสับสน เขาหมวดคิ้วและพูดออกมาว่า

“พวกเจ้ากำลังทำอะไร เห็นๆ กันอยู่ว่าข้าอยู่ตัวคนเดียว จะใช้วิธีในทำให้ข้าขายหน้าทำไมกัน!”

“ข้ากลายเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเจ้าคิดจะทำอะไรอีก!”