องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 961

บัดนี้ต้องเตรียมพิธีราชาภิเษกขององค์ชายใหญ่ฉินชง แม้ว่าฉินชงจะกลับไปเตรียมการก่อนแล้ว แต่พอถึงเวลาตัวเขาเองก็ต้องกลับไปเช่นกัน

......

อีกด้านหนึ่ง เฝิงตู่พาซวงเอ๋อร์เดินทางไปด้วยเช่นกัน เขาได้รับข่าวว่าฉินเหยียนไปสถานที่ใกล้ๆเซียนตู แน่นอนว่าเองก็รีบตามไป

แม้ว่าการเดินทางจะค่อนข้างน่าเบื่อ แต่โชคดีที่มีซวงเอ๋อร์คอยอยู่ข้างๆ เวลาจึงผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“ท่านพ่อ ท่านพ่อ ดูนั่นสิ ขบวนรถยาวจังเลย”

จู่ๆซวงเอ๋อร์ก็ชี้ไปที่ไกลๆแล้วตะโกนขึ้น เสียงของนางสดใสน่าฟัง ราวกับกระดิ่ง ยากที่จะมองข้ามตัวตนของนางได้ บัดนี้นางกำลังชี้ไปยังขบวนทหารสีดำด้านหน้า

“หือ? นี่มัน......”

เฝิงตู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาเห็นว่าธงตัวอักษรฉินที่มีรูปปักงูรายล้อมนั้น มีธงตัวอักษรเหยียนของอ๋องเหยียนด้วย หรือว่าจะเป็นฉินเหยียน?

เฝิงตู่ตั้งสติทันที เขารีบตามไปจนตามทัน

“ซวงเอ๋อร์ ไปกัน ท่านพ่อจะพาเจ้าไปนั่งรถขบวนของราชวงศ์”

“ชิ ท่านพ่อเริ่มคุยโว้อีกแล้ว” ดวงตาคู่สวยของซวงเอ๋อร์มองบน

เฝิงตู่ดึงแขนเล็กๆผิวขาวสะอาดไปยังกองทัพ

เมื่อองครักษ์ทหารรถยนต์เห็นว่าทั้งสองเข้ามาใกล้ ก็ระมัดระวังตัวทันที

“หยุด! พวกเจ้าเป็นใคร?”

เฝิงตู่รีบถามขึ้นว่า “ไม่ทราบว่านี่ใช่ทหารของตำหนักอ๋องเหยียนรึไม่ ข้าคือเฝิงตู่ เป็นสหายเก่าของอ๋องเหยียน”

เหล่าทหารรถยนต์ขมวดคิ้วทันที มีคนที่แอบอ้างเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับอ๋องเหยียนเพื่อได้พบเขามากมาย

“ไร้สาระ ใช่ว่าใครจะพบอ๋องเหยียนก็ได้หรอกนะ รีบถอยไปซะ ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าใจร้าย”

แต่เฝิงตู่กลับส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ข้าและอ๋องเหยียนเป็นสหายเก่ากันจริงๆ หากทุกท่านไม่เชื่อ สามารถส่งคนไปรายงานก่อนได้เลย”

ซวงเอ๋อร์ดึงชายเสื้อของเฝิงตู่แล้วพูดเสียงเบาว่า “ท่านพ่อ อย่าทำอะไรบุ่มบ่ามสิ”

“ไม่เป็นไร ข้ารู้จักกับอ๋องเหยียนจริงๆ รอมีชีวิตที่สุขสบายเถิด”

เฝิงตู่ยิ้มอย่างมั่นใจ จากนั้นก็หันไปจ้องทหารรถยนต์ รอคำตอบของพวกเขา

เหล่าทหารรถยนต์เห็นว่าเฝิงตู่ไม่เหมือนกำลังโกหก จึงได้เริ่มถกเถียงกันขึ้นมา

“เหมือนเจ้าหมอนี่จะพูดจริงนะ หรือว่าจะรู้จักกับอ๋องเหยียนจริงๆ?”

“คงไม่ อ๋องเหยียนคือท่านผู้ศักดิ์สิทธิ์ที่ได้รับเคารพอย่างมาก จะมาพบพวกคนต่ำต้อยง่ายๆได้อย่างไร?”

“ก็ใช่ พวกข้าเพียงแค่ไปรายงานก็พอ อ๋องเหยียนจะพบหรือไม่พบ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกข้า”

“ข้าจะไปรายงานหัวหน้าเอง เขาบอกว่าชื่อเฝิงตู่ไม่ใช่รึ? ให้หัวหน้าไปรายงานก็จะได้รู้ว่าจริงหรือเท็จ......”

เมื่อเหล่าทหารรถยนต์พูดแล้วก็มีทหารคนหนึ่งพูดว่า

“เป็นอย่างไรบ้าง อ๋องเหยียนต้องการพบพวกข้าใช่รึไม่?”

หัวหน้าสีหน้าเคร่งขรึมแล้วพูดว่า “อ๋องเหยียนไม่ได้รู้จักเจ้า หาอย่าเรื่องจะดีกว่า หากเข้ามาใกล้อีกอย่าหาว่าพวกข้าใจร้ายเชียว”

เฝิงตู่อึ้งไป ไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนี้

“เดี๋ยวสิ พวกเจ้าได้บอกกับอ๋องเหยียนรึไม่? ข้าชื่อเฝิงตู่ไง” เฝิงตู่อธิบายอย่างร้อนใจ

แต่หัวหน้ากลับทำเสียงเย็นชาแล้วเดินจากไป

“เดี๋ยวสิ พวกเจ้าไม่ได้รายงานครบใช่รึไม่ ข้าชื่อเฝิงตู่ ข้าเคยดื่มเหล้ากับอ๋องเหยียนนะ” เฝิงตู่ร้อนใจแล้วขวางทางหัวหน้า

“ไสหัวไป หากยังดื้อดึงก็อย่าหาว่าข้าใจร้าย” หัวหน้าตะคอกอย่างเดือดดาล

ว่าแล้วก็พาคนอื่นๆเกิดจากไป

เฝิงตู่อึ้งไปทันที เจ้าบ้านี่ ไม่พบกันแค่ไม่กี่ปีก็ทำเป็นไม่รู้จักแล้วรึ? ไม่สิ จากที่เขารู้จักฉินเหยียน ฉินเหยียนไม่ใช่คนแบบนี้

ซวงเอ๋อร์พูดย้ำอยู่ข้างๆอย่างดูถูก นางประชดประชันว่า

“พ่อน่าจะบอกกับพวกเขานะ ว่าข้าคือลูกสาวแท้ๆของอ๋องเหยียน ไม่แน่ว่าอาจจะหลอกเงินมาได้บ้าง”

“ไม่ปกติ เหตุใดจึงไม่รู้จักข้า?”

เฝิงตู่ยังคงสงสัย รู้สึกว่ามันมีอะไรไม่ชอบมาพากล